Όσο πάντως και τραγελαφικά να ακούγονται αυτά σε οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο, τίθεται ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα; Τι ακριβώς έχουμε να πούμε με τους Τούρκους, που αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία στο μισό Αιγαίο; Και πόσες πιθανότητες υπάρχουν να εξευρεθεί ένας συμβιβασμός, που δεν θα είναι εξαιρετικά επώδυνος για την Αθήνα; Θα απαντήσει κάποιος: ναι είναι δύσκολο, αλλά τα “ήρεμα νερά” έχουν φέρει μια ηρεμία σε θάλασσα και αέρα, η οποία είναι σημαντική για την χώρα. Πράγματι, ωστόσο με τι κόστος; Γιατί αυτό το διάστημα των “ήρεμων νερών” η Τουρκία έχει αποκτήσει μεγάλη γεωπολιτική επιρροή, προσεγγίζοντας τόσο τους Ευρωπαίους όσο και τις ΗΠΑ. Έχει δημιουργήσει στενές συμμαχίες με τους Ιταλούς, του Ισπανούς, τους Βρετανούς και τους Γερμανούς, παίρνοντας το πράσινο φως για τα Eurofighter και από το Βερολίνο -όπως αποκάλυψε ο γερμανικός Τύπος- αλλά και προχωρώντας σε σημαντικές διμερείς συμφωνίες στον αμυντικό και όχι μόνο τομέα. Παράλληλα κατάφερε να αναλάβει έστω και χωρίς επιτυχία προς το παρόν διαμεσολαβητικό ρόλο στο ουκρανικό, καθώς είναι η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ που συνομιλεί και με τις δύο πλευρές. Πέτυχε να έχει σημαντικό λόγο στην νέα κυβέρνηση της Συρίας και ταυτόχρονα τα βρήκε και με τις δύο “κυβερνήσεις” στην Λιβύη, πιέζοντας με κάθε τρόπο για την εφαρμογή του τουρκολιβυκού μνημονίου. Επιπλέον έχει επαναφέρει σε καλό επίπεδο τις σχέσεις με την Ουάσιγκτον – θα δούμε πώς θα μεταφραστεί αυτό στην πράξη στην συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν στις 25 Σεπτεμβρίου- ενώ έχει κάνει σημαντική διείσδυση και στην Αφρική. Πανταχού παρούσα, δηλαδή.
Σε αντιδιαστολή η Ελλάδα δεν έχει αποκομίσει κανένα σημαντικό όφελος από τα υποτιθέμενα ήρεμα νερά, με την Λιβύη και την Συρία να τις δημιουργούν συνεχώς προβλήματα και την Αίγυπτο να μην εξελίσσεται πάντα και στον πιο πιστό σύμμαχο. Θετικό βέβαια παραμένει το ενδιαφέρον του αμερικανικού κολοσσού Chevron για έρευνες σε Κρήτη και Πελοπόννησο αλλά την ίδια ώρα η Τουρκία έχει ήδη μετατραπεί σε υπολογίσιμη ενεργειακή δύναμη. Και αυτή η κίνηση ήλθε πολύ καθυστερημένη, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το δυσάρεστο μεν, πραγματικό γεγονός δε ότι η Ελλάδα τρέχει συνεχώς πίσω από τις εξελίξεις...