εν είναι πλέον η πόλη που γνωρίσαμε, η πόλη που -εκτός από το παραλιακό μέτωπο- είχε αγορά, είχε γειτονιές. Η Πειραϊκή πνίγεται πια με τους νέους προβλήτες, αλλάζει η μορφή και το μικροκλίμα μιας πανέμορφης πλευράς του Πειραιά. Η Καστέλα, πανάκριβη εκεί η αγορά ακινήτων, ασφυκτιά από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο, φουλάρει ο μοναδικός δρόμος από πούλμαν, βανάκια, ταξί, που μεταφέρουν στην Αθήνα (ελάχιστοι βγαίνουν βόλτα στον Πειραιά) τους χιλιάδες τουρίστες της κρουαζιέρας.
Το μετρό, αντί να φέρνει στον Πειραιά κόσμο, στέλνει τους Πειραιώτες στα γύρω προάστια και στην Αθήνα. Η πόλη, αργά, αλλά σταθερά, γίνεται «πόλη υποδοχής», ένα περίεργο διαμετακομιστικό κέντρο ανθρώπων που σέρνουν πίσω τους βαλίτσες και παίρνουν για μπρέκφαστ καφέ στο χέρι και τυρόπιτα. Αλλάζει μορφή η πόλη. Προς μεγάλη ανακούφιση κάποιων επιχειρηματιών, που βλέπουν με αγαλλίαση τα κάποτε παραγωγικά εργοστάσια στην περιοχή Παπαστράτου να γίνονται απέραντα γραφεία, που φιλοξενούν ψηφιακούς νομάδες, οι οποίοι εργάζονται σαν μέλισσες σε εισπρακτικές, που έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια, αλλά θα φύγουν μόλις ξεπουληθεί και το τελευταίο ακίνητο στους πλειστηριασμούς.
Τα «ποστάλια» φεύγουν το ένα πίσω από το άλλο για τα νησιά. «Όλοι γκρινιάζουν ότι δεν έχουν λεφτά, αλλά πώς πάνε διακοπές;» διερωτάται ο απλός πολίτης της χώρας που δεν παράγει, που έμαθε τους νέους να ζουν με επιδόματα, που έκανε τους νέους να ξεχάσουν το «μάνα, θα πάω στα καράβια», που αλλάζει με τον πληθυσμό της να συρρικνώνεται. Μιας χώρας που ξέχασε τι σημαίνει παραγωγή, που ταξιδεύει πειραματιζόμενη «στου κασίδη το κεφάλι», αγοράζοντας όπλα που δεν έχουν δοκιμαστεί, σχεδιάζοντας χάρτες που δεν έχουν νόημα, καθώς μετατρέπεται με ταχύτητα σε τόπο παροχής επιδομάτων και υπηρεσιών.
Και τι της έχει απομείνει; Η ναυτιλία, που δεν είναι «του χεριού τους», και ο τουρισμός, ο οποίος ήδη κλονίζεται σε μια εποχή που τα «παλιά κόλπα» δεν πιάνουν, αλλά και που η χαμηλή ποιότητα, σε συνδυασμό με τον μεγάλο όγκο των τουριστών, δημιουργεί ένα μίγμα που δεν ξέρουμε πώς θα καταλήξει.
Και ο εσωστρεφής Έλληνας, που ασχολείται με τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τη Μουρτζούκου, δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι η πατρίδα του γίνεται, με ρυθμούς φρενήρεις, ουραγός ακόμη και στα Βαλκάνια. Ας κάνουν τα κανάλια ένα οδοιπορικό στις γύρω μας, πρώην κομμουνιστικές, χώρες, να δούμε πώς αναπτύσσονται και πώς παράγουν, κάτι που εμείς έχουμε ξεχάσει. Αντί να βλέπουμε τις περιηγήσεις στα πανέμορφα ελληνικά νησιά, ας δούμε πώς αναπτύσσονται η Βουλγαρία, η Σερβία, η Ρουμανία, η Κροατία, ακόμη και η Αλβανία, χώρες οι οποίες δεν καταναλώνουν μόνο, αλλά παράγουν! Εμείς παινευόμαστε ότι είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Τότε γιατί έχουμε το ακριβότερο ρεύμα στην Ε.Ε.;
*δημοσιογράφος, διευθυντής του περιοδικού Shipping International
(από την εφημερίδα "ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ", 18 Ιουλίου 2025)