Συγκρότησε ένα ετερόκλητο μέτωπο για να εξυπηρετήσει την πολιτική του και πέτυχε. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, είχαν ωριμάσει και οι συνθήκες για την εκεχειρία, καθώς η τρομοκρατική οργάνωση είχε χάσει το βασικό της στήριγμα, το Ιράν. Ομως αυτό που μένει στη διεθνή κοινή γνώμη είναι ο τσαμπουκάς, η πυγμή, που επέδειξε ο Αμερικανός πρόεδρος.
Εδώ τίθεται το γνωστό πρόβλημα. Τι είναι υπεράνω όλων; Η αποτελεσματικότητα ή η τήρηση των προβλεπόμενων διαδικασιών και ο σεβασμός των θεσμών που τις ρυθμίζουν; Τι τελικά μετράει; Οι διεθνείς συνθήκες ή το δίκαιο του ισχυροτέρου; Υποθέτω πως ο κοινός νους δεν θα έχει καμιά αμφιβολία και κανένα ενδοιασμό στην επιλογή του. Η αποτελεσματικότητα υπεράνω όλων, ακόμα και με τσαμπουκά, αρκεί να εξυπηρετεί τις δικές μας αξίες και τα συμφέροντα. Και από αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζουν τα προβλήματα.
Εντάξει, ο Τραμπ είναι πλανητάρχης και οι απειλές του προς τους αδύναμους είναι λογικό να πιάνουν τόπο. Επιπλέον είναι ευφυής για να αντιληφθεί πως παρόμοιοι τσαμπουκάδες δεν περνάνε στον Πούτιν και στον Σι. Εκεί μιλάει άλλη γλώσσα.
Τι θα γίνει αν η συμπεριφορά του Τραμπ αποτελέσει ένα παγκόσμιο πρότυπο; Γίνεται αντιληπτό πως έτσι μεταβαίνουμε σε ένα καθεστώς ζούγκλας.
Τι θα γίνει όμως με τους μικρούς Τραμπ του πλανήτη που απειλούν με χρήση βίας γειτονικά κράτη τα οποία θεωρούν ανίσχυρα; Τι θα γίνει αν η συμπεριφορά του Τραμπ αποτελέσει ένα παγκόσμιο πρότυπο; Γίνεται αντιληπτό πως έτσι μεταβαίνουμε σε ένα καθεστώς ζούγκλας. Μπορεί πολλοί σήμερα να ενθουσιάζονται με το μοντέλο Τραμπ, όμως γενικεύσεις δεν συγχωρούνται. Και κυρίως δεν συγχωρούνται όταν οι επίδοξοι Τραμπ είναι απλώς φιλόδοξοι, για να μην πω μωροφιλόδοξοι, ηγέτες οι οποίοι πιστεύουν ότι συνομιλούν με την Ιστορία.
Το γεγονός πως ο Τραμπ τους συμπαθεί –τουλάχιστον αυτό λέει και δείχνει– το εκλαμβάνουν ως υποστήριξη στα σχέδιά τους. Ομως ο πλανητάρχης σήμερα είναι έτσι, αύριο αλλιώς, αλλά οι μιμητές του πιστεύουν πως θα έχουν την εσαεί υποστήριξή του.
Στα καθ’ ημάς: Αν επικρατήσει στις διεθνείς σχέσεις το δίκαιο του ισχυροτέρου, δύο επιλογές υπάρχουν: ή θα καθίσουμε ζαρωμένοι στη γωνία μας και θα κλαιγόμαστε ή θα προσαρμοστούμε σε αυτή την κατάσταση για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα απέναντι σε έναν επιθετικό γείτονα ο οποίος πιστεύει ότι είναι ένας προνομιακός συνομιλητής του πλανητάρχη.
Στην πρώτη περίπτωση θα συνεχίσουμε να μιλούμε για αναφαίρετα κυριαρχικά δικαιώματα τα οποία ποτέ δεν θα τα απεμπολήσουμε, στη δεύτερη περίπτωση, απλώς τα ασκούμε, χωρίς πολλά λόγια.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")