Μεταξύ αυτών και οι αναλυτές της Wood Mackenzie, οι οποίοι ξεχώρισαν τα πέντε πιο κρίσιμα συμπεράσματα της COP30.
Η προεδρία της φετινής Διάσκεψης στόχευε να αποσαφηνίσει το σχέδιο για τη μετριοπαθή αύξηση της χρηματοδότησης για την κλιματική δράση που είχε συμφωνηθεί στην περσινή COP29 στο Αζερμπαϊτζάν. Με βάση εκείνη τη δέσμευση, τα πλουσιότερα κράτη θα παρείχαν κεφάλαια 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως προς τα φτωχότερα κράτη ώστε αφενός, να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και αφετέρου, να θωρακιστούν έναντι των επιπτώσεων της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Όμως, μετά από ένα και πλέον έτος και τις διαπραγματεύσεις στη Βραζιλία, το σχέδιο παραμένει ασαφές. Παράλληλα, οι δεσμευτικές χρηματοδοτήσεις διατηρούνται στα 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Συνολικά, η Wood Mackenzie και μία σειρά άλλων αναλυτών εκτιμούν πως χρειάζονται τετραπλάσια κεφάλαια από τα σημερινά ώστε η χρηματοδοτική ψαλίδα να κλείσει.
Ένα δεύτερο σημαντικό ζήτημα είναι ο ρόλος του εμπορίου στην πρόκληση της κλιματικής αλλαγής. Από τη φάση παραγωγής ρυπογόνων πρώτων υλών, στην επεξεργασία τους ώστε να γίνουν τελικά προϊόντα, αλλά και καθόλη τη μεταφορά τους στα στάδια της εφοδιαστικής αλυσίδας, το εμπόριο αγαθών παράγει ρύπους. Η διαχείριση αυτών των εκπομπών προϋποθέτει διεθνή συνεργασία και αντιστοιχία μετρήσεων.
Ωστόσο, η ενοποίηση αυτών των συστημάτων θα απαιτούσε μία πρωτοφανή αναδιοργάνωση του παγκόσμιου οικονομικού ιστού, ενώ περιφερειακές ή εθνικές πρωτοβουλίες δέχονται κριτική ως μέτρα προστατευτισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ευρωπαϊκός CBAM, ο οποίος αποτελεί στόχο αρκετών εξαγωγικών χωρών που θεωρούν ότι τα προϊόντα τους υπόκεινται σε τιμωρητικούς περιορισμούς.
Μία ακόμα απόκλιση αφορά στην αντιμετώπιση του μεθανίου. Με τις περισσότερες προσπάθειες να αφορούν το διοξείδιο του άνθρακα, το εξίσου— αν όχι περισσότερο— επικίνδυνο μεθάνιο έχει βρεθεί στο περιθώριο των δράσεων. Αρκετές χώρες δεν διαθέτουν καν σχετικά ρυθμιστικά πλαίσια για τις εκπομπές μεθανίου, ενώ η καταγραφή τους παραμένει αρκετά πιο περιορισμένη από εκείνες του διοξειδίου του άνθρακα.
Όσο για το διοξείδιο του άνθρακα, η COP30 δεν κατάφερε να σημειώσει ιδιαίτερη πρόοδο στο θέμα της διαμόρφωσης μίας διεθνούς αγοράς δικαιωμάτων άνθρακα. Στην πραγματικότητα, η ανάπτυξη της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας βρίσκεται περίπου στο ίδιο σημείο που είχε μείνει μετά την COP29, αναδεικνύοντας πως οι συνομιλίες όλο το προηγούμενο έτος ήταν ελάχιστα αποτελεσματικές.
Ευρύτερα, μία δεκαετία μετά τη Συμφωνία των Παρισίων για το Κλίμα και παρά την εντυπωσιακή ανάπτυξη των πράσινων τεχνολογιών, οι παγκόσμιες εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου βρίσκονται πολύ μακριά από την κορύφωσή τους. Αντιθέτως, σύμφωνα με τα τρέχοντα εθνικά σχέδια για την κλιματική δράση, η υπερθέρμανση του πλανήτη αναμένεται να ξεπεράσει κατά πολύ τους 2℃, προσεγγίζοντας σχεδόν τους 3℃. Καμία από τις μεγάλες οικονομίες/ ρυπαντές δεν βρίσκεται κοντά στο να επιτύχει τους στόχους που είχε θέσει για το 2030, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις αυτοί οι στόχοι έχουν εγκαταλειφθεί.