τα δόγματα και τα μέσα του Αμερικανικού στρατού ξηράς, δια της οποίας θα μεταφερθεί στρατιωτική «τεχνογνωσία» στην Ελλάδα ανάλογη με εκείνη της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας Αμύνης. Και το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι ποία από τις δύο θ’ ακολουθεί το Ελληνικό στράτευμα: Την Αμερικανική, ταχυκίνητη αλλά περιορισμένη ή την Ευρωπαϊκή, πιο αργή αλλά ολιστική, κατά του κοινού εχθρού. Και πώς συμβιβάζονται οι Ελληνικές αμυντικές ανάγκες γιά την αντιμετώπιση της Τουρκίας που θεωρείται «σημαντικός σύμμαχος» τόσον υπό της Αμερικής όσον και της διηρημένης Ευρώπης.
Ένα άλλο ερώτημα προκύπτει απ’ τις σχέσεις της Ελλάδος με το Ισραήλ, το οποίο αναπτύσει ιδικό του δόγμα της προληπτικής επιθέσεως.
Οι Τουρκικές ανησυχίες μπορεί να προκαλέσουν ριζοσπαστικοποίηση του στρατού της γείτονος που μένει εκτός νυμφώνος των τριών υποδειγμάτων αμοιβαίας στρατιωτικής δράσεως.
Η Ελλάς εξετάζει την αναβιώση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος (ΕΑΔ) με την Κύπρο, με συμπαράσταση της Γαλλίας – διόλου ευκαταφρόνητης. Εάν αποτύχουν οι «διακοινοτικές συζητήσεις» και συνεχισθούν οι παραβιάσεις του Κυπριακού εναερίου χώρου από την Τουρκική αεροπορία το ενδεχόμενο του ΕΑΔ είναι η μόνη ασφάλεια της Κυπριακής δημοκταυτίας
Εντεύθεν γεννάται κι η απορία της πολυδιάσπασης της στρατηγικής επιλογής της χώρας μας, που αντιμετωπίζει κυρίως αεροναυτικό απειλή πολέμου, καθώς τα βόρεια σύνορά της – ο εφιάλτης του Ιωάννου Μεταξά έχουν θεωρηθεί ως «όασις ειρήνης».
Δεν είναι γνωστόν, εάν το SPP καλύπτει τις ανάγκες προστασίας των Ελληνικών νήσων του Αιγαίου και του Λιβυκού πελάγους από τις γνωστές Τουρκικές απειλές ή ακόμη χειρότερο, την άμυνα του πολυνήσου του Καστελλόριζου, με την τεραστία ΑΟΖ, που κάποια στιγμή θα ανακηρυχθεί υπό πατριωτικής κυβερνήσεως.
Προς τι λοιπόν αγκιστρούται η Ελλάς σε άλλη μία αμφίσημη συμμαχία; Δεν της φθάνει το ΝΑΤΟ και η εμπλοκή σε εμπόλεμη σχεδόν κατάσταση με την Ρωσία;
Οι σοφοί Ελβετοί, βέβαια με διαφορετικά αμυντικά προβλήματα με τα Ελληνικά , έχουν απαγκιστρωθεί από κάθε «συνεργασία» και κοιτάζουν την εθνική τους άμυνα στον αέρα και τα βουνά. Εμείς παρασυρρόμεθα σε κενούς εντυπωσιασμούς και εμπνεόμεθα από τον Πιστόριους, τον Γερμανό υπουργό ‘Αμυνας που προλέγει ότι το προσεχές καλοκαίρι θα είναι το τελευταίο ειρηνικό στην Ευρώπη.
Η ανάκτηση υπό των Γερμανών του Καλίνινγκραντ από τους Ρώσους (πρώην Καϊνιξμπέργκ, πρωτεύουσας της Πρωσίας) δεν αποτελεί «όνειρο θερινής νυκτός» αλλά μάλλον ρεβανσιστικόν εφιάλτη της γηρεάς ηπείρου με την οποίον έχομε αγκριστρωθεί επιμόνως.