Η υπογραφή των συμφωνιών στο Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου για την ειρήνευση των σχέσεων του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους προσέφερε πολύ περισσότερες ελπίδες αισιοδοξίας από ποτέ στο παρελθόν. Αυτό έγινε, δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε, επειδή οι ειρηνευτικές συνομιλίες προκλήθηκαν έπειτα από έναν πόλεμο αιματηρό, με ουσιαστικά αποτελέσματα. Δεν υπήρξαν συνεννοήσεις πριν σχηματιστεί κάποια ορατή ολοκλήρωση των στρατιωτικών συγκρούσεων.
Στην πολεμική αναμέτρηση που προηγήθηκε, το Ισραήλ κατατρόπωσε περίπου ολοκληρωτικά τη Χαμάς και τις σιιτικές μουσουλμανικές δυνάμεις που συσπειρώνονταν πίσω της και που οικονομικά στήριζαν την ύπαρξη και τις δράσεις της. Συρία, Ιράν, σιιτικές πολιτοφυλακές του Ιράκ, ακόμα και σιίτες συμπαθούντες από Υεμένη, όπως και η Χεζμπολάχ του Λιβάνου εξοντώθηκαν στα πεδία της μάχης ή ξεδοντιάστηκαν σαν απειλή από δυνάμεις που συνεργάζονται με την Ιερουσαλήμ (όπως λ.χ. οι ΗΠΑ).
Απέμειναν στο αντίθετο στρατόπεδο κάποιοι περιθωριακοί ακτιβιστές από τη Δύση, ορισμένοι «προοδευτικοί» φωνασκούντες στην Ευρώπη, η Γκρέτα Τούνμπεργκ, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Πέρκα και κάποιοι Έλληνες συνδικαλιστές που πρόσκεινται στο ΚΚΕ. Αυτονόητα, με αυτούς μόνο, η Χαμάς ήταν τελειωμένη. Αξιοπρόσεκτη είναι η απουσία αράβων μουσουλμάνων, που να είναι όμως σουνίτες, από τη φιλική προς τη Χαμάς εξίσωση. Είναι φανερό πως το Ισραήλ είχε κάνει σωστά τους υπολογισμούς του. Και πόνταρε στο μίσος του σουνιτικού κόσμου προς μια ομόπιστη (δηλαδή σουνιτική) σε αυτούς οργάνωση, που όμως στηριζόταν, περίπου αποκλειστικά, σε σιιτικά όπλα και οικονομική στήριξη.
Η επιβίωση της συμφωνίας, και της ειρήνης βέβαια, θα εξαρτηθεί από τις φιλοαμερικανικές πλέον τώρα μουσουλμανικές – και οικονομικές βασικά – δυνάμεις. Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα (εκτός Κατάρ που, για την ώρα τουλάχιστον, στηρίζει τη σαλαφικού προσανατολισμού – ακραία, δηλαδή – Μουσουλμανική Αδελφότητα), η Αίγυπτος και άλλες χώρες βρίσκονται στο στρατόπεδο αυτό. Μαζί με την προβληματική Τουρκία, που πολλοί ακόμα υποπτεύονται τον ρόλο που τελικά θα παίξει. Τα πιο πολλά όμως θα εξαρτηθούν από τη στάση των Εμιράτων και, κυρίως, των Σαουδαράβων. Αν ο ΜΒΣ (Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν), όπως αποκαλείται ο νεαρός τους ηγέτης, επιμείνει στην αντι-Χαμάς πολιτική, αντέξει στις πιέσεις του ουαχαμπικού θρησκευτικού κατεστημένου της χώρας και ξοδέψει αδρά για τη Γάζα, η ειρήνη θα εμπεδωθεί. Ο Τραμπ θα κερδίσει το επόμενο Νόμπελ Ειρήνης και η οξύτητα των μεσανατολικών συγκρούσεων θα μείνει ανάμνηση του παρελθόντος.
Αλλά τα «αν» είναι πολλά και μεγάλα. Όπως και τα διακυβεύματα.
(από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ")