Τί ήταν αυτό που της εξήψε το ενδιαφέρον για εμάς τους ολίγους, στη δυτική αυλή της. Κατ΄αρχάς, για ορισμένα κράτη, όπως η Τουρκία, δεν υπάρχει, συνήθως, τίποτε το αιφνίδιο στη συμπεριφοράι. Πόσο δε μάλλον, όταν στην εξουσία βρίσκονται ικανοί αν και ακραία φιλόδοξοι ηγέτες, όπως ο κ. Ερντογάν.
Η Τουρκία κινείται, πλέον, στον διεθνή περίγυρό της, με όρους οθωμανικής μεγαλομανίας, πάνω από τα όρια της αλαζονείας, από αυτή που χαρακτηρίζει συχνά τα αυταρχικά καθεστώτα, τώρα και στο παρελθόν. Η αρπαχτική πολιτική που επιδεικνύουν εσχάτως οι γείτονες, αποτελεί, συνάμα, και ιστορικό κληροδότημα του τουρκικού έθνους.
Αυτή την περίοδο, η αρπαχτική διάθεσή των Τούρκων έχει χτυπήσει κόκκινο, με την ωμή προβολή ισχύος στην ΝΑ Μεσόγειο να υποκρύπτει την αγωνιώδη ανάγκη τους να εξασφαλίσουν νέες πηγές ενεργειακών πρώτων υλών, ασχέτως εγχώριων ή εισαγόμενων, που η νομενκλατούρα της Άγκυρας θεωρεί απολύτως απαραίτητες για να χρηματοδοτηθεί η γεωστρατηγική μεγαλομανία της.
Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι την τελευταία 20ετία η Τουρκία κατάφερε να διασυνδεθεί, μέσω αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, με τις πλούσιες ενεργειακά χώρες που την περιβάλλουν και με αυτό τον μεθοδικό τρόπο, να αναδειχθεί ως ο βασικός ενεργειακός κόμβος στην περιοχή. Αλλά, αυτό δεν επαρκεί για τους υπερφιλόδοξους ηγέτες της γειτονικής χώρας, καθώς πέραν των εισαγωγών, χρειάζονται απαραιτήτως και κατά στρατηγική προτεραιότητα, τα δικά τους κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Καθώς η Τουρκία διακατέχεται ανέκαθεν από αισθήματα κατωτερότητας -παρά την επιθετικότητα και τη ρητορική στην οποία καταφεύγει- και αισθάνεται ότι βρίσκεται στο περιθώριο των ενεργειακών εξελίξεων που έχουν δρομολογηθεί στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στις πετρελαιοφόρες περιοχές της Μοσούλης και του Κιρκούκ -ουδέποτε έκρυψε ότι τις εποφθαλμιά – δεν εκπλήσσει η «νευρικότητα» που επιδεικνύει.
Η προβολή των τουρκικών αξιώσεων σε Αιγαίο, Κύπρο, Συρία, Ιράκ και εσχάτως στην Λιβύη εντάσσεται σε αυτό το ύφος της «αδικημένης» τοπικής υπερδύναμης που αναζητά το "δίκιο" της από τους «κακόπιστους» και «άρπαγες» γείτονές της. Στην πραγματικότητα, ο απώτερος στόχος της είναι απείρως πιο ταπεινός –κυριολεξία.
Να οικειοποιηθεί εδάφη και πλουτοπαραγωγικούς πόρους που ανήκαν άλλοτε στην πάλαι ποτέ Οθωμανική αυτοκρατορία!
(χάρτης που απεικονίζει τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή μας. Πηγή: Άγγ. Συρίγος)
Καθώς η Τουρκία αναμένεται να αντιμετωπίσει ένα ευρύ φάσμα προκλήσεων με άξονα αναφοράς το φυσικό αέριο στα αμέσως επόμενα χρόνια, οιαδήποτε έγκυρη ανάλυση στα σχέδια κιαι τις δυνατότητες της γείτονος αποκτά μεγάλη αξία.
Στη στήλη By Invitation, το energia.gr φιλοξενεί από σήμερα ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο του Δρ Nτίνου Νικολάου, μέλους του ΔΣ του ΙΕΝΕ και Τεχνικού Συμβούλου της Energean, με τίτλο «Τουρκία και Ανατολική Μεσόγειος-
Από την Γεωπολιτική της Ενέργειας στην Γεωπολιτική της Αρπαγής», στο οποίο εκθέτει αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους η γείτονα, συμπεριφέρεται με τον τον τρόπο που γνωρίζουμε.
"Η οικονομία της Τουρκίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναπτύχθηκε με ταχύτατους ρυθμούς, με προσέλκυση πολύ μεγάλων ξένων επενδύσεων από την Ευρώπη, την Αμερική και πολλές άλλες χώρες, με επέκταση της βιομηχανίας και των υποδομών της, με έξαρση των εμπορικών της συναλλαγών, γεγονός το οποίο δημιούργησε πλέγμα ισχυρών δεσμών και αλληλεξαρτήσεων μεταξύ των συναλλασσόμενων με αυτήν χωρών. Έτσι σε περίπτωση κρίσεων οι εμπλεκόμενοι κάνουν δεύτερες σκέψεις για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα τους. Ταυτόχρονα αναδιάταξε τις κοινωνικές της δομές και δημιούργησε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις με ανάπτυξη των ναυτικών της δυνατοτήτων. Για να κινηθεί η Τουρκική οικονομία χρειάσθηκε και χρειάζεται τεράστιους ενεργειακούς πόρους, χωρίς τους θα ήταν αδύνατη η ανάπτυξη της. Σε αυτόν τον τομέα η Τουρκία είναι απόλυτα εξαρτώμενη από εισαγωγές ενεργειακών πρώτων υλών σε ποσοστό άνω του 80%", γράφει στον πρόλογό του, ο κ. Νικολάου.
Kαι λίγο μετά αναφέρει χαρακτηριστικά: "Πρέπει όμως να εξηγήσω την πάγια, από την δεκαετία του 1970, μεθοδολογία και τις πρακτικές της Τουρκίας, η οποία εκτρέπεται από την ορθολογική αναζήτηση ενεργειακών πόρων στις θαλάσσιες περιοχές δικαιοδοσίας της και καταφεύγει στην γεωπολιτική της αρπαγής των ενεργειακών πόρων των γειτόνων της, χρησιμοποιώντας την στρατιωτική της ισχύ. Αυτά τα συμπεράσματα εξήγαγα μέσα από την υπερσαρακονταετή εμπειρία μου στην έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων στην Ελλάδα, την Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Εξ’ άλλου η Τουρκία τις έρευνες υδρογονανθράκων χρησιμοποιεί για την ευόδωση των σχεδίων της στις θαλάσσιες ζώνες."