Σύμφωνα με το άρθρο 123 παρ.2 της διεθνούς Συμβάσεως δια το δίκαιον της θαλάσσης (ΔΔΘ) του 1982, περί τις 140 χώρες ανακήρυξαν μέχρι τούδε μονομερώς την ΑΟΖ , μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, η Ρωσία κι η Ευρωπαϊκή Ενωση- η πρώτη ήδη από του 1983.
Σε καμία περίπτωση προεκλήθη κρίσις στις σχέσεις με τις γειτνιάζουσες χώρες. Η Τουρκία πάλεψε σαν τον Κυνέγειρο(*) στην διάσκεψη για το ΔΔΘ διά ν’ αποτρέψει την μονομερή ευχέρεια που παρέχει το άρθρο 123 αλλά απέτυχε. Όταν μάλιστα ο αείμνηστος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε μονομερώς την Κυπριακή ΑΟΖ , η Τουρκία περιορίσθη σε μία απλή διαμαρτυρία κι ουδέν έτερον συνέβη. Απλώς δεν προχώρησε η εξόρυξη υδρογονανθράκων λόγω της εκκρεμότητας του Κυπριακού προβλήματος.
Με την μονομερή ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ στο Λιβυκό δεν παραβιάζεται η Διακήρυξη των Αθηνών περί «Ελληνοτουρκικής φιλίας» προ 2ετίας, διότι αυτή αφορά στο Αιγαίον πέλαγος. Ούτε το αντιφατικό για «φίλιες χώρες» Τουρκικό casus belli ενεργοποιείται , ακόμη κι αν επεκταθούν τα Ελληνικά χωρικά ύδατα στα 12 μίλια. Το σύμφωνο Λιβύης-Τουρκίας είναι ανυπόστατο.
Υπάρχουν βεβαίως κι άλλοι τρόποι για να σιγήσουν οι θορυβώδεις «ρηματικές διακοινώσεις» της ανατολικής Λιβύης: από της διάσπασης του φράγματος του ήχου στην Βεγγάζη υφ’ Ελληνικών αεριωθουμένων μέχρις και της περικοπής πάσης Κοινοτικής βοηθείας προς το καθεστώς του «στρατάρχου» Χαφτάρ. Ούτε χρειάζεται η επίκληση των συμφερόντων της ΣΕΒΡΟΝ στην περιοχή, αν θίγονται ή όχι για να καμφθεί η θρασύτητα των Τούρκων ή Λιβύων διπλωματών. Υπάρχουν κι αλλού πετρελαιοκαλιές που κάνουν… πετρελαιοκάλια, για να παραφράσουμε το γνωμικό. Θάρρος χρειάζεται, η κινητοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων επί 24ωρο και απόσυρση των φρεγατών από τα παράλια της Λιβύης όπου ουδέν προσφέρουν.
(*) Αδελφός του μεγάλου Αθηναίου τραγωδού Αισχύλου που πολέμησε στον Μαραθώνα και προσπάθησε ν’ αποτρέψει την αναχώρηση Περσικού πλοίου, οπότε έχασε ηρωικώς την ζωή του αλλά η μάχη εκερδίθη.