Προς την Ε.Ε. και την Επιτροπή ειδικότερα απευθυνόταν πρωτίστως ο ηγέτης της Τουρκίας. Και εμμέσως μόνον στην Ελλάδα και στην Κύπρο, καθώς ουδέποτε η Αγκυρα αναγνώρισε αρμοδιότητα ή ρόλο στην ενωμένη ούτως ειπείν Ευρώπη για την επίλυση των προβλημάτων στις σχέσεις της με αυτές τις δύο χώρες.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ποτέ αποκομμένη από την Ευρώπη, με χώρες της οποίας συνήπτε συμμαχίες ήδη από τον 15ο αιώνα. Αρχίζοντας από τις διομολογήσεις που παραχώρησε ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Β΄ στη Βενετία το 1482, διαδοχικοί σουλτάνοι, που έφεραν τον τίτλο του χαλίφη του Ισλάμ, συνήψαν συμμαχίες ad hoc με τη χριστιανικότατη Γαλλία το 1569, την Αγγλία το 1580, την Ολλανδία το 1612 για την αντιμετώπιση της απειλής των καθολικότατων Αψβούργων αυτοκρατόρων.
Στις μέρες μας το πρότυπο συνάψεως ad hoc συμμαχιών με την Ευρώπη επανέρχεται στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αμύνης, με την πώληση των μαχητικών Eurofighter Typhoon στην Αγκυρα, με την Ελλάδα να απειλεί πως δεν θα επιτρέψει την ένταξη της Τουρκίας στον μηχανισμό SAFE.
Ούτως ή άλλως η Τουρκία μετέχει ως πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952 στο ευρωατλαντικό σύστημα ασφαλείας, διατηρώντας δικαίωμα διαφοροποιήσεως, όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια στη διάρκεια του ρωσοουκρανικού πολέμου.
Το 1985, ο συγγραφέας Φρανκ Βέμπερ σε ένα βιβλίο του στο οποίο ανέλυε την πολιτική της Αγκυρας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εισήγαγε τον χαρακτηρισμό του «επιτήδειου ουδετέρου» αναφερόμενος εις την Τουρκία.
«Πιασάρικη» η διατύπωση του Βέμπερ. Μόνον που μια πολυεθνική, πολυθρησκευτική και πολυπολιτιστική αυτοκρατορία όπως η Οθωμανική, με εσωτερικές συγκρούσεις, περιτριγυρισμένη από εχθρικές δυνάμεις, είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένη να ακολουθεί πολιτική «ισορροπιών», εναλλακτικών επιλογών, διατηρήσεως μιας αυτονομίας κινήσεων.
Αυτή ήταν η πολιτική που ακολούθησε ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ έως την εκθρόνισή του από το εκσυγχρονιστικό Κομιτάτο των Νεοτούρκων, τον Απρίλιο του 1909. Την απόφαση καθαιρέσεώς του εψήφισε η «Εθνική Συνέλευση» με εξαίρεση έναν βουλευτή ελληνικής καταγωγής, το όνομα του οποίου δεν μνημονεύει στα απομνημονεύματά της η κόρη του Αϊσέ Οσμάνογλου. Ακολούθησε η σύμπλευση των Νεοτούρκων με τη Γερμανία του Κάιζερ και η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Δεν υποδύεται τον ρόλο του Χαμίτ ο κ. Ερντογάν. Εξάλλου και ο λόρδος Πάλμερστον, ο οποίος εμφορείτο επίσης από «αυτοκρατορική αντίληψη», είχε υποστηρίξει ότι η Βρετανία δεν έχει μόνιμους συμμάχους, αλλά μόνιμα συμφέροντα. Είναι ένας γρίφος για τη Δύση ο κ. Ερντογάν και η Τουρκία, που η Ελλάς είναι αδύνατον να επιλύσει. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, δυστυχώς, ποτέ.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")