Για αυτό και αναλαμβάνω με φόβο και χωρίς καμία χαρά το καθήκον κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου: την γνωστοποίηση όλων εκείνων των παραμέτρων που δεν συμβαδίζουν με το κυρίαρχο αφήγημα που έχει στήσει η λοιμική της πολιτικής ορθότητας.
Ένα θρησκευτικός όμως ηγέτης δεν κρίνεται μόνο από το θεολογικό λόγο τον οποίο παράγει αλλά και από τη συμφωνία των πράξεών του με τις βασικές αρχές του λόγου του. Εδώ φαίνεται ότι ο Πάπας Φραγκίσκος κάθε άλλο παρά συνεπής ήταν. Εκείνος που διακήρυσσε τη σημασία της συνοδικότητας, εμπιστευόταν συγκεκριμένες συνόδους και μόνον όταν αυτές είχαν δημιουργηθεί κατ' ουσίαν ως επιτροπές υπό τον απόλυτο έλεγχό του. Σε μία άλλη περίπτωση έκανε επτά ολόκληρα χρόνια για να απαντήσει σε πέντε διαμφισβητούμενα σημεία (dubia) τα οποία του είχαν θέσει πέντε επιφανείς καρδινάλιοι. Ακόμη και οι πλέον απολυταρχικοί Πάπες περασμένων δεκαετιών και αιώνων δεν θα διανοούνταν μια τέτοια απαξίωση επιφανών καρδιναλίων.
Η γενικότερη στάση του ήταν βαθύτατα διχαστική σε μία σειρά ζητημάτων. Οι εντολές του ήταν γροθιές χωρίς καν βελούδινη επικάλυψη. Τον Οκτώβριο του 2019 η τοποθέτηση του ειδώλου της Πατσαμάμα στην Εκκλησία της Παρθένου Μαρίας στην Τρανσποντίνα δίχασε το ποίμνιο. Τότε ο Αυστριακός βαρώνος Alexander von Tschugguel εξέφρασε την δυσαρέσκεια του ποιμνίου ρίχνοντας τα αγάλματα στον Τίβερη. Και ενώ αναμφίβολα διαφωνούμε βαθιά με μια τέτοια βίαιη χειρονομία, και θα μπορούσε κάποιος ακόμη και να την χαρακτηρίσει ως μεμονωμένη χειρονομία αν ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ο Καρδινάλιος Γκέρχαρντ Μύλλερ, ο πρώην Eπικεφαλής-Καρδινάλιος της Σύναξης για το Δόγμα μιας από τις υψηλότερες θέσεις στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν επιβεβαίωνε ότι επρόκειτο για σαφή παραβίαση της θεμελιώδους περί ειδωλολατρίας εντολής του Δεκαλόγου προσθέτοντας «το πρόβλημα δεν είναι η ρίψη των αγαλμάτων στον Τίβερη αλλά το πώς βρεθήκαν σε εκκλησία». Είναι εμφανές ότι κατηγόρησε τον Πάπα ευθέως για αίρεση, αφού ο ίδιος ο Πάπας τέλεσε λειτουργία μπροστά σε αυτά τα αγαλματίδια. Δεν ήταν βέβαια ο μόνος. Ο Αρχιεπίσκοπος Κάρλο Μαρία Βίγκανο, ο πάλαι ποτέ δεύτερος στην ιεραρχία της Παπικής διπλωματικής υπηρεσίας, κατηγόρησε ανοιχτά τον Πάπα Φραγκίσκο για αίρεση και αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο Δικαστήριο όταν κλήθηκε. Να τονισθεί ότι πρόθεση του γράφοντος είναι η κριτική παράθεση γεγονότων τα οποία, είτε σκοπίμως είτε από άγνοια απέκρυψαν οι εφημεριδικοί και τηλεοπτικοί σχολιαστές τις τελευταίες δύο εβδομάδες.
Η αρνητικότερη όμως κληρονομιά του είναι ή αναζωπύρωση των "λειτουργικών πολέμων". Οι Πάπες Ιωάννης Παύλος B΄ και Βενέδικτος ΙΣΤ΄ είχαν καταφέρει να θέσουν υπό έλεγχο τις διχόνοιες για το ζήτημα αυτό και μάλιστα ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ έφτασε πολύ κοντά στο να απορροφήσει εκ νέου την δυναμική εκείνη μειοψηφία Καθολικών που είχε αποσχισθεί από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία εξαιτίας της αλλαγής της λειτουργίας δεκαετία του 1960. Αντιθέτως, ο Πάπας Φραγκίσκος κατάργησε όλες τις θετικές πρόνοιες που είχαν λάβει ώστε να γίνεται ανεκτή η τέλεση παλαιότερων λειτουργιών. Αναφερόμαστε φυσικά στην Τριδεντινή λειτουργία. Ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος ούτε που καταδεχόταν να απαντήσει στο επιχείρημα ότι η Τριδεντινή λειτουργία είχε και έχει ιδιαίτερη απήχηση μεταξύ των νέων τόσο στη Γαλλία όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν στην ουσία καταργήθηκαν οι προστατευτικές πρόνοιες του Πάπα Βενέδικτου αλλά και του Ιωάννη Παύλου Β' ενθυμούμαι πως πολλοί Αμερικανοί και Γάλλοι φίλοι μου με διαβεβαίωναν ότι αν o Πάπας δεν ήταν μιας κάποιας ηλικίας θα αποσχίζονταν από την ίδια τους την εκκλησία. Καταδίκασε λοιπόν ο προσφάτως αποθανών Πάπας τους ίδιους του τους πιστούς είτε να διασχίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να βρουν μια λατινική λειτουργία είτε να ικετεύουν κάποιον ιερέα να τελέσει μυστικά, εν ανάγκη χωρίς την έγκριση του οικείου επισκόπου, την «λειτουργία των αιώνων» όπως έχει αποκληθεί. Ο Πάπας λοιπόν που άφησε τους πιστούς του αλειτούργητους.
Εν τέλει, ο Πάπας Φραγκίσκος υπήρξε παιδί της μετα- δευτερο-βατικάνειας αισιοδοξίας , της αφελούς εκείνης αισιοδοξίας δηλαδή που ακολούθησε τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο και η οποία ελάχιστη θέση έχει στη σημερινή πραγματικότητα.
Δεν είναι πρόθεση του γράφοντος να πάρει θέση σε όλα αυτά τα αμφισβητούμενα ζητήματα. Επιπροσθέτως της μονομερούς χρήσης μίας διεθνούς προσωπικόττηας όπως ο Φραγκίσκος Α΄, το μείζον ζήτημα για το ελληνικό χώρο είναι η πλήρης ―και αναμφίβολα, εν μέρει τουλάχιστον, ιδεολογικά υποκινούμενη― αποσιώπηση από σχεδόν όλα τα ελληνικά ΜΜΕ κάθε αρνητικής πτυχής της παποσύνης του Φραγκίσκου Α΄ ως ολόλήρη η παποσύνη του να ήταν υποδειγματική. Πρόκειται για μια πλήρη πλαστογραφία και παραχάραξη της πραγματικότητας: στον βαθμό που αποτελεί συνέπεια άγνοιας θέτει ζητήματα ενημέρωσης όσων προσκαλούνται να εκφράσουν γνώμη, και στις περιπτώσεις που έγινε εσκεμμένα, αφού ούτε μία από αυτές τις αρνητικές πτυχές δεν αναφέρθηκε στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, θέτει σαφή ζητήματα αντικειμενικότητας ενώπιον του κοινού".
*Φιλόλογος -Συγγραφέας
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")