των κατασκευαστών προς τα δεινά του Αθηναϊκού λαού που υποφέρει απ’ το κυκλοφοριακό χάος των αυτοκινήτων στο ανεπαρκέστατο οδικό δίκτυο, που στερείται προσβάσεως στις ακτές του Σαρωνικού, που υποφέρει από την έλλειψη αποχετευτικού δικτύου στα νότια προάστια της της Αττικής, που πάσχει από τ’ απορρίμματα της πενταόροφης χωματερής της Φυλής, που υφίσταται την υποβάθμιση της ατμοσφαίρας, την έλλειψη συντόμως ποσίμου νερού και την ανεπάρκεια ηλεκτρικού ρεύματος, με τις συχνές διακοπές της ΔΕΗ για πρωτεύουσα συγχρόνου κράτους.
Το Ελληνικό είναι η συνέχιση της καταστρεπτικής αστυφιλίας όπου η πολιτική ηγεσία έχει συγκεντρώσει το 50% του πληθυσμού της χώρας (5 εκατομμύρια κάτοικοι και επισκέπτες) σ’ ένα λεκανοπέδιο μόλις 40 τετραγωνικών μέτρων, περιβαλλομένου από τέσσαρα βουνά Πάρνηθα, Πεντέλη, Υμηττός, Αιγάλεω, πάνω από το οποία απογειώνονται κάθε 45 δευτερόλεπτα ένα αεριωθούμενο επιβατηγό αεροπλάνο με τα καυσαέρια του.
Κάθε πολιτική περίοδος έχει αφήσει την αισθητική της σφραγίδα στο πάλαι ποτέ Κλεινόν άστυ , δείγμα της αισθητική της: Η μεταπολεμική Καραμανλική λαίλαπα με την τρωγλοδυτική πολυκατοικία της αντιπαροχής, η χούντα με τους «πύργους» του Παττακού, η μεταπολίτευση με την παράνομη δόμηση με τα «πανωσηκώματα και κατωπερίμενε», ο Μητσοτακοτσίπριος εποχή με το αρχιτεκτονικό εξάμβλωμά του Ελληνικού.
Η μετεπαναστατική Ελλάδα ανέπτυξε μία νεοκλασσική, αρχιτεκτονική αντίληψη, συνέχεια της λαϊκής παράδοσης που είχε αφήσει άναυδο έναν Λεκορμπιζιέ για την λιτότητα της.
Πού είναι σήμερα οι Κιτσίκηδες, οι Μυλωνάδες, οι Ρίζοι να διαμαρτυρηθούν για το Αβδηριτικό (*) ανοσιούργημα του Ελληνικού;
(*) Στα Άβδηρα, οι αρχαίοι κάτοικοι έκτιζαν βρύσες χωρίς να έχουν νερό.