Πράγματι, το εσπέρας της ημέρας επέρχεται μία εξοικονόμηση ενεργείας από το γεγονός ότι η «αγορά» (τα καταστήματα κλείνουν με το φώς της ημέρας) δεν σπαταλά ηλεκτρικό ρεύμα όσο εάν ίσχυε η «χειμερινή ώρα».
Αλλά κατά την έγερση της ημέρας, οι πολίτες (εργαζόμενοι, μαθητές, στρατιωτικοί κ.λπ.) χάνουν μίαν ώρα ύπνου – τόσο κρίσιμη βιολογικά όσο νωρίτερα κανείς πρέπει να σηκωθεί από το κρεβάτι.
Έτσι, το ενεργειακό κέρδος κατά την δύση του ηλίου που ωρολογιακά γίνεται αργότερα, χάνεται από ό,τι αρκετοί ξυπνούν όταν είναι ακόμη νύκτα, καταναλίσκοντας ηλεκτρική ενέργεια. Μάλιστα, το ισοζύγιο διαταράσσεται από την κίνηση των αυτοκινήτων που ξεκινάει την ημέρα ενωρίτερα – οπότε και τα γνωστά …παρατράγουδα (ηχητική ρύπανση, δυστυχήματα στο σκοτάδι, κυκλοφοριακές συμφορήσεις κ.λπ.).
Η θερινή ώρα είχε νόημα όταν η οικονομία ήταν κυρίως αγροτική – όπως στην εποχή του Φραγκλίνου. Οι αγρότες επωφελούντο της πρώιμης ανατολής του ηλίου μετά την εαρινή ισημερία, να πάνε στα χωράφια με το φως για εργασία.
Τώρα, που η οικονομία μας έχει γίνει «υπηρεσιών» και ζει με το τεχνητό φως του ηλεκτρισμού, εάν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την θερινή ώρα είναι η …σπατάλη της ηλεκτρικής ενεργείας , που ποτέ δεν θα γίνει πιο φτηνή στο μέλλον απ’ ό,τι σήμερον. Μήπως επέστη λοιπόν ο χρόνος για επανεξέταση της σκοπιμότητος της αντιδημοτικής… θερινής αγρυπνίας;