Πρόχειρα οργανωθείσα και με πλήρη παράκαμψη του διπλωματικού πρωτοκόλλου τα δύο μέρη θέλησαν με αυτό τον τρόπο να δείξουν ότι κατανοούν το καθολικό αίτημα και συμμερίζονται την αγωνία για ειρήνευση στην περιοχή και επείγονται να βρουν λύση. Για αυτό και το logo της συνάντησης ήταν «επιδιώκοντας την ειρήνη» (pursuing peace).
Σε ό,τι αφορά το Ουκρανικό, που ήταν και ο πρωταρχικός λόγος της συνάντησης, ο Αμερικανός πρόεδρος διαφοροποιήθηκε από τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίρ Ζελέντσκι και τους Ευρωπαίους συμμάχους του, υιοθετώντας στην ουσία τη ρωσική πρόταση για μια συνολική συμφωνία ειρήνης που θα βασίζεται σε παραχώρηση εδαφών της Ουκρανίας προς την Ρωσία και γενικότερα διευθέτηση του εδαφικού. Πρόκειται για μια απότομη στροφή σε σχέση με την μέχρι σήμερα πάγια γραμμή υπέρ μιας άμεσης εκεχειρίας, την οποία είχε προβάλει ο Τραμπ πριν από την σύνοδο κορυφής της Αλάσκας.
Σύμφωνα με τους περισσοτέρους αναλυτές η εγκατάλειψη της συζήτησης για άμεση εκεχειρία θεωρείται ότι δίνει σημαντικό πλεονέκτημα στην Μόσχα, η οποία συνεχίζει να σημειώνει σταθερά κέρδη επί του εδάφους, καθώς οι διαπραγματεύσεις αναμένεται να συνεχιστούν σήμερα και αύριο όταν ο Ζελένσκι και η Ευρωπαϊκή κουστωδία θα επισκεφθούν τον Λευκό Οίκο.
Εάν και είναι πολύ νωρίς να προδικάσουμε οποιοδήποτε αποτέλεσμα, είναι σαφές ότι κερδισμένος από την όλη υπόθεση εξέρχεται ο Βλαντιμίρ Πούτιν ο οποίος δεν έχει διαφοροποιήσει στο παραμικρό την στάση του και τις απαιτήσεις του.
Είναι σαφές ότι η συνάντηση στο Άνκοραζ δούλεψε προς όφελος του Πούτιν, ο οποίος μετά από μια ασυνήθιστα εγκάρδια υποδοχή από τον Τραμπ, επέτρεψε στον ίδιο να απευθυνθεί επί ίσοις όροις με τον Αμερικανό πρόεδρο σε ένα διεθνές ακροατήριο αποκαθιστώντας έτσι το κύρος του. Το οποίο και είχε αμαυρωθεί μετά την εκστρατεία μίσους εναντίον του από την Ευρώπη και την προηγούμενη πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, με αποκορύφωμα την έκδοση εντάλματος σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ICC) - που όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν οι ΗΠΑ αλλά έχουν στραφεί εναντίον του.
Εάν για κάτι θα μείνει αξιομνημόνευτη η συνάντηση κορυφής της Αλάσκας είναι το ισχυρό σημειολογικό της υπόβαθρο με την Ρωσία να επανέρχεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος και μάλιστα με Αμερικανική πρωτοβουλία. Με την διοίκηση Τραμπ να θέλει με αυτό τον τρόπο να αποκαταστήσει την ισορροπία στη διεθνή κατανομή ισχύος στη νέα πολύ-πολική νέα τάξη πραγμάτων που τείνει να διαμορφωθεί. Όπου οι ΗΠΑ χρειάζονται ένα ισχυρό «σύμμαχο», ή έστω συνομιλητή, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την Κίνα και τον συνασπισμένο παγκόσμιο νότο. (βλέπε BRICS). Για αυτό και προείχε η παλινόρθωση του Πούτιν και της Ρωσίας σε θέση εφάμιλλη με αυτή των ΗΠΑ. Και ως προς αυτό το σημείο η συνάντηση στο Άνκοραζ αποδείχθηκε απόλυτα επιτυχής.
Πέρα από το Ουκρανικό, που στην ουσία αποτέλεσε αφορμή για την επαναπροσέγγιση των δύο πλευρών, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από εύφλεκτα και επείγοντα θέματα παγκόσμιας εμβέλειας που υποχρεώνει ΗΠΑ και Ρωσία να αναζητήσουν κοινό τόπο και συνεννόηση. Με τις ηγεσίες τους να καλούνται να διαχειριστούν σημαντικές προκλήσεις αλλά και παράπλευρες απώλειες σε σχεδόν καθημερινή βάση, ενώ παράλληλα αδυνατούν να αξιοποιήσουν σημαντικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται και μπορούν να καρπωθούν για αμοιβαίο όφελος.
Κυρίαρχο θέμα από κάθε άποψη είναι το ενεργειακό και η σύμπραξη τόσο σε επίπεδο ανακάλυψης και εκμετάλλευσης νέων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, στην παραγωγή και έλεγχο των κρίσιμων μετάλλων και σπάνιων γαιών καθώς και στον επηρεασμό, αν όχι τον έλεγχο, των διεθνών τιμών πετρελαίου και αερίου. Με την Ρωσία να συμμετέχει ισότιμα στην διευρυμένη ομάδα του OPEC+ και την παραγωγή των δύο χωρών να επηρεάζεται άμεσα από τις συνθήκες στις διεθνείς αγορές (εδώ). Η Ρωσία με τις αχανείς εκτάσεις και τα τεράστια αποθέματα σε μέταλλα και υδρογονάνθρακες εξακολουθεί να χρειάζεται προηγμένη Αμερικανική τεχνολογία και κεφάλαια, ενώ οι ΗΠΑ που εν τω μεταξύ έχουν αναδειχθεί σε μείζονα παραγωγό LNG, αποβλέπουν σε μια στρατηγική συνεργασία με την Ρωσία για τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς.
Εν όψει των ανωτέρω η επιλογή της Αλάσκας για την συνάντηση κορυφής ΗΠΑ-Ρωσίας κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Μεταξύ άλλων σηματοδοτεί το νέο γεωγραφικό ενδιαφέρον. Η Αλάσκα βρέχεται από τον Αρκτικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό και αυτό παραπέμπει στο νέο «Ελ Ντοραντο» εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, που οραματίζονται να εξερευνήσουν από κοινού Πούτιν και Τραμπ. Μετά είναι η δυνατότητα ανάπτυξης της «βόρειας διαδρομής» για τα εμπορικά πλοία μέσω του Αρκτικού Ωκεανού, με την Ρωσία να διαθέτει τον μεγαλύτερο και πλέον σύγχρονο στόλο παγοθραυστικών. Ακόμα έχουμε την διεθνή παρουσία της Ρωσίας στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικά και το προβάδισμα της στους μικρούς αρθρωτούς αντιδραστήρες (SMR’s), κάτι που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τις ΗΠΑ καθώς προσπαθούν, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, τα τελευταία χρόνια να εισέλθουν εμπορικά σε αυτό τον τομέα.
Εν μέσω πολλαπλών κρίσεων σε διμερές αλλά και διεθνές επίπεδο τα τελευταία χρόνια, ΗΠΑ και Ρωσία έχουν καταφέρει να αναπτύξουν στενή συνεργασία, με εντυπωσιακά επιτεύγματα, στην προώθηση επανδρωμένων αποστολών στο διάστημα μέσω του Ρωσικά ελεγχόμενου κοσμοδρομίου στο Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν και του διεθνούς διαστημικού σταθμού (international space station-ISS). Δεν υπάρχει λόγος γιατί οι δύο χώρες να μην μπορέσουν να αναπτύξουν παρόμοια συνεργασία στον στρατηγικό τομέα της ενέργειας.