Το σκέφτηκα πολύ, εάν θα έπρεπε να αφιερώσω ένα δημοσίευμα, σχετικά με τις εσωκομματικές εκλογές, στον ΣΥΡΙΖΑ, για την ανάδειξη νέου προέδρου, σε αντικατάσταση του παραιτηθέντος Αλέξη Τσίπρα. Δεν θεωρώ ότι αξίζει, διότι το κόμμα αυτό, αφού εδώ και πολλά χρόνια, έπαυσε να είναι ριζοσπαστικοφανές, τώρα πνέει τα λοίσθια και ως αριστερό κόμμα, αλλά, παρά ταύτα, το επιχειρώ, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσημα, παραμένει να φαίνεται ότι είναι κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι, που έχω την άποψη ότι πρόκειται να παύσει να συμβαίνει, ιδίως, εάν λάβουμε υπόψη μας ότι, στην ψηφοφορία του πρώτου γύρου, το σύνολο των εγκύρων ψήφων έφθασε, στο αποκαρδιωτικό επίπεδο των 147.308, σε σύγκριση, με τις εσωκομματικές εκλογές, στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, στις 5/12/2021, που είχαν ψηφίσει 270.706 πολίτες.
Όπως πολλές φορές έχω γράψει, η υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμμία αξία, διότι το κόμμα αυτό δεν έχει κανένα μέλλον, ως μεγάλο, αλλά και ως μεσαίο κόμμα, μέσα στην ελληνική πολιτική σκηνή των αστικών κομμάτων εξουσίας και αυτό, οποιονδήποτε /οποιαδήποτε εκλέξει, ως πρόεδρο, το συρρικνωμένο κομματικό εκλογικό σώμα, που θα συμμετάσχει, στην ψηφοφορία της 24/9/2023, είτε αυτός είναι ο, ανωτέρω, εικονιζόμενος, με τον Αμερικανό πρόεδρο Joe Biden, Στέφανος Κασσελάκης, που ανήκε, στο εκλογικό επιτελείο του Biden, στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2020 και εισέβαλε “ουρανοκατέβατος” και ουσιαστικά, “φυτευτός”, στην ελληνική πολιτική σκηνή, είτε αυτή είναι η Έφη Αχτσιόγλου, της οποίας η υποψηφιότητα, όμως, έχει αποδυναμωθεί, εξαιρετικά, μετά την στήριξη της υποψηφιότητας Κασσελάκη, από τον Νίκο Παππά, γεγονός, το οποίο ενισχύει την πεποίθησή μου ότι ο Κασσελάκης υποστηρίχτηκε και υποστηρίζεται, από τον κομματικό μηχανισμό, που ελέγχει ο Αλέξης Τσίπρας και αφανώς, από τον τέως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, που παραιτήθηκε, στις 29/6/2023, μετά την δεύτερη συντριπτική εκλογική ήττα, στις βουλευτικές εκλογές της 25/6/2023, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, έλαβε το 17,83% των ψήφων, ήτοι 930.013 ψήφους.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται πίσω, από την υποψηφιότητα Κασσελάκη (προφανώς, καθ’ υπόδειξη και της πρεσβείας της οδού Βασιλίσσης Σοφίας 91), το θέμα της εκλογής νέου προέδρου, στον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να έχει έχει κριθεί. Η Έφη Αχτσιόγλου (το πολιτικό τέκνο του Γιώργου Κατρούγκαλου, γεγονός, το οποίο δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο) δεν φαίνεται να έχει σοβαρές πιθανότητες να εκλεγεί.
Αυτό, όμως, δεν λύνει το συγκροτητικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο Στέφανος Κασσελάκης δεν “πατά”, δεν έχει ερείσματα, στην ελληνική κοινωνία, η οποία - κακά τα ψέμματα - του είναι ξένη και προφανώς, άγνωστη.
Και φυσικά η κοινωνία μας, με την σειρά της, δεν μπορεί να δεχθεί, στην μεγάλη πλειοψηφία της (αυτό δεν αφορά τον νεανικό πληθυσμό, αλλά τους μεγαλύτερους, ηλικιακά, πολίτες, οι οποίοι, όμως, αποτελούν και την μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος), την επιδεικνυόμενη και νομικά, κατοχυρωμένη ομοφυλοφιλική σχέση του, με τον Αμερικανό Tyler McBeth και την δηλωμένη επιδίωξη των δυο ανδρών να αποκτήσουν παιδί, μέσω παρένθετης μητέρας.
Εγώ, βέβαια, δεν έχω κανένα πρόβλημα, με όλα αυτά. Αντίθετα, όσα πράττουν, με βρίσκουν σύμφωνο. Όμως, δεν αποτελώ εγώ το ασφαλές δείγμα, για το πώς κρίνει η κοινωνία αυτές τις συμπεριφορές, αυτές τις προσωπικές προτιμήσεις και τις πράξεις του ζεύγους αυτών των δυο ανδρών.
Αλλά, πέραν όλων αυτών, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμμία τύχη, αφού διέψευσε τις επιθυμίες, τις επιδιώξεις, τις αναμονές και τις προσδοκίες του εκλογικού σώματος και της ελληνικής κοινωνίας, υποτάσσοντας την χώρα, για τα καλά, στα Μνημόνια και στις μνημονιακές πολιτικές, που “καλλωπίστηκαν”, εμφανιζόμενες, ως “μεταμνημονιακές υποχρεώσεις”, μέχρι το 2070 (και βάλε) και οδηγώντας την κοινωνία να πιστέψει ότι, τελικά, δεν μπορούσε και δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, από αυτά που έγιναν, από την εποχή του πρώτου Μνημονίου, από όσα γίνονται, σήμερα και από όσα πρόκειται να συνεχίσουν να γίνονται.
Κάπως έτσι, υπό αυτές τις συνθήκες και ύστερα, από αυτές τις διαπιστώσεις, εδώ και κάποια χρόνια, βουβά και χωρίς φασαρία, το εκλογικό σώμα κατέληξε, στο απλούστατο και αυτονόητο συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραπλάνησε και και κορόιδεψε την ελληνική κοινωνία, υποσχόμενος πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν (“σκίσιμο και κατάργηση των Μνημονίων” και όλα τα συμπαρομαρτούντα), με σκοπό να αναλάβει την κυβερνητική εξουσία.
Αυτό το γεγονός, αυτήν την κοροϊδία, το εκλογικό σώμα δεν την συγχώρεσε και γι’ αυτόν τον λόγο, ετεροχρονισμένα, τιμώρησε τον ΣΥΡΙΖΑ, με σκληρό και αμείλικτο τρόπο, εφέτος, στις δυο βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου, σμπαραλιάζοντας τον, κυριολεκτικά.
Η μόνη αχνή και εντελώς, απόμακρη ελπίδα του Αλέξη Τσίπρα είναι να μετατρέψει, μέσω του Στέφανου Κασσελάκη, τον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα Δημοκρατικό Κόμμα, όπως αυτό των ΗΠΑ. Αλλά κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο, μέσα στην δεδομένη ελληνική πραγματικότητα και τις τις εσωκομματικές αναταράξεις, που είναι σαφές ότι πρόκειται να υπάρξουν, μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου το όνομα, κάποια στιγμή, πιθανότατα, ο νέος πρόεδρος θα το αλλάξει, ενώ, πολύ γρήγορα, οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, σαν την Έφη Αχτσιόγλου, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο αλλά και πολλοί άλλοι, κατά πάσα πιθανότητα, δεν πρόκειται να παραμείνουν, υπό την αρχηγία του Στέφανου Κασσελάκη, στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και αν το κόμμα αυτό μετονομασθεί και μάλιστα, πιθανότατα, πολύ πιο πριν, από αυτήν την μετονομασία. Φυσικά, θα αποχωρήσουν (ή και θα τους δείξουν την πόρτα της εξόδου) και θα δημιουργήσουν δικό τους κόμμα, όταν τα βρουν, μεταξύ τους.
Παρά ταύτα, το όποιο εγχείρημα επιχειρηθεί, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που θα εκλεγεί την ερχόμενη Κυριακή, δεν πρόκειται να ευοδωθεί και θα έχει κακό τέλος.
Αλλά αυτό το αναμενόμενο γεγονός, που, προφανώς, δεν ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία, δεν εμπίπτει και στα δικά μου ενδιαφέροντα. Μου είναι, παντελώς, αδιάφορο.
Ως εκ τούτου :
(από tassosanastassopoulos.blogspot.com)