την Ευρώπη, τον έβλεπε σαν τον ιδιοκτήτη του πρατηρίου που της εξασφάλιζε φθηνό φυσικό αέριο και κατ’ επέκταση την τεχνητή βιομηχανική της βιωσιμότητα και την κατανάλωση.
Ο Πούτιν κατάφερε όμως κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Το μοντέλο της φιλελεύθερης διακυβέρνησης ήταν το ιδεολογικό εργαλείο που χρησιμοποίησε η Δύση για να κερδίσει τη Ρωσία και εν συνεχεία για να εδραιώσει την ηγεμονία της σε έναν κόσμο με έναν πόλο εξουσίας. Το μοντέλο, με όλα του τα παρελκόμενα, αποδομήθηκε –σταδιακά στην αρχή και κατόπιν ραγδαία– μέσα στην ίδια τη Δύση. Η διαδικασία ξεκίνησε με το Brexit, συνεχίστηκε με τις διάφορες υπερσυντηρητικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη και κλιμακώθηκε με τη δεύτερη εκλογή Τραμπ. Σήμερα, ο Πούτιν βλέπει ότι αυτοί που ήταν οι μεγάλοι του αντίπαλοι στην Ουάσιγκτον βρίσκονται στο στόχαστρο διώξεων και ενός ανελέητου κυνηγητού από τον Τραμπ.
Δεν έχει σημασία αν ο ίδιος έπαιξε ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις ή αν η Δύση έχει πέσει θύμα της πλεονεξίας και της έλλειψης στιβαρών ηγεσιών. Σημασία έχει, στο μυαλό του, ότι κέρδισε την παρτίδα, ότι κάθεται ως εκπρόσωπος μιας υπερδύναμης στο «μεγάλο τραπέζι» και πως ο Τραμπ τον θεωρεί ισότιμο συνομιλητή και τον θαυμάζει. Προφανώς αυτή είναι μια πλευρά της πραγματικότητας. Γιατί υπάρχει και η άλλη, μιας Ρωσίας που υστερεί πολύ στην οικονομία και στην τεχνολογία – πλην του τομέα της άμυνας. Μιας Ρωσίας που έχει αποκτήσει απόλυτη εξάρτηση από την Κίνα και η οποία δεν μπόρεσε την κρίσιμη στιγμή να «σώσει» δύο στενούς συμμάχους της, τον Ασαντ και το καθεστώς της Τεχεράνης. Είπαμε όμως, δεν μιλάμε για το μέλλον, αλλά για μια στιγμιαία φωτογραφία που δείχνει ξεκάθαρα ότι, σήμερα, ο Πούτιν είναι ένας μεγάλος κερδισμένος στη γεωπολιτική σκακιέρα.
*Από kathimerini.gr