Σήμερα όμως υπάρχει η κοσμοσυρροή στην Αττική δοθέντος ότι οι υδάτινοι ταμιευτήρες του Μόρνου και Εύηνου δεν επαρκούν αφού σχεδιάσθησαν στη δεκαετία του 1970 όταν ο πληθυσμός της Αθήνας ήταν 1,7 εκατομμύρια καταναλωτές κι όχι πέντε όπως σήμερα, μ’ ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες και την μεταβολή των Αθηνών σ’ απέραντο ξενοδοχείο.
Τα γενόμενα βέβαια ουκ απογίγνονται και για να μην επανέλθουμε στους νερουλάδες της μετεπαναστατικής Αθήνας κάτι πρέπει να γίνη. Όπως: 1. Να σκεπαστεί το κανάλι του Μόρνου για να σταματήσουν οι νεροκλοπές από τους παρακειμένους Κοινοτάρχες. 2. Να μελετηθή «παρά χρήμα» η μεταφορά νερού από την λίμνη των Κρεμαστών μέσω αγωγού και σιφωνίων. 3. Ν’ αποκτήσει το Λιδορίκι επεξεργασία λυμάτων. 4. Να αξιοποιηθή στη Ψυττάλεια ο ατελής εισέτι Κεντρικός Αγωγός Λυμάτων Αθηνών ώστε το επεξεργασμένο νερό να επιστρέφει στη πόλη για ποτίσματα και πλύσιμο. 5. Να δημιουργηθούν ταμιευτήρες για τα νερά των ποταμών Κρικελιώτη, Καρπενισίωτη, Σπερχειό και σε μεγάλους χειμάρρους της Αττικής. 6. Τα νησιά του Αιγαίου ν’ αποκτήσουν αυτόνομες μονάδες αφαλάτωσης εν συνδυασμώ ανεμογεννητριών και φραγμάτων ώστε να υπάρχει φθηνή ενέργεια κι εξοικονόμηση νερού τον χειμώνα.
Για να μην αμπελοφιλοσοφούμε κι εμείς, θα αναφέρουμε το παράδειγμα της νήσου Ύδρας: Παρά το αρχαίο όνομα της , Υδρέα (Παυσανίας Κορινθιακά, σελ.204(*) το νησί ήταν άνυδρο λόγω της λειψοδασίας κι οι γηγενείς μάζευαν το πόσιμο νερό σε στέρνες.
Μεταπολιτευτικώς, μία υδροφόρος κουβαλούσε υφάλατο νερό από υδρομάστευση του Πόρου κι οι Υδραίοι έλεγαν «το νερό, νεράκι», μέχρις ότου ένας φωτισμένος δήμαρχος (προώρως αποδημήσας εις Κύριον), ο Άγγελος Κοτρώνης αποφάσισε να εγκαταστήσει μία μονάδα αφαλατώσεως στο Μαντράκι, Ύδρας , εν συνδυασμώ ανεμογεννητριών στην νησίδα Σαίν Τζώρτζιο του Σαρωνικού κόλπου. Έτσι σήμερα η Ύδρα έχει άφθονο νερό για τις αυξανόμενες Τουριστικές ανάγκες.
(*) Παυσανίου, Ελλάδος περιήγησις, Τόμος 2, Κορινθιακά. Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.