τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και τις καταγγελτήριες ομιλίες του ΚΚΕ στην βουλή. Μέσα σ’ ένα κέλυφος έκλεισε τους μάρτυρες της «Τραγωδίας των Τεμπών».
Πράγματι, ο ΟΣΕ υπήρξε μεταπολιτευτικώς ως ο πλέον κακοδιοικούμενος δημόσιος οργανισμό, με ρουσφετολογικό προσωπικό και διοικήσεις , που επανδρώνοντο από τα ρετάλια του πολιτικού «κόσμου».Τυπικό παράδειγμα ο Πέτσος πού έφτασε στο ειδικό δικαστήριο, για τα συγκοινωνιακά του σκάνδαλα αλλά δεν ετιμωρήθη όπως άξιζε.
Οι συνδικαλιστές – αυτό το σαράκι όχι μόνο του δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα - με αποκορύφωμα την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ) δεν άφησαν τίποτε που να μην διαβρώσουν. Με τα προνόμια τους έως την άρνηση της αξιολόγησης του προσωπικού των σιδηροδρόμων, είχαν ως αποτέλεσμα την ανάδειξη κι ακαταλλήλων… Σταθμαρχών, με συνδικαλιστικές παρεμβάσεις.
Το ΚΚΕ υπήρξε δράστης όχι μόνο μεταπολεμικών εγκλημάτων κατά της αναπτύξεως της χώρας αλλά κι υπονομευτής της Τρίτης Ελληνικής δημοκρατίας από την πρώτη μέρα της. Ουδέποτε απεδέχθη το σύνταγμα της, δεν έλεγξε τα μαχητικά του όργανα, δεν συνέβαλε στην εξυγίανση του δημοσίου τομέα. Επικαλούμενο τα δικαιώματα των εργαζομένων, μεταξύ των οποίων κι ο υπεύθυνος για βαρεία αμέλεια πρόξενος του ατυχήματος, συνέπραξε καιρίως στην εν γένει ακαταστασία της Ελλάδος.
Έτσι φθάνομε στην εξιχνίαση του «προδιαγεγραμμένου εγκλήματος»: Η μεταπολιτευτική πολιτική ηγεσία, όλων ανεξαιρέτως των κόμματων και αποκομμάτων που κυβέρνησαν αυτή την χώρα από το 1974 μέχρι σήμερα.
Διαγκωνιζόμενοι οι αρχηγοί των για την κρατική εξουσία ως προσωπικό λάφυρον και τι δεν έκαναν για να την μεταβάλλουν το Ελληνικό κράτος από τα κουρέλια που παρέδωσε η Χούντα (με την ήττα στην Κύπρο) σε ακυβέρνητη πολιτεία των Τεμπών.
Πρώτη, η οικογένεια του «εθνάρχη» κατήργησε τον Στρατή Ανδρεάδη και διόρισε στις άξιες επιχειρήσεις του ανάξιες αλλά «έμπιστες» στον κομματικό μηχανισμό διοικήσεις. Έπειτα ο Ανδρέας Παπανδρέου που πήρε εντολή από τον Ελληνικό λαό για «Αλλαγή» αλλά το μόνο που άλλαξε ήταν σύζυγον. Ακολούθησαν, συνεπείς στα διδάγματα των δύο προηγουμένων , οι επίγονοι των δύο κυριάρχων κομμάτων που συναγωνίσθησαν σε φαυλότητα και ανικανότητα, χρησιμοποιώντας τα «Ταμεία της Κοινότητος» που παρείχαν τα χρήματα της Ευρώπης.
«Αφού μας τα δίνουν να μην τα πάρουμε» έλεγε μετά το 1981 εξωκοινοβουλευτικό στέλεχος του Ευρωπαϊκού κατεστημένου.
-Και καλά μεν «τα πήρατε» τα λεφτά , παιδιά , δεν ξέρατε τουλάχιστον μέρος των να χρησιμοποιήσετε , λχ. κατασκευάζοντας μία διπλή σιδηρογραμμή για τα τραίνα πού μας πάνε επί μονής στην Ευρώπη από την εποχή του Χαριλάου Τρικούπη και εγκαθιστώντας ηλεκτρονικό έλεγχο της κινήσεως των κι όχι χειροκίνητο τουλάχιστον στα δύσκολα Τέμπη;
Εδώ , ανακύπτουν κι οι ευθύνες της «ηνωμένης Ευρώπης». Δεν την ενδιέφερε που πήγαν τα χρήματα του Ευρωπαίου φορολογουμένου αλλ’ αν ...εκταμιεύθησαν εγκαίρως. Η δαπάνη ήταν «υπόθεση του Ελληνικού κράτους» έλεγαν οι κομισάριοι, προφασιζόμενοι ότι δεν ήξευραν ότι το κράτος έχουν κάνει φέουδο των τριών ή τεσσάρων οικογενειών.
Κατόπιν ήλθε η χρεωκοπία του κράτους το 2010 , για να επιβεβαιώσει την ανικανότητα του μεταπολιτευτικού κατεστημένου και την φαυλότητα του. Για την αποφυγή της «αποτυχίας του ευρώ» (καθ’ά έφα η καγκελάριος Αγγελα Μέρκελ) χρησιμοποιήθη το παράνομο Γιούρογκρουπ στις Βρυξέλλες κι αφίχθη στην Αθήνα η ανθελληνική Τρώϊκα που αξίωσε εκτός από την λιτότητα, την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού κράτους.
Μεταξύ των πωληθέντων μπιρ-παρά , «ασημικών της χώρας» - κάπως σκουριασμένων βεβαίως - κι ο ΟΣΕ. Επωλήθη αντί 44 εκατομ. ευρώ στους Ιταλιάνους που όταν τον ανέλαβον επιδοτήθησαν με 50 εκατομμύρια ευρώ, όπως απεκάλυψε η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, μηδέποτε διαψευσθείσα από τον παραιτηθέντα υπουργόν, κληρονόμο γνωστού ονόματος πολιτικώς.
Ετσι, το ψηφιδωτό των ενόχων συνεπληρώθη. Το έγκλημα των Τεμπών που κατήγγειλε ο σ. Κουτσούμπας εύρεν τους δράστες του: τον μεταπολιτευτικό κοινο-βολευτισμό.
Ο Πέρσης στρατηγός Μαρδόνιος το διέγνωσε προ 2500 ετών ειπών ότι «οι Έλληνες αν και ομιλούν την ίδια γλώσσα δεν μπορούν να λύσουν τις διαφορές τους και επιδίδονται εις εμφύλιο πόλεμο» (Ηρόδοτος).
Η ιδική μας κόπωση και ντροπή είναι ότι ανεχόμαστε την κατάργηση της αξιολογήσεως των δημ. υπαλλήλων , τους διαδόχους των «τραμπούκων του Κυρίλλου που κατεσπάραξαν την Υπατεία», στην Αλεξάνδρεια και στην σύγχρονη εποχή , την Αριστερά που έκαψε τρεισήμισι Έλληνες στη πυρκαγιά της ΜΑΡΦΙΝ, χωρίς ποτέ να γίνει η δίκη.
Εάν δεν απαλλαγούμε απ’ όλους αυτούς , η τραγωδία της Ελλάδος θα συνεχίζεται ως παγκόσμιο ανέκδοτο των Greek Statistics , των κρατικών πανεπιστημίων , των εγχωρίων ΙΕΚ και των Ελληνικών Σιδηροδρόμων. Προς αποφυγήν.
(*) «Οι Έλληνες, μία παγκόσμιος ιστορία», υπό Ρόντερικ Μπήτον, εκδ. Πατάκη.