των σοβαρών επενδυτών και την απώλεια δεκάδων δισ. από το ΑΕΠ
Με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή κατά το δοκούν, αναπτύσσονται όλοι οι κρίσιμοι τομείς της οικονομίας. Δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτή τη συνθήκη ο τουρισμός. Το ειδικό χωροταξικό σχέδιο για τον κλάδο θεσπίστηκε το 2009, αναθεωρήθηκε το 2013 και με μικρές αλλαγές δεν έχει γίνει τίποτα έκτοτε, ενώ λόγω μεταγενέστερων αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας που το ακυρώνουν δεν εφαρμόζεται. Ως εκ τούτου, έχουμε ένα πλαίσιο ανάπτυξης μονάδων διαμονής που ανταποκρίνεται σε έναν τουρισμό 10 εκατ. τουριστών όταν πλέον έχουμε ξεπεράσει τα 30 εκατ. ετησίως. Δεν λαμβάνει δηλαδή υπόψη τη φέρουσα ικανότητα των προορισμών, τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού και δεν ενσωματώνεται στα τοπικά και περιφερειακά σχέδια, που ούτως ή άλλως είναι και αυτά προβληματικά. Με αυτό τον τρόπο έχουμε και θα έχουμε και στο μέλλον εκτρώματα-ξενοδοχεία σαν το Σαρακήνικο της Μήλου. Στη βιομηχανία επικρατεί παρόμοιο χάος. Οι οργανωμένες βιομηχανικές περιοχές είναι λίγες και γεωγραφικά άνισα κατανεμημένες (Αττική, Θεσσαλονίκη, Βοιωτία). Οι πιο πολλές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται εκτός σχεδίου, χωρίς σύγχρονες υποδομές (αποχέτευση, πρόσβαση) και με νομική αβεβαιότητα. Η απουσία σοβαρού σχεδίου για τη νόμιμη χωροθέτηση μιας μονάδας παραγωγής στέλνει τους επενδυτές στη Βουλγαρία και στην Πολωνία. Το χειρότερο είναι ότι με αυτό το προβληματικό πλαίσιο ανάπτυξης κάνουμε και τη συζήτηση για την ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου.
Στις ΑΠΕ, που θεωρούμε ότι διακρινόμαστε, επίσης κινούμαστε στο σκοτάδι. Για την ακρίβεια, έχουμε δημιουργήσει έναν ολόκληρο νέο κλάδο, χωρίς σοβαρό μπούσουλα. Με ένα σχέδιο που δημιουργήθηκε το 2008 και έκτοτε συζητάμε επί χρόνια την αναθεώρησή του, και αυτή ποτέ δεν γίνεται. Ενα σχέδιο που δεν λαμβάνει υπόψη τις τεχνολογικές εξελίξεις, που έχει προκαλέσει τεράστιες δικαστικές εμπλοκές και δεν ενσωματώνεται στα τοπικά χωροταξικά. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται νέες ΑΠΕ εκεί όπου δεν θα έπρεπε. Το χειρότερο όλων από την απουσία σοβαρών κλαδικών χωροταξικών είναι ότι δημιουργούνται τετελεσμένα. Στρεβλά μοντέλα ανάπτυξης, που διαιωνίζουν την εκκρεμότητα και ενισχύουν την έλλειψη πίστης στην ασφάλεια δικαίου. Κανονικό επενδυτικό «τοπίο στην ομίχλη».
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")