Το ζήτημα της Ουκρανίας, που σχεδόν απουσιάζει από τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, κυριαρχεί (μαζί με τον Covid φυσικά) στην ατζέντα όλων των ξένων ηγετών, περιορίζοντας τις επιλογές Μητσοτάκη για διαφορετική πολιτική έναντι της Μόσχας συγκριτικά με τις κοινές επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ασφαλώς, παρά την παραδοσιακή φιλία Ελλάδας-Ρωσίας και τους δεσμούς της Ορθοδοξίας, ούτε ο πρόεδρος Πούτιν διακρίνεται για το ενδιαφέρον του ως προς μία ιδιαίτερη σχέση και εντυπωσιακή διεύρυνση της διμερούς συνεργασίας.
Μόνιμη μέριμνα της Μόσχας παραμένει, κυρίως, η εκμετάλλευση της κατά καιρούς δυσαρέσκειας της Ελλάδας με τους εταίρους και συμμάχους της. Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί η στάση του Βλαντιμίρ Πούτιν στο πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Άφηνε τον χρόνο να περνά, αν και ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι το Κρεμλίνο δεν θα διακινδύνευε τις σχέσεις του με την ΕΕ και τη Γερμανία στον βωμό της αφέλειας των Παναγιώτη Λαφαζάνη και Γιάνη Βαρουφάκη (και της πειθούς τους στον Αλέξη Τσίπρα) για προείσπραξη 5-8 δισ. ευρώ, που θα στήριζαν την εθνική οικονομία στην περίπτωση Grexit, από τα μελλοντικά κέρδη ενός τελικά ανύπαρκτου αγωγού.
Όμως, ούτε ο νυν πρωθυπουργός απέφυγε τα σοβαρά λάθη. Στην αρχή της θητείας του αυτοδεσμεύτηκε να συμμετάσχει στους εορτασμούς για την 75η επέτειο της Νίκης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη Μόσχα. Όταν το Διπλωματικό Γραφείο Πρωθυπουργού συνειδητοποίησε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ήταν ο μόνος δυτικός ηγέτης στην Κόκκινη Πλατεία, η δέσμευση αναιρέθηκε, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια της Μόσχας.
(η συνέχεια στο slpress.gr)