στους Αγώνες, αθλητών και αθλητριών πολλών μικρών, ακόμη και μικροσκοπικών κρατών. Τρίτον, την αθλητική παρουσία των προσφύγων, με δική τους ομάδα. Και τέταρτον, την καθιέρωση των καθηκόντων του σημαιοφόρου κάθε χώρας σε έναν αθλητή και μία αθλήτρια, για τον συμβολισμό της ισότητας των δύο φύλων. Οι δυσάρεστες είναι, η έπαρση της Ολυμπιακής σημαίας από όμιλο 9 ή 10 στρατιωτικών και όχι από αθλητές και αθλήτριες, γεγονός που συμβαίνει σε όλες τις Ολυμπιάδες. Και δεύτερον, η εμμονή στον όρο Olympic Games, αντί για Olympiakoi Agones.
Αρχίζοντας από την πρώτη δυσάρεστη σημειολογία της 32ης Ολυμπιάδας, θα περιλάβουμε σε αυτήν και το ότι η έπαρση της εθνικής σημαίας της χώρας που τελεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες γίνεται από όμιλο στρατιωτικών, επίσης.
Με όλο τον σεβασμό που τρέφομε προς τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις των οποίων όμως η αποστολή είναι αμυντική, τονίζουμε την αντίθεσή μας προς τον εν λόγω διαμορφωμένο θεσμό, διότι υπάρχουν κράτη επιθετικά και πολεμοχαρή.
Νομίζουμε ότι ο αντιπρόσωπός μας στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή οφείλει να ζητήσει την κατάργηση του ανόητου αυτού εθίμου.
Για φανταστείτε Ολυμπιακούς Αγώνες του μέλλοντος να τελούνται στην Τουρκία (κάποτε θα συμβεί αυτό) και η ανύψωση της ολυμπιακής σημαίας να γίνει από στρατιωτικούς, ενώ τουρκικός στρατός θα κατέχει ακόμη το βόρειο τμήμα της Κύπρου και το casus belli θα κραδένεται εναντίον της Ελλάδας, εάν εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο για τα χωρικά ύδατά της. Θα πρόκειται ή όχι για εμπαιγμό της ολυμπιακής ιδέας; Εμείς, ως θεματοφύλακες του ολυμπιακού ιδεώδους, πώς θα δεχθούμε τέτοιο ανοσιούργημα;
Ως προς τον όρο Olympic Games η ευθύνη είναι δική μας, διότι όταν προτάθηκε, νομίζω το 1894 ή 1895, οι αντιπροσωπεύοντες την Ελλάδα, κατά τις εργασίες θεσμοθέτησης των συγχρόνων Ολυμπιάδων, διάδοχος τότε Κωνσταντίνος (υπεύθυνος κατά το τότε Σύνταγμα ήταν μόνο ο Βασιλεύς), Δημ. Βικέλας, Ιω. Φωκιανός καί τινες άλλοι δεν αντέδρασαν, ώστε να πείσουν τους ξένους ότι άλλο «Παιχνίδια» (Games) και άλλο «Αγώνες». Μόνο η λέξη «αγώνας» αποδίδει το νόημα του ολυμπισμού: την ευγενή άμιλλα που οδηγεί σε κόσμους αρετής και όχι απλώς στην ψυχαγωγία.
Όπως οι οργανωτές των συγχρόνων Ολυμπιάδων καθιέρωσαν τον ελληνικό όρο Olympiad, έτσι όφειλαν να δανειστούν και τον επίσης ελληνικό όρο Olympiakoi Agones, αποδιδόμενο στο λατινικό αλφάβητο.
Η ευθύνη της διόρθωσης του ατοπήματος περιέρχεται στα μέλη των Ελληνικών Επιτροπών Ολυμπιακών Αγώνων και θα μεταφέρεται και στους μέλλοντες, μέχρις ότου βρεθεί κάποιος που θα εγείρει το θέμα.
Ο Luigi Moretti έχει αποδώσει στη λατινική γλώσσα (στην οποία υπάρχει η λέξη agon) την προβαλλόμενη από εμάς ως ορθή μεταβολή, χρησιμοποιώντας τον όρο «Agoni Olympici» στο έργο του «Olympionikai I Vincitory Negli Agoni Olympici».
Όσο για τις ευχάριστες εκπλήξεις σημειώνουμε τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες διαρκώς και περισσοτέρων μικροσκοπικών κρατών ή πόλεων-κρατιδίων, όπως το Μονακό, ο Άγιος Μαρίνος, το Λιχτενστάιν, η Αγία Λουκία των Αντιλλών, το Πράσινο Ακρωτήριο, το Τζιμπουτί, η Σιγγαπούρη και καμιά δεκαριά ακόμη, ίσως και περισσότερα, που δεν θυμάμαι. Ο νους μου έτρεξε κατ' ευθείαν στον ελληνιστή, Βρεταννό φιλόσοφο, αείμνηστο Άρνολντ Τόυνμπη, που τάχθηκε το 1971, με λόγο του στην Πνύκα, υπέρ της επιστροφής σ' ένα κόσμο, όπως της ελληνικής αρχαιότητας, με πόλεις-κράτη. Γεγονός που θα συμβάλει αντίθετα με ότι συνέβαινε στην ελληνική αρχαιότητα, στην καθιέρωση της παγκόσμιας ειρήνης. Εμείς θα επισημάνουμε ότι στον Αθλητισμό τουλάχιστον, υπάρχει ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, μεταξύ των κρατών μεγαθηρίων με τους υπεραθλητές τους, και των λιλιπούτειων με τους ελάχιστους, αλλά ταλαντούχους αθλητές τους, να είναι ίσα μπροστά στον Ολυμπισμό.
Η καθιέρωση «ομάδας προσφύγων», η άλλη σημαντική θετική έκπληξη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, κατά την 32η Ολυμπιάδα, ανταποκρίνεται στο ολυμπιακό ιδεώδες.
Νομίζω, ότι και στην αρχαιότητα είχαμε περιπτώσεις συμμετοχής πολιτικών και πολεμικών προσφύγων σε Ολυμπιάδες, όπως προκύπτει από τους καταλόγους των Ολυμπιονικών.
Κατά τους 75ους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας, το 480 π.Χ. (Αύγουστος μήνας), ενώ ο Ξέρξης έκαιγε την Αττική, στην Ολυμπία ανακηρύσσονταν νικητές, πρόσφυγες και κατακτηθείσες ήδη περιοχές από τον Πέρση βασιλέα: Ο εκ Θάσου Θεογένης, στην πυγμαχία, οι εκ Θηβών Δατώνδας και Αρχίλοχος στο τέθριππο, ο εκ Κέας Ξενοπείθης, στο στάδιο παίδων κ.ά. Βλέπετε η ολυμπιακή εκεχειρία ήταν άγνωστη στους βαρβάρους. Ετηρείτο μόνο μεταξύ των ελληνικών πόλεων για να μπορούν να μετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι αθλητές τους.
Αλλά γιατί ετελούντο Αγώνες από τους Έλληνες, ενώ οι Πέρσες σάρωναν την Ελλάδα; Συμμετοχή στην 75η αρχαία Ολυμπιάδα υπήρξε μόνο από τους μη κατακτηθέντες Έλληνες (Μεγάλη Ελλάδα, Σικελία κλπ) και από αυτούς των οποίων οι πόλεις δεν μετείχαν της Ελληνικής Συμμαχίας (μερικές Θεσσαλικές και Αρκαδικές πόλεις, αλλά και μεμονωμένες, όπως Θήβα, Άργος κλπ).
Η ισότητα των δύο φύλων, εξ άλλου, είναι δεδομένη από μερικών δεκαετιών. Επομένως ο συμβολισμός της ανάθεσης των καθηκόντων του σημαιοφόρου και στα δύο φύλλα εξ ίσου, έχει και ένα άλλο μήνυμα: Δημοκρατικό. Χώρες που υστερούν στον τομέα της ισότητας των δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών, όπως μερικές μουσουλμανικές και δή αραβικές, αλλά και ολοκληρωτικών τριτοκοσμικών καθεστώτων υποχρεώθηκαν να δεχθούν, οι αθλήτριές τους να παρελαύνουν ισότιμα με τους συμπατριώτες τους αθλητές, χωρίς μπούργκα και άλλου είδους υποτελή για το γυναικείο φύλο γνωρίσματα.
Σπουδαιότερη, ίσως, από τις ευχάριστες εκπλήξεις της τελετής στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο υπήρξε της αφής της ολυμπιακής φλόγας, στον βωμό του Σταδίου του Τόκιο, με υδρογόνο ως καύσιμη ύλη.
Οι Ιάπωνες έστειλαν, έτσι, μήνυμα στην Ανθρωπότητα, ότι μπορεί να ελπίζει με βεβαιότητα στη σωτηρία της από το φοβερό φαινόμενο του θερμοκηπίου που προκαλεί την ολέθρια κλιματική αλλαγή. Το υδρογόνο είναι η καθαρότερη όλων ενεργειακή πηγή για το περιβάλλον.
Για το ζήτημα αυτό ανέτρεξα στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο «Μισός αιώνας ανανεώσιμες πηγές ενέργειας» του διαπρεπούς ενεργειακού επιστήμονα Ιωάννη Χατζηβασιλειάδη. Ο συγγραφέας του είναι πρωτοπόρος στον τομέα των «Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας» (ΑΠΕ) στην Ελλάδα και την Ευρώπη, με την κατασκευή του Αιολικού Πάρκου Κύθνου (πρώτου στην Ευρώπη) και του Φωτοβολταϊκού Σταθμού Κύθνου, που απετέλεσαν το μεγαλύτερο υβριδικό σύστημα παγκοσμίως.
Βλ. Σχετ.: Ιωάννης Σ. Χατζηβασιλειάδης: "Μισός Αιώνας Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας" (Βιβλιοπαρουσίαση)
Ο Ιωάννης Χατζηβασιλειάδης, μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου που εκτός από τις ΑΠΕ έχει συμβάλει και στην ανάπτυξη των αειφόρων ηλεκτρικών συστημάτων, θεωρεί την εποχή στην οποία έχει ήδη εισέλθει η Ανθρωπότητα, «εποχή των ΑΠΕ και του Υδρογόνου» και εκτιμά ότι πρωταγωνίστριές της στον τομέα αυτό θα είναι η Ιαπωνία και η Γερμανία (σ.σ δεν μπορώ βέβαια να μη σημειώσω το ότι οι δύο αυτές χώρες εξαπέλυσαν τον φοβερό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).
Πολύ προχωρημένοι θεωρούνται από τον Έλληνα ειδικό αυτόν επιστήμονα και οι Αμερικανοί που εξέλιξαν πρώτοι την τεχνολογία των κυψελών καυσίμου με υδρογόνο, για τις έρευνες στο διάστημα.
Το υδρογόνο, εξηγεί ο Χατζηβασιλειάδης, θα αντικαταστήσει ως καύσιμο, το πετρέλαιο και τον άνθρακα, σε πολλούς τομείς, όπως στη βιομηχανία και τις μεταφορές, όπου τα ορυκτά καύσιμα αποδείχθηκαν καταστρεπτικά για το κλίμα, λόγω των εκπομπών τους σε διοξείδιο του άνθρακα.
Στην αρχή βέβαια η παραγωγή του υδρογόνου και η χρήση του ως καύσιμης ύλης θα είναι δαπανηρές. Αργότερα όμως το κόστος θα μειωθεί, διότι θα αναπτυχθούν οι σχετικές τεχνολογίες.
Ο Έλληνας ενεργειακός επιστήμονας, ο οποίος μετά το 1990 (σήμερα είναι 83 ετών) εργάστηκε ως σύμβουλος-μηχανικός επί της ενέργειας, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και έτυχε πολλών τιμητικών, ελληνικών και διεθνών διακρίσεων, επισημαίνει ότι μέχρις ότου φθάσουμε στην κυριαρχία του υδρογόνου, θα μεσολαβήσει μια μεταβατική περίοδος, με το μεθάνιο (φυσικό αέριο) ως κύρια καύσιμη ύλη.
Η περίοδος αυτή θα είναι σύντομη, προσθέτει, χάρις στην υψηλή τεχνολογία της ηλεκτρόλυσης του νερού, της διάσπασής του δηλαδή σε υδρογόνο και οξυγόνο, που δεν παράγει διοξείδιο του άνθρακα.
Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, για την Ανθρωπότητα, διότι το υδρογόνο βρίσκεται εν αφθονία στη φύση, με τη μορφή του νερού, όπως τα νερά των λιμνών, των ποταμών και της θάλασσας.
Σήμερα, πάντως, η παραγωγή υδρογόνου από το νερό είναι ακριβή, διότι η τεχνολογία με την οποία πραγματοποιείται η ηλεκτρόλυση είναι υψηλού κόστους και η ποσότητα της ηλεκτρικής ενέργειας που απαιτείται για την όλη διαδικασία είναι μεγάλη.
Ο καταξιωμένος επιστήμονας προβλέπει επίσης κυριαρχία του υδρογόνου για την κίνηση των πλοίων, φορτηγών και μικρών αυτοκινήτων, λεωφορείων, τρένων, αεροπλάνων αργότερα, και βέβαια βιομηχανιών.
Το υδρογόνο μαζί με τον ηλεκτρισμό, αναφέρει ο Χατζηβασιλειάδης στο βιβλίο του, θα καλύψουν όλες τις ενεργειακές ανάγκες στο μέλλον, με περίπου ίσο ποσοστό (50% προς 50%).
Το υδρογόνο διακρίνεται: α) Σε «γκρι» (μη καθαρό) και παράγεται από το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τον άνθρακα, με συνέπεια να εκπέμπεται διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. β) Σε «μπλε» υδρογόνο. Παράγεται από το φυσικό αέριο - κατά τη διαδικασία το διοξείδιο του άνθρακα αποθηκεύεται χωρίς να εκπέμπεται στην ατμόσφαιρα. Το μπλε υδρογόνο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αποδίδοντας και μερική θερμότητα και νερό. γ) Σε «πράσινο» υδρογόνο. Το καθαρότερο και ιδεοδέστερο για την Ανθρωπότητα, το οποίο θα είναι όμως ακριβότερο του «μπλε» και του «γκρι».
Προσβλέπουμε κυρίως στο πράσινο, αλλά και στο μπλε υδρογόνο.
Το ευχάριστο μήνυμα από την ολυμπιακή φλόγα στο Τόκιο, προσθέτει μια ακόμη αρετή, την τετάρτη, στο γνωστό ολυμπιακό τρίπτυχο «Γρηγορότερα, Υψηλότερα, Δυνατότερα». Αυτήν του «Καθαρότερα»...
*(από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»)