Η εν λόγω συμφωνία είναι εξαιρετικά χρήσιμη διότι σε μια μελλοντική διαπραγμάτευση, διμερή η με την αρωγή διεθνούς διαιτητικού οργάνου, υπάρχει πλέον το προηγούμενο ότι στην χάραξη των εξωτερικών ορίων της ΑΟΖ λαμβάνεται υπ´ όψη η επήρεια των νήσων και το καθεστώς των 12 νμ στα χωρικά ύδατα, όπου παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν τα έχει ακόμα επεκτείνει από τα ισχύοντα σήμερα 6νμ,έχει νομική ισχύ. Υπό αυτή την έννοια η Ελληνο-Ιταλική συμφωνία αποτελεί ένα πρώτο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, δηλαδή της εφαρμογής από την Ελλάδα των προβλεπόμενων από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας , το οποίο ναι μεν μέχρι τώρα επικαλούντο κατά κόρο όλες οι κυβερνήσεις αλλά ουδέποτε τόλμησαν να το εφαρμόσουν προεξοφλώντας βίαιες Τουρκικές αντιδράσεις.
Όμως δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες ότι η Ελληνο-Ιταλική συμφωνία μπορεί να δράσει αποτρεπτικά για την κλιμακούμενη επιθετικότητα της Άγκυρας ,ιδίως μετά την παράνομη και σουρεαλιστική Τουρκολιβυκή συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών του Νοεμβρίου 2019 και τελευταία την αναγγελία για πετρελαϊκές έρευνες από την κρατική εταιρεία πετρελαίων της Τουρκίας, την TPAO, τόσο νότια της Κρήτης, εντός της Ελληνικής ΑΟΖ, όσο και ανατολικά της Ρόδου-Καρπάθου εντός της ζώνης των 12 νμ. Εάν πράγματι η κυβέρνηση επιθυμούσε να στείλει ισχυρό μήνυμα αποτροπής προς την Τουρκία δεν είχε παρά να αξιοποιήσει το γεγονός της υπογραφής της συμφωνίας οριοθέτησης με την Ιταλία και να ορίσει ταυτόχρονα η αμέσως μετά συντεταγμένες ΑΟΖ με Λιβύη, Αίγυπτο και Κύπρο.
Η προσδοκία, για να μην πούμε βεβαιότητα, ότι σύντομα θα ακολουθήσει συμφωνία για χάραξη θαλασσίων ζωνών με την Αίγυπτο και για αυτό και δεν χρειάζεται να επισπεύδουμε εμείς δεν ευσταθεί. Καθότι το Κάιρο, αν και σφόδρα αντίθετο στην Τουρκική επεκτατικότητα, όπως τη βιώνει στην Λιβύη, δεν επιθυμεί την απόλυτο ρήξη με την Άγκυρα που θα σηματοδοτούσε μια συμφωνία με την Ελλάδα. Για αυτό θα ήτο απείρως προτιμότερο η Ελλάδα να ορίσει αυτή τις συντεταγμένες της θαλάσσιας οριογραμμής με Αίγυπτο και Λιβύη, βάσει των προβλέψεων της UNCLOS, ορίζοντας ταυτόχρονα ως επιδιαιτητή το Ναυτικό Δικαστήριο του Αμβούργου, το οποίο και αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ ως το κατ' εξοχήν αρμόδιο όργανο για επίλυση διαφόρων που πηγάζουν από την εφαρμογή της. Έτσι και η ΑΟΖ θα καθόριζετο από την Ελλάδα, ώστε να καταλάβει επιτέλους όλος ο υπόλοιπος κόσμος πως εννοούμε τον εθνικό θαλάσσιο μας χώρο, και η Αίγυπτος θα έβγαινε από την δύσκολη θέση ρήξης με το καθεστώς Ερντογάν. Η δε προσφυγή στο Αμβούργο που θα ακολουθούσε θα επικεντρώνετο στον επακριβή καθορισμό των θαλασσίων συνόρων με συντεταγμένες βάσει αμοιβαίων παραχωρήσεων των δύο μερών στα σημεία, ως είθισται.
Παράλληλα με την ανωτέρω περί ΑΟΖ κίνηση η κυβέρνηση θα μπορούσε να προχωρήσει με Προεδρικό Διάταγμα στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 νμ στα παράλια του συνόλου της ηπειρωτικής Ελλάδας αλλά και σε Κρήτη, Ρόδο, Κάρπαθο και Κάσο και ταυτόχρονα να ανακοινώσει την διεξαγωγή σεισμογραφικών ερευνών σε όλο εύρος του Ελληνικού θαλάσσιου χώρου, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα πραγματικά ισχυρό μήνυμα αποτροπής. Όλα τα άλλα είναι ημίμετρα και αέρας κοπανιστός που σκόπιμα υπαγορεύονται από τους γνωστούς κύκλους των Αθηνών που εδώ και χρόνια υποστηρίζουν εκ του ασφαλούς μια κατευναστική πολιτική έναντι της Τουρκίας, που το μόνο που έχει καταφέρει είναι να κλιμακώσει στο έπακρον την Τουρκική προκλητικότητα και την έμπρακτη πλέον αμφισβήτηση από αυτήν των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον Ελληνικό θαλάσσιο χώρο.