Ήταν θέμα χρόνου. Η Τουρκία μας απειλεί ευθέως ότι θα γίνουμε νέα Ουκρανία, δια στόματος του αντιπροέδρου του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης Νουμάν Κουρτουλμούς. Αναμενόμενο αν προσέξει κανείς τόσο την ρητορική όσο και την τακτική της. Παράλληλα με τις μεγαλόστομες κορώνες περί πανίσχυρης γεωπολιτικά Τουρκίας και την προσπάθεια ανάδειξής της σε παγκόσμιο ενεργειακό κόμβο -σύμφωνα με τις επιδιώξεις της Μόσχας-, επιλέγει να προβάλλεται και ως η αμυνόμενη

αυτή που απειλείται από τον ελληνικό στρατό στα νησιά και το αμερικανικό στα ηπειρωτικά. Ακόμη κι αν η ίδια απειλεί με casus belli. Και στέλνει δύσμοιρους μετανάστες υπό ντροπιαστικές συνθήκες στον Έβρο.

«To τελευταίο διάστημα κάτω από τη μύτη μας από την Κρήτη και από το Καστελλόριζο μέχρι την Κομοτηνή και την Αλεξανδρούπολη βλέπουμε πως ανοίγουν στρατιωτικές βάσεις. Ουσιαστικά είναι αμερικανικές βάσεις υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Όμως οι βάσεις που έχουν εγκατασταθεί στα νησιά που πρέπει είναι υπό αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς, είναι από τα βήματα που θα αυξήσουν την ένταση. Αυτά δεν έχουν όφελος για την Ελλάδα. Η χώρα αυτή η Ελλάδα πρέπει να συνέλθει και να λογικευτεί. Πρέπει να καταλάβει πως με την Τουρκία δεν μπορεί να κάνει πλάκα και να προκαλεί. Να καταλάβει και να θυμηθεί άλλη μια φορά πως οι δυνάμεις που σήμερα βρίσκονται πίσω της στη δύσκολη στιγμή θα την αφήσουν μόνη της. Και ως παράδειγμα να μην αγνοήσει την κατάσταση που έχει συμβεί τώρα στην Ουκρανία» ανέφερε ο Κουρτουλμούς.

Φυσικά αποδέκτης του εν λόγω μηνύματος δεν είναι μόνο η Αθήνα αλλά και η Ουάσιγκτον.

Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν επ ουδενί να ανοίξουν νέο μέτωπο και δη μεταξύ δύο κρατών μελών του ΝΑΤΟ και θα επιδιώξουν να το εκμεταλλευθούν με κάθε τρόπο. Και το ερώτημα του 1 εκατομμυρίου είναι αν οι Τούρκοι μπλοφάρουν ή όντως προτίθενται να κλιμακώσουν εν όψει και των κρίσιμων προεδρικών εκλογών του 2023. Δύσκολη απάντησιη, αν αναλογισθεί κανείς την εσφαλμένη εκτίμηση των Ευρωπαίων για τις προθέσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν. Τις εσφαλμένες εκτιμήσεις των Δυτικών για την διάρκεια του πολέμου, για τις επιπτώσεις των κυρώσεων στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία, για την αντοχή της Μόσχας αλλά και την γενναία αντίσταση του Κιέβου. Δεν προέβλεψαν και τίποτα σωστά, είναι η αλήθεια.

Η μάχη των δυο πόλων

Το δεύτερο κρίσιμο ερώτημα είναι και με ποια πλευρά τελικά θα συνταχθούν οι Τούρκοι, οι οποίοι προσεγγίζουν Μόσχα και Ουάσιγκτον με την ίδια θέρμη. Ειδικά τώρα που το αντιδυτικό μέτωπο ανασυντάσσεται με νέους και μάλιστα πολύ ισχυρούς παίκτες. Δεν είναι μόνο η ρήξη των σχέσεων ΗΠΑ και Σαουδικής Αραβίας. Η Ουάσιγκτον φαίνεται να απομακρύνεται και από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο ηγέτης των Εμιράτων, σεΐχης Μοχάμεντ μπιν Ζαγιέντ αλ Ναχίαν επισκέφθηκε την προηγούμενη εβδομάδα την Αγιά Πετρούπολη και συναντήθηκε με τον Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος τόνισε την υποστήριξη του ηγέτη των ΗΑΕ στην απόφαση για μείωση της παραγωγής πετρελαίου από τα μέλη του ΟΠΕΚ (όπου συμμετέχει και η Ρωσία), παρά τις πιέσεις που ασκήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους δυτικούς συμμάχους τους. Η απόφαση του καρτέλ των πετρελαιοπαραγωγών έχει προκαλέσει την οργή της Δύσης, καθώς ερμηνεύεται ως ξεκάθαρη στήριξη στον Πούτιν, που από το πετρέλαιο αντλεί μια σημαντική πηγή χρηματοδότησης του πολέμου στην Ουκρανία. Η απόφαση αυτή έχει προκαλέσει ιδιαίτερη ενόχληση και στο Λευκό Οίκο, καθώς οι Δημοκρατικοί βρίσκονται στην τελική ευθεία των κρίσιμων ενδιάμεσων εκλογών της 8ης Νοεμβρίου και δεν θα ήθελαν επ' ουδενί να πάνε στις κάλπες με τις τιμές των καυσίμων να έχουν εκτοξευθεί.
Πάντως η απάντηση δεν άργησε να έρθει καθώς σχεδόν ταυτόχρονα ανακοινώθηκε η ιστορική συμφωνία Λιβάνου και Ισραήλ με την μεσολάβηση των ΗΠΑ - οι δύο χώρες βρίσκονται τεχνικά σε εμπόλεμη κατάσταση από το 1948- για τη διευθέτηση των επί μακρόν αμφισβητουμένων θαλάσσιων συνόρων τους. Κάτι που θα έχει ως συνέπεια την άντληση και συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στα νερά μεταξύ Λιβάνου και Ισραήλ. Και το σημαντικότερο για εμάς διανοίγει προοπτικές αναγνωρίσεως ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Λιβάνου, ενώ παραλλήλως αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό επιχείρημα για την όσο το δυνατόν ταχύτερη έναρξη του έργου του αγωγού EastMed, που αφορά την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και ιδανικά και την Ιταλία. Ένα έργο που αναμένεται να δώσει σημαντικές ανάσες στο τεράστιο ενεργειακό πρόβλημα των Ευρωπαίων, που τώρα τρέχουν να βρουν εναλλακτικές αγορές, ανοίγουν τα πυρηνικά εργοστάσιά τους και αυτά που παρήγαγαν λιγνίτη με την ελπίδα ότι θα επιβιώσουν και αυτό τον χειμώνα.