Τελικά, φαίνεται πως γρήγορα ο δυτικός κόσμος θα αρχίσει να
νοσταλγεί την εποχή Καντάφι. Η Λιβύη βυθίζεται στο χάος και στην αναρχία, όπως
έδειξε και η απαγωγή του πρωθυπουργού Ali Zeidan, προχθές, Πέμπτη, ενώ τον
περασμένο μήνα παρατηρήθηκε απότομη κάμψη της πετρελαϊκής της παραγωγής. Τον
αιμοσταγή Καντάφι διαδέχθηκε η διαρκής διαμάχη ανάμεσα στις διάφορες φυλές και
η … Αλ Κάιντα, ενώ η χώρα από καθεστώς του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού μετετράπη
απλώς σε … «Σομαλία της Μεσογείου», όπως αυτή εδώ η στήλη είχε γράψει
παλαιότερα (βλ. εδώ).
Μάλιστα, η μείωση της παραγωγής αργού στην Λιβύη, η οποία
παράγει πολύ καλής ποιότητας “γλυκό” πετρέλαιο, δείχνει πως δεν μπορούν, μέσα
στο μετα-κανταφικό χάος, να επαληθευθούν ούτε τα πιο κυνικά σενάρια, που ήθελαν
την παραγωγή να συνεχίζεται απρόσκοπτα, απλώς με τον χρηματισμό των ατάκτων και
με τη φρούρηση πετρελαιοπηγών, εγκαταστάσεων, αγωγών και λιμανιών από ιδιωτικές
στρατιές “σεκιούριτι”. Όπως γράφει και η τελευταία έκθεση του ΙΕΑ, οι Λίβυοι
κυβερνητικοί αξιωματούχοι και οι διάφορες φυλετικές φατρίες που ελέγχουν τις
πετρελαϊκές εγκαταστάσεις έχουν σημειώσει πολύ μικρή πρόοδο στην επίλυση των
διαφορών τους, στις οποίες περιλαμβάνεται και το αίτημα των ανατολικών περιοχών
για ομοσπονδιοποίηση. Μάλιστα, προβλέπει ότι η παραγωγή θα εξακολουθήσει, λόγω
σημαντικών προβλημάτων ασφαλείας, να παραμένει κάτω από τις 700 χιλ. βαρέλια
ημερησίως, ενώ η παραγωγική της δυναμικότητα μέχρι την έναρξη της
αντικανταφικής εξέγερσης στις αρχές του 2011 βρισκόταν στα 1,4 με 1,6 εκατ. βαρέλια
την ημέρα. Σίγουρα πολύ μακριά από τη “βουτιά” του προηγούμενου μήνα, μόλις
στις 300 χιλιάδες βαρέλια …
Το χειρότερο σενάριο για την Λιβύη και για τον γεωπολιτικό
της περίγυρο δεν είναι η διάσπασή της, αλλά αυτό ακριβώς που εκτυλίσσεται
σήμερα: η “σομαλοποίηση”. Η κυβέρνηση της Τρίπολης δεν μπορεί να επιβληθεί στο
σύνολο της χώρας και, στην καλύτερη περίπτωση, βρίσκεται σε μία διαρκή
διαπραγμάτευση με φυλάρχους, αρχηγούς αντάρτικων οργανώσεων και ισλαμιστικών
τρομοκρατικών ομάδων, ενώ, στην χειρότερη, έχει να αντιμετωπίσει καταλήψεις
εγκαταστάσεων και συνεχείς εκρήξεις βίας από τις παραπάνω ομάδες.
Είναι φανερό πως η Λιβύη από, έστω και υποτυπώδες κράτος επί
Καντάφι, μετατρέπεται σε “χώρο διέλευσης και διακίνησης” λαθρεμπορίου όπλων και
ναρκωτικών, φανατικού ισλαμιστικού αντάρτικου τύπου Αλ Κάιντα, και όπως έδειξαν
και οι δύο πρόσφατες τραγωδίες στη Λαμπεντούζα, σε “παράδεισο” δουλεμπόρων που
διακινούν λαθρομετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική προς την Ευρώπη. Κι όλα
αυτά τη στιγμή που οι γειτονικές της χώρες, Τυνησία και Αίγυπτος, βρίσκονται σε
διαρκή εσωτερική αναταραχή μετά το “φιάσκο” της πολυδιαφημισμένης (και από
κάποιους κατ΄ επάγγελμα “φυλοδυτικούς”, “ατλαντιστές” και “προοδευτικούς” Έλληνες αναλυτές και αρθρογράφους …) “Αραβικής Άνοιξης”.
Ίσως, ο Καντάφι να ήταν, λοιπόν, “μία κάποια λύσις” … Τώρα,
ιδίως ο μεσογειακός Νότος – εμείς, οι Ιταλοί, οι Μαλτέζοι, οι Γάλλοι - καλείται να
αναλογιστεί τις επιπτώσεις που θα έχει να αντιμετωπίσει στο πολύ άμεσο μέλλον
λόγω του σημερινού λιβυκού “μη-κράτους”.