τις συμμαχίες μεταξύ των κρατών μελών να εναλλάσσονται και τους μόνιμους επικριτές να σκληραίνουν την στάση τους, κραυγάζοντας «όχι» σε όλα. Η ιδιότυπη συμμαχία Βελγίου και Ιταλίας έβαλε φρένο στα σχέδια Γερμανίας και Κομισιόν για την αξιοποίηση των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων που βρίσκονται επί ευρωπαϊκού εδάφους, προκρίνοντας την λύση των ευρωομολόγων, που το άκουσμά τους και μόνο προκαλεί αλλεργία στο Βερολίνο.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το πρόβλημα της ΕΕ δεν είναι ότι δεν έχει ενιαία φωνή. Το μείζον είναι ότι έχει παντελή έλλειψη στρατηγικής και οράματος. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλάζει τις προτεραιότητές της σαν τα πουκάμισα. Η περιβόητη πράσινη ανάπτυξη δεν ήρθε ποτέ καθώς ήταν ουτοπική και την θέση της πήρε η αμυντική ανάπτυξη, με πρόσχημα την απειλή της Ρωσίας, που πάντως επιμένει ότι δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε έναν πόλεμο με την Ευρώπη. Δεν την συμφέρει άλλωστε, καθώς τα περισσότερα κράτη μέλη είναι και μέλη του ΝΑΤΟ και ο κάθε εχέφρων άνθρωπος αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό. Και όσο και αν η ανάγκη αναπτύξεως ενός ευρωπαϊκού στρατού θεωρείται εκ των ουκ άνευ. Η επίκληση εχθρών φανταστικών ή μή δεν μπορεί να πείσει κανέναν λογικό άνθρωπο. Πολλώ δε μάλλον όταν η ίδια Ένωση γυρνά την πλάτη σε πραγματικές και συνεχείς απειλές που υφίστανται δύο κράτη μέλη της, η Ελλάδα και η Κύπρος, από την Τουρκία. Εδώ και χρόνια. Ακόμη περισσότερο όταν η Τουρκία εξακολουθεί να κατέχει το 37% του νησιού τα τελευταία 51 χρόνια. Ακριβώς αυτή η υποκρισία, ο οπορτουνισμός και η μη λογοδοσία οδήγησαν την Ένωση στην σημερινή παρακμή της. Διότι τα περισσότερα κράτη αρνούνται να δουν την μεγάλη εικόνα και το κυριότερο να μπουν στην θέση των εταιρών τους που υφίστανται πολλαπλούς κινδύνους είτε από μια εχθρική δύναμη στα σύνορά τους είτε από τις μεταναστευτικές ροές που τα κατακλύζουν. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, το 2026 δεν θα φέρει περισσότερη αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών, αλλά μάλλον περισσότερα προβλήματα..