δηλαδή, εκείνα που παίζει, με υποτιθέμενα υποδεέστερους αντιπάλους στην…έδρα της. Ο φετινός Σεπτέμβριος θα είναι ένας μήνας που θα καθορίσει το κατά πόσον η Ελλάδα έχει «μεγαλώσει» στο γεωπολιτικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα και αν θα λογίζεται από τούδε, σοβαρός παίκτης που θα λαμβάνουν υπόψη, όταν θα αγωνίζονται μαζί της, όλοι οι παραδοσιακοί αντίπαλοί της (ασχέτως “φίλoι” ή “εχθροί”).
Στις 10 του μήνα αναμένεται το άνοιγμα των προσφορών από τις εταιρείες που ενδιαφέρονται να προχωρήσουν σε έρευνες υδρογονανθράκων στα υπό παραχώρηση θαλασσοτεμάχια νότια της Κρήτης.
Μεταξύ των υποψηφίων συγκαταλέγεται η αμερικανική Chevron. Η αιφνίδια εμφάνισή της ως δυνητικός παίκτης στο γήπεδο των ελληνικών υδρογονανθράκων, τον Ιανουάριο δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες στην κυβέρνηση που δέχεται έντονη πίεση εξωτερικά, από την Τουρκία και εσωτερικά, από την αντιπολίτευση, σχετικά με τις δυνατότητές της να προχωρήσει στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας.
Σε περίπτωση θετικής ανταπόκρισης της Chevron, ο διεθνής αντίκτυπος θα είναι καταλυτικός για τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας και για τη θέση της στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα, ιδίως εφόσον εντοπιστούν εμπορικά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα, καθώς ο ρόλος του φυσικού αερίου στην Ενεργειακή Μετάβαση έχει κριθεί τα τελευταία χρόνια, ως κομβικός για την αυτονομία και την ασφάλεια της Ευρώπης.
Κάποτε ευχαριστούσαμε τους Αμερικανούς που μας «γλύτωσαν» από μια πολεμική περιπέτεια με τους Τούρκους. Ακόμη παλιότερα, παρακαλούσαμε τον ίδιο “ξένο παράγοντα” για να αποτρέψει στρατιωτικές κλιμακώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο -κυρίως.
Σήμερα, αυτά μοιάζουν αρκετά μακρινά. Η αμυντική θωράκιση της χώρας, η σύναψη στρατηγικών εταιρικών σχέσεων ευρύτερη περιοχή (Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτος, ΗΑΕ) και η ενίσχυσή τους με περιστασιακούς «φίλους» (Ιταλία) δημιουργούν μια πολύ πιο ισχυρή ομάδα που είναι σε θέση αν όχι να κερδίσει σε κάθε «γήπεδο», τουλάχιστον να μην χάνει από τα αποδυτήρια, όπως συνέβαινε παλιά.
Το καλώδιο με την Κύπρο και τα σκληρά μαθήματα που δεν διδαχτήκαμε
Στο καλεντάρι του Σεπτεμβρίου υπάρχει όμως ακόμη κι ένας «εμφύλιος». Ένα πολύ δύσκολο ματς, αυτή τη φορά μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, που αφορά στο πολύπαθο καλώδιο.
Ωστόσο, το portal επιστήνει την προσοχή σε ό,τι αφορά στον Great Sea Interconnector, ήτοι την ηλεκτρική διασύνδεση με την Κύπρο και πώς το πάθημα του προκατόχου του, EuroAsia Interconnector, δεν έχει στέρξει να γίνει ακόμα, μάθημα για την ελλαδική πολιτική ηγεσία.
Το energia.gr τα έχει γράψει με συνέπεια και αταλάντευτα τα τελευταία αυτά χρόνια και δυστυχώς επιβεβαιώνεται (διαβάστε εδώ και εδώ).
Πολύ πρόσφατα, σε σχόλιό του (διαβάστε εδώ), ο διευθυντής του portal, Κωστής Σταμπολής, δεν επισημαίνει απλώς τα «πλεονεκτήματα», και τα εμπόδια στο δρόμο για την ολοκλήρωση του φιλόδοξου έργου, αλλά προτείνει, κυρίως, τις πιθανές λύσεις που θα έβγαζαν την Αθήνα από το αδιέξοδο που την οδηγεί για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια, η Λευκωσία.
Στην αρχή έφταιγε η Τουρκία, που δεν θα άφηνε να κατασκευαστεί το καλώδιο, άρα ο Κύπριος καταναλωτής θα είχε ζημία επειδή θα είχε ρίξει τα χρήματά του σε πηγάδι χωρίς πάτο.
Μετά έφταιγε ο επιμερισμός του κόστους κατασκευής και αν οι Κύπριοι θα πλήρωναν λιγότερα ή περισσότερα από τους Έλληνες καταναλωτές κατά τη διάρκεια κατασκευής του έργου.
Τώρα φταίει αφενός ότι ανακάλυψαν ότι το κόστος κατασκευής και λειτουργίας υπερβαίνει τα αναμενόμενα οφέλη και αφετέρου ότι ο ΑΔΜΗΕ (μάλλον…ξαναφταίει, διαβάστε εδώ) επειδή δεν έχει υλοποιήσει τις «δεσμεύσεις» που είχε αναλάβει. Με τη διαφορά ότι κανείς στην Λευκωσία δεν μας εξηγεί ποιες είναι αυτές οι δεσμεύσεις που δε ανελήφθησαν από τον Διαχειριστή και εμποδίζουν την εκταμίευση 25 εκατ. ευρώ, όπως είχε συμφωνήσει, έπειτα από παλινωδίες και καθυστερήσεις, η ΡΑΕΕΚ.
Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει, λέει ο λαός.
Να είμαστε ειλικρινείς. Στην Κύπρο, τα μεγάλα «κεφάλια» δεν θέλουν το έργο. Τους χαλάει τη σούπα μάλλον.
Επομένως, το ζήτημα δεν είναι τί λένε στην Αθήνα οι κυβερνώντες για το πόσο συμφέρον θα είναι για την Κύπρο το καλώδιο και πόσο θα συμβάλει στην άρση του ενεργειακού αποκλεισμού της.
Αυτά αφήνουν ασυγκίνητη την Λευκωσία.
Οι άνθρωποι θέλουν να μείνουν απομονωμένοι. Συμφέρει περισσότερο εκείνους που ελέγχουν την «εναέρια» κυκλοφορία της ακριβής ενέργειας στη νησί.
Γινόμαστε λίγο σκληροί, το αναγνωρίζουμε, αλλά δεν θα καθόμαστε να παίζουμε τα παιχνιδάκια της Λευκωσίας που Κύριος οίδε που αποσκοπούν. Αυτό που καθίσταται σαφές είναι όμως πως ό,τι και αν «μαγειρεύουν» στην Κύπρο είναι σχεδόν βέβαιο ότι στο τέλος θα τους φταίει ξανά η Ελλάδα.
Και αυτό είναι κάτι που η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν πρέπει να το επιτρέψει να (ξανα) συμβεί - πέραν του ότι δεν το βρίσκουμε και πολύ …αδελφικό.