Εξαιρετικό το βρήκαμε όλοι, θα χρηματοδοτήσει, έλεγαν οι υπουργοί, τον εκσυγχρονισμό των μέσων μαζικής μεταφοράς, τα προγράμματα «Εξοικονομώ» και γενικά θα κατευθυνθεί σε δράσεις αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε ότι εμείς θα πληρώσουμε τα συγκεκριμένα ποσά. Η χρηματοδότηση όλων αυτών σε μεγάλο βαθμό θα γίνει μέσω ενός φόρου («τέλος ρύπων» τον λένε) που θα επιβαρύνει από το 2027 την τιμή της αμόλυβδης βενζίνης και του πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης όλων εμάς των καταναλωτών. Τον ηλεκτρισμό, τα καύσιμα των αεροπλάνων και της ακτοπλοΐας τα επιβαρύνει ήδη και οι τιμές τους έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Κάτι ανάλογο ετοιμάζεται και για τα οδικά μεταφορικά κόστη.
Το κόστος καυσίμων για τους Ελληνες καταναλωτές μπορεί, σύμφωνα με εκτιμήσεις, να αυξηθεί το 2027 έως και 800 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση. Η αμόλυβδη να ακριβύνει έως και 10 λεπτά το λίτρο. Για αυτή την απίστευτη εξέλιξη δεν θα ευθύνονται ούτε ο Τραμπ και οι δασμοί του, ούτε ο Πούτιν και ο πόλεμός του, ούτε καν οι Χούθι και οι πειρατείες τους. Θα ευθύνεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο απτόητο, έναντι των υποτίθεται αποδεκτών και με διάθεση υιοθέτησης προτάσεων Ντράγκι, της βιομηχανίας και εντέλει της… κοινής λογικής, προχωράει στην υλοποίηση μιας πολιτικής που η σύλληψή της έγινε σε χρόνο ουδέτερο, πριν από τα ενεργειακά γεγονότα της τελευταίας τετραετίας, αλλά αυτοί επιμένουν να την υλοποιήσουν παρά τα όσα μεσολάβησαν.
Πράγματι, πριν από την ενεργειακή κρίση είχε επικρατήσει η λογική ότι πρέπει να βρεθούν μέτρα που να λειτουργούν ως αντικίνητρα στη χρήση ορυκτών καυσίμων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) στις μεταφορές και άρα ως κίνητρο για τη στροφή στην καθαρή ενέργεια. Αυτό ήταν το σημαντικό τότε. Στην παρούσα φάση, σημαντικότερο όλων είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και μέσω αυτής η ανθεκτικότητα της οικονομίας, σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα ασταθές. Οπότε πολλοί –πιθανότατα και ο Ντράγκι– θεωρούσαν βέβαιο ότι θα επανεξεταστεί η επιβολή νέων τελών. Το ενδεχόμενο αυτό έχει πλέον απομακρυνθεί.
Με λίγα λόγια, οι υπουργοί παρουσίασαν μέτρα που θα χρηματοδοτηθούν από έναν αχρείαστο φόρο, ειδικά σε αυτή τη χρονική στιγμή, της έντασης των ανταγωνισμών στο παγκόσμιο εμπόριο και της αναθέρμανσης του πληθωρισμού. Χωρίς να εξηγηθεί στους πολίτες η σκοπιμότητα. Χωρίς να αναλυθεί το σχέδιο και κυρίως πώς θα μειωθούν οι επιπτώσεις στην οικονομική ανάπτυξη. Ετσι που το κάνουν, αυτός ο φόρος δεν είναι φόρος περιβάλλοντος, είναι φόρος-τιμωρία σε ανυποψίαστους πολίτες.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")