Ο κ. Βολοντίμιρ Ζελένσκι εξαναγκάσθηκε να συναινέσει τελικώς εκ των πραγμάτων. Δεν είχε άλλωστε άλλη επιλογή. Οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ουάσιγκτον ματαίως διεκδίκησαν ρόλο συνδιαμορφωτού των όρων που αφορούν τη λήξη ενός πολέμου εις τον οποίον αφρόνως ενεπλάκησαν επί της προεδρίας του Τζο Μπάιντεν. Δεν είχαν άλλωστε και αυτοί επιλογή. Δεν είναι μόνον η καταθλιπτική στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ, το μέγεθος της αμερικανικής οικονομίας έναντι συμμάχων και αντιπάλων το μόνο πλεονέκτημα του προέδρου Τραμπ. Είναι και η απόλυτη κυριαρχία του στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
Διδάχθηκε πολλά από την πρώτη προεδρία του και επανήλθε στον Λευκό Οίκο απολύτως προετοιμασμένος. Το Heritage Foundation επεξεργάσθηκε τις βασικές κατευθύνσεις της πολιτικής του. Το Ινστιτούτο America First Policy στρατολόγησε τα άτομα που θα εργάζονταν για την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Και το κυριότερο, στη νέα του διοίκηση απουσιάζουν παντελώς οι εσωτερικές συγκρούσεις, διότι απλώς δεν επιτρέπονται.
Η στάση του έναντι των συμμάχων του στο ΝΑΤΟ συνδέεται ευθέως με τις επιδιώξεις του στο εσωτερικό, καθώς θεωρεί –όχι αδικαιολόγητα– τη στάση των Ευρωπαίων ηγετών παρακολούθημα της «νεοφιλελεύθερης» αμερικανικής πολιτικής. Πρόκειται για μία τάση που διαμορφώθηκε αρχικώς από ομάδα Δημοκρατικών διανοουμένων, εισπήδησε αργότερα στους Ρεπουμπλικανούς, κυριάρχησε στα χρόνια των προέδρων Μπιλ Κλίντον, Μπαράκ Ομπάμα και ευτελίσθηκε επί της προεδρίας του Τζο Μπάιντεν.
Η εξάρθρωση του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου είναι η μάχη των μαχών που δίδει ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και αυτό που αντιμετωπίζουν σήμερα ηγέτες της Ε.Ε. είναι η βάσανος της προσαρμογής τους προς τις επιλογές του ηγέτη του Ελευθέρου Κόσμου. Δεν είναι λίγοι όσοι εύχονται –σε Ευρώπη και Αμερική– να μην τελεσφορήσει η προσπάθεια συνεννοήσεως Ουάσιγκτον και Μόσχας για το Ουκρανικό, με ευθύνη του προέδρου Πούτιν. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν έχουν σταθμίσει τις συνέπειες μιας ενδεχόμενης αποτυχίας.
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)