Ο ιστορικός του μέλλοντος που θα ασχοληθεί με την πορεία της Ευρωζώνης θα σταθεί σε δύο ονόματα ευρωπαϊκών πόλεων: Της Ντοβίλ στη Γαλλία και της Λευκωσίας στην Κύπρο, δύο ονόματα που σημαδεύουν την πορεία αναδίπλωσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπροστά στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και τις επιπτώσεις της, που επέβαλλε στους εταίρους του το Βερολίνο από το Φθινόπωρο του 2008 και συνεχίζει με επιμονή μέχρι και σήμερα.
Το πρώτο «ταμπού» έσπασε τον Οκτώβριο του 2010 στην Ντοβίλ, όταν ο Σαρκοζί αποδέχθηκε τη φόρμουλα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας ή σε πολιτικά ορθή διατύπωση τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα που προωθούσαν οι Μέρκελ - Σόιμπλε, μια απερίφραστη διακήρυξη ότι το δημόσιο χρέος μιας σειράς ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι πλέον ασφαλής επένδυση. Μεγάλος ωφελημένος η Γερμανία, που έγινε σχεδόν ο αποκλειστικός πόλος ασφαλούς τοποθέτησης με μηδενικά έως αρνητικά επιτόκια και με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για το προβάδισμα ανταγωνιστικότητας της γερμανικής οικονομίας έναντι των εταίρων της.
Το δεύτερο «ταμπού» έσπασε τα ξημερώματα του Σαββάτου 16 Μαρτίου, όταν το Eurogroup πήρε τη μοιραία απόφαση για «κούρεμα» των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Μια απόφαση με πρώτο θύμα την Κύπρο, αλλά ταυτόχρονα ένα μήνυμα με ευρύτερο ακροατήριο και πιο συγκεκριμένα τον δυστροπούντα Νότο της Ευρωζώνης: Αν δεν σας αρέσουν οι όροι και οι προϋποθέσεις στήριξής σας, μπορείτε να αντλήσετε πόρους από τους καταθέτες...
Αν η Ντοβίλ εγκαινίασε την αισχροκέρδεια του γερμανικού δημόσιου δανεισμού σε βάρος των εταίρων του, η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο προαναγγέλλει τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών: Τη μαζική φυγή καταθέσεων από τον Νότο προς τον Βορρά, την ώρα που ετίθετο ως προτεραιότητα η μεταφορά πόρων προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Αναδίπλωση στον πλούσιο Βορρά μαζί με ότι προλάβουμε να μαζέψουμε από τον Νότο, όσο γίνεται πιο γρήγορα για να καλύψουμε τους σκελετούς στα ντουλάπια των δικών μας τραπεζών, θα ήταν μια επιπρόσθετη ερμηνεία, την ώρα που ακόμη και το ευρύ κοινό γνωρίζει τι κρύβουν αξιοσέβαστες μέχρι πρότινος τράπεζες, όπως η Deutche Bank και η Commerzbank, η κατάσταση των οποίων προκάλεσε πανικό στο Βερολίνο όταν ετέθη η πρόκληση της Τραπεζικής Ενωσης.
Σε όλη αυτή τη διολίσθηση -η λέξη κατρακύλα είναι πιο εύηχη και πιο κατάλληλη- η Γερμανία της Μέρκελ δεν είναι ο μόνος ένοχος, υπάρχουν συνένοχοι ακόμη και με τις παραλείψεις και τη σιωπή τους:
Πρώτον, σε επίπεδο εθνικών κρατών, η Γαλλία αρχικά του Σαρκοζί και στη συνέχεια του Ολάντ, η μόνη χώρα που θα μπορούσε να επιδράσει καταλυτικά στην ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση.
Δεύτερον, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί στο σύνολό τους, κυρίως η Επιτροπή και το Συμβούλιο με τους Μπαρόζο - Ρομπάι να καταγράφουν την αυτοκατάργησή τους από τον γερμανικό οδοστρωτήρα με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο στη δεκαετία του 1930 η Κοινωνία των Εθνών κατέγραφε τη στρατιωτικοποίηση της Ρηνανίας, την εισβολή στην Αιθιοπίας, την προσάρτηση της Αυστρίας και στο τέλος τον ακρωτηριασμό της Τσεχοσλοβακίας.
Η εισβολή στους τραπεζικούς λογαριασμούς που διέταξαν οι Μέρκελ - Σόιμπλε είναι δυστυχώς διακομματική επιλογή: Την στηρίζουν οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι, με το προτεσταντικό υποκριτικό επιχείρημα ότι δεν πρέπει οι φορολογούμενοι της χώρας τους να πληρώσουν τους Ρώσους ολιγάρχες!
Ωμή προβολή ισχύος που συνοδεύεται με ρητορική κακόγουστης φάρσας...
(από την εφημερίδα "Ημερησία")