Πρόκειται πράγματι για μια ανησυχητική διαπίστωση αν αναλογισθεί κανείς ότι ο ευρωσκεπτικισμός τείνει να εδραιωθεί σε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΕ. Ο λόγος είναι προφανής. Η ΕΕ εξακολουθεί να μην δίνει ικανοποιητικές απαντήσεις στα προβλήματα των πολιτών και μάλιστα εν μέσω πολέμου. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις Βρυξέλλες, που αντιδρούν συνήθως με καθυστέρηση, αλλά τους ίδιους τους Ευρωπαίους ηγέτες που αδυνατούν να λάβουν μια συλλογική απόφαση για να αποφορτίσουν τους Ευρωπαίους πολίτες από αυτό το τεράστιο κύμα ακρίβειας που αντιμετωπίζουν. Αδυνατούν να συμφωνήσουν για την επιβολή ενός πλαφόν στις τιμές ενέργειες, κάτι που θα ανακούφιζε αυτομάτως τους πολίτες. Αδυνατούν να συμφωνήσουν για την έκδοση ενός ευρωομολόγου, τα χρήματα του οποίου θα δαπανώνται για την ενέργεια και την άμυνα της Γηραιάς Ηπείρου. Απλώς μεταθέτουν τις αποφάσεις για την Σύνοδο Κορυφής στα τέλη Μαΐου και δίδουν εντολή στην Κομισσιόν διαπραγματευτεί τις προμήθειες αερίου με τρίτες χώρες, όπως έπραξε με τα εμβόλια. Θυμόμαστε βέβαια τι έγινε με την βρετανική Αstra Zeneca και την Κομισιόν, αλλά ας ελπίσουμε ότι το πάθημα έγινε μάθημα.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι η ολοκληρωτική διάλυση των δύο παραδοσιακών κομμάτων, που κυριαρχούσαν στην γαλλική πολιτική ζωή από την ίδρυση της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας το 1958. Η Valérie Pécresse, η υποψήφια των Ρεπουμπλικανών δεν πέρασε το όριο του 5% , κάτι που σημαίνει ότι δεν πληρεί τις προϋποθέσεις για μερική αποζημίωση από την κυβέρνηση όσον αφορά την προεκλογική της εκστρατεία. Η Pécresse ανέφερε μάλιστα ότι χρεώθηκε προσωπικά 5 εκατομμύρια ευρώ για τα έξοδα της εκστρατείας. Η Anne Hidalgo, η Σοσιαλίστρια δήμαρχος του Παρισιού και υποψήφια του κόμματος για πρόεδρος, κέρδισε μόλις το 1,8% των ψήφων! Και όμως αυτό το κόμμα είχε περάσει και στιγμές δόξας όταν στις 7 Μαΐου του 2012 ο Φρανσουά Ολάντ είχε επικρατήσει οριακά έναντι του τότε Γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί, βάζοντας τέλος σε 17 χρόνια κυριαρχίας της δεξιάς. Ένα μήνα μετά τη νίκη του, οι Σοσιαλιστές(PS) και οι σύμμαχοί τους κέρδισαν και τη συνολική πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Δέκα χρόνια μετά όμως οι ημέρες αυτές φαίνονται εντυπωσιακά μακρινές. Η αιτία έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Φρανσουά Ολάντ. Ο πρώην Γάλλος Πρόεδρος εφάρμοσε πολιτικές αντίθετες στο προεκλογικό του πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την οργή των Γάλλων. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2016 είδε την δημοφιλία του να κατρακυλάει στο 4%, κάτι που τον κάνει λιγότερο δημοφιλή ακόμη και από τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Συμφώνως προς ειδικούς αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι τόσο εντός των Σοσιαλιστών όσο και εντός των Ρεπουμπλικανών υπάρχει μια ανομοιογένεια χωρίς ξεκάθαρες θέσεις και με παντελή έλλειψη ηγεσίας.
Όσον αφορά τον δεύτερο γύρο όλοι συμφωνούν ότι η μάχη θα είναι σκληρή σε αντίθεση με την προηγούμενη αναμέτρηση που ο Μακρόν επικράτησε θριαμβευτικώς. Η Μαρίν Λε Πεν ήδη στηρίζεται από τον έτερο ακροδεξιό υποψήφιο Ερίκ Ζεμουρ ενώ αναμένεται να αντλήσει κάποια μερίδα ψηφοφόρων και από τον κομμουνιστή Ζαν Λυκ Μελανσόν, κυρίως αυτών που δεν θέλουν επουδενί να ξαναδούν τον Μακρόν στην εξουσία. Για τον δε Μακρόν, μπορεί τα παραδοσιακά κόμματα, Ρεπουμπλικανοί, Σοσιαλιστές και Πράσινοι, να έσπευσαν να δηλώσουν την στήριξή τους στον Γάλλο Πρόεδρο, ωστόσο αυτοί όλοι μαζί συγκεντρώνουν λίγο πάνω από το 10%. Ρυθμιστής των εξελίξεων αποδεικνύεται ο Ζαν Λύκ Μελανσόν, με το εντυπωσιακό 22% και την τρίτη θέση, ο οποίος κάλεσε μεν τους ψηφοφόρους του να μην ψηφίσουν την Λε Πεν, αλλά είναι γεγονός ότι η ψήφος προς το πρόσωπό του ήταν για αρκετούς ψήφος διαμαρτυρίας απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές. Θεωρούμενος από πολλούς ως «ο πρόεδρος των πλουσίων», η πρόκληση του Μακρόν στον δεύτερο γύρο θα είναι να πείσει ότι είναι καλύτερος από την συνυποψήφιά του. Η δε Λεπέν αναμένεται να επικεντρωθεί περαιτέρω στην ακρίβεια, παρουσιάζοντας τον Μακρόν ως έναν πρόεδρο που έχει χάσει επαφή με την πραγματικότητα και αποτελεί τον εκπρόσωπο των ελίτ. Αν και οι περισσότεροι αναλυτές δίδουν ως νικητή τον Μακρόν, ουδείς μπορεί να αποκλείσει για πρώτη φορά την έκπληξη.