Αλλά, τα τελευταία χρόνια τα φορολογικά έσοδα γενικώς, και τα έσοδα από ΦΠΑ και φόρους κατανάλωσης ειδικότερα, ως ποσοστό του ΑΕΠ παραμένουν αμετάβλητα. Αν όμως πράγματι είχε μειωθεί η φοροδιαφυγή, τότε θα έπρεπε η συμμετοχή των φορολογικών εσόδων στο ΑΕΠ, τουλάχιστον του ΦΠΑ και των φόρων κατανάλωσης που έμειναν αμετάβλητοι, να αυξάνεται! Αλλά κάτι τέτοιο –κατέληγε ο Τάσος Γιαννίτσης– δεν συμβαίνει.
Οι συντελεστές φόρων περιουσίας δεν έχουν αλλάξει, οι ισχύουσες φοροελαφρύνσεις δεν είναι σημαντικές και, πάντως, εξουδετερώνονται από τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας που αποφέρει περίπου 1 δισ. ευρώ επιπλέον έσοδα ετησίως στα κρατικά ταμεία, οι δε συντελεστές ΦΠΑ και φόρων κατανάλωσης παραμένουν οι ίδιοι. Αν, λοιπόν, δεν αυξάνεται το ποσοστό των φορολογικών εσόδων στο ΑΕΠ, σημαίνει ότι όσα κερδίζουμε από τη μια –παράδειγμα, με τη διασύνδεση των IΡΟs με τις ταμειακές μηχανές–, τα χάνουμε από κάπου αλλού.
Τι ο μύθος δηλοί; Οτι υπάρχουν μαύρες τρύπες – ή, αλλιώς, «η αγορά βρίσκει τον δρόμο της».
Για να κλείσει αυτός ο δρόμος χρειάζεται κι η φοβέρα: Αν, π.χ., ανοίξουν οι λογαριασμοί ενός φοροφυγά και αποδειχθεί παράνομος πλουτισμός, υπάρχει η ποινή της δήμευσης… Αλλ’ αυτό που θα είχε σημαντικά αποτελέσματα θα ήταν αυτό που οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να κάνουν: η τολμηρή μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος. Η τελευταία σοβαρή προσπάθεια φορολογικής μεταρρύθμισης είχε γίνει πριν από 22 χρόνια, επί διακυβέρνησης Κ. Σημίτη, το 2003, από την Επιτροπή Γεωργακόπουλου. Αυτό που χρειάζεται να γίνει, λοιπόν, είναι αυτό που και η σημερινή κυβέρνηση επί μια 7ετία αρνείται να κάνει, είναι η μεταρρύθμιση του πιο ταξικού φορολογικού συστήματος σε ολόκληρο τον ΟΟΣΑ. Αυτή θα απέφερε αύξηση των φορολογικών εσόδων με μειώσεις αλλά και με αυξήσεις φόρων.
Μεταξύ των μειώσεων δεν μπορεί να μην είναι αυτή της έμμεσης φορολογίας, που είναι η βαρύτερη στους «27» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παραπέμπει σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής που δεν διαθέτουν φορολογικό μηχανισμό. Επίσης, η μείωση της φορολογίας της μισθωτής εργασίας – που παραμένει σε μνημονιακό καθεστώς. Και στις αυξήσεις, δεν μπορεί να μην είναι η αύξηση του φόρου στα κέρδη από υπεραξίες από χρηματοπιστωτικά προϊόντα (απ’ όπου προέρχονται τα πολλά λεφτά) και στα διανεμόμενα κέρδη, τα μερίσματα – καθώς και στις δύο αυτές κατηγορίες η Ελλάδα είναι στους ουραγούς στον ΟΟΣΑ. Βεβαίως, για να εφαρμοστεί οποιαδήποτε φορολογική νομοθεσία, απαιτείται ένας επαρκής, σύγχρονος φορολογικός μηχανισμός. Οι προσπάθειες του Γ. Πιτσιλή έχουν αποφέρει θετικά αποτελέσματα, αλλά πρέπει να προστατευθούν και να ενισχυθούν με νέους, εξειδικευμένους στις νέες τεχνολογίες ανθρώπους, που θα αμείβονται καλά. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε την Αμερική. Πολιτική βούληση χρειάζεται.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")