Μόνον που η δυσάρεστη αυτή τροπή ήταν βεβαία. Διότι η εξωτερική πολιτική δεν είναι απλώς μία άσκηση δεξιοτεχνίας ή η σύναψη συμμαχιών με κάποιες χώρες, που πέρα από τον ένα κεντρικό τους στόχο, η κάθε μία εξ αυτών έχει και κάποια ίδια συμφέροντα να προωθήσει. Οπως συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση με την Ιταλία και τη Λιβύη. Οσο και εάν ηχεί πεζό, η εξωτερική πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο –στο πρακτικό επίπεδο– από την προβολή της στρατιωτικής, οικονομικής, πολιτιστικής ισχύος μιας χώρας στο άμεσο περιβάλλον της. Και ως προς τούτο η θέση της Τουρκίας στις μέρες μας είναι πολύ ισχυρότερη από της Ελλάδος. Δεν είναι βέβαιο ότι η πολιτική του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα στεφθεί με επιτυχία εν τέλει, αλλά μέχρι στιγμής μετέχει δραστηρίως στο μεγάλο παιχνίδι που παίζεται στη γειτονιά μας.
Αντιθέτως στη χώρα μας, και ειδικότερα από την πρωθυπουργία του εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη, το ούτως ειπείν κατεστημένο της Ελλάδος κυρίως αγωνίσθηκε ώστε να επιτευχθεί η απόλυτη προσομοίωση με τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα, μετά την ένταξή μας στο ευρώ. Οντως αξιέπαινη εκείνη η προσπάθεια. Μόνον που το εγγύτατο περιβάλλον μας άρχισε κατά την άποψη των Αθηνών να ζέχνει. Και ήταν από τότε που οι πολιτικοί ηγέτες μας σταδιακώς μας θύμιζαν εκείνον τον Καβαφικό Αριστομένη. Ντύθηκαν σαν τους Ευρωπαίους. Εμαθαν πάνω-κάτω σαν τους Ευρωπαίους να φέρονται και έτρεμε η ψυχή τους μην τυχόν χαλάσουν την καλούτσικη εντύπωση. Και οι Ευρωπαίοι τους παίρνουν στο ψιλό ως είναι το συνήθειό τους, οι απαίσιοι.
Βεβαίως, ο Καβάφης στο ποίημα «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης» αναφερόταν όχι σε «Ευρωπαίους», αλλά στους Ελληνες Αλεξανδρινούς. Κάποιοι άλλοι πάλι ίσως να θυμηθούν την «Εκδίκηση της Γυφτιάς», τον έξοχο εκείνο δίσκο που επιμελήθηκε ο Σαββόπουλος. Ομως αυτά τα θαυμαστά συμβαίνουν στην τέχνη και όχι στην αμείλικτη πραγματικότητα.
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)