Αλλά και ποια σφαίρα επιρροής εν τέλει θα υπερισχύσει, ο άξονας ΗΠΑ-Ισραήλ, ο πόλος Ρωσίας-Κίνας ή μήπως τελικά ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα είναι έτοιμες να ξαναμοιράσουν τον κόσμο σε μια νέα Γιάλτα;
Το Ισραήλ έχει ξεκινήσει μια μάχη εξόντωσης της Χαμάς και της Χεζμπολάχ εδώ και μήνες και ήταν σχεδόν βέβαιο ότι στο τέλος θα κατέληγε στην Τεχεράνη, που ανέκαθεν αποτελούσε τον Νο1 κίνδυνο για την επιβίωσή του. Αυτό που επιδιώκει το Τελ Αβίβ δεν είναι μόνο ο παροπλισμός των πυρηνικών του Ιράν αλλά και η πτώση του θεοκρατικού καθεστώτος. Ο ίδιος ο Ισραηλινός Πρόεδρος Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει απευθυνθεί στους Ιρανούς, λέγοντάς του ότι ήρθε η ώρα να απελευθερωθούν.
Στην ίδια γραμμή κινούνται και οι ΗΠΑ. Λίγες ώρες μετά τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ο Αμερικανός πρόεδρος μίλησε για αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη. Συγκεκριμένα σε ανάρτηση του, ο Αμερικανός πρόεδρος τόνισε «δεν είναι πολιτικά ορθή η χρήση του όρου ‘αλλαγή καθεστώτος’, αλλά αν το σημερινό ιρανικό καθεστώς είναι ανίκανο ΝΑ ΞΑΝΑΔΩΣΕΙ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ, γιατί να μην υπάρξει αλλαγή καθεστώτος; MIGA!!! (σ.σ. Make Iran Great Again)”. Αν και μετά ανακάλεσε λέγοντας ότι μια ανατροπή του καθεστώτος θα προκαλούσε χάος, αυτό που φαίνεται να επιθυμούν ΗΠΑ και Ισραήλ είναι το τωρινό καθεστώς να αντικατασταθεί από κάποιο φιλοδυτικό, ώστε να τερματιστεί και η διαχρονική έχθρα μεταξύ Τελ Αβίβ και Τεχεράνης και το βασικότερο να αποχωρήσει το Ιράν από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας και της Κίνας. Πάντως οι δύο τελευταίες τηρούν στάση αναμονής με την Μόσχα να αποφεύγει να στηρίξει έμπρακτα το ιρανικό καθεστώς αλλά να υπόσχεται βοήθεια στον ιρανικό λαό.
Ταυτόχρονα ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει προσφερθεί να διαμεσολαβήσει μεταξύ Ιράν, Ισραήλ και ΗΠΑ ώστε να καταλήξουν σε μια ειρηνευτική συμφωνία. Ο Πούτιν θέλει να αποφύγει μια κλιμάκωση της βίας που θα μπορούσε να έχει ολέθριο αποτέλεσμα για το Ιράν αλλά και την ίδια τη Ρωσία σε περίπτωση εμπλοκής της. Θέλει επίσης να διατηρήσει τη σχέση του με το Ισραήλ και τους διαύλους επικοινωνίας του με τον Τραμπ, ο οποίος έχει συγκρατήσει την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία παρά την διστακτικότητα του Κρεμλίνου να εμπλακεί σε ουσιαστικές ειρηνευτικές συνομιλίες με την Ουκρανία. Επίσης σε περίπτωση μεσολάβησής της για να αποφευχθεί μια ακόμη μεγαλύτερη κλιμάκωση, η Μόσχα θα μπορούσε να ζητήσει ανταλλάγματα στο ουκρανικό.
Από την άλλη η Τεχεράνη αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη υπαρξιακή απειλή της εδώ και δεκαετίες. Οι μουλάδες δίνουν την ύστατη μάχη επιβίωσής τους, καθώς ενδυναμώνεται η αντιπολίτευση που βρίσκεται στο εξωτερικό αλλά εντείνεται και η λαϊκή δυσαρέσκεια στο εσωτερικό. Είναι σαφές ότι το θεοκρατικό καθεστώς δεν θέλει να φτάσει η κατάσταση στα άκρα. Εξού και η συμβολική -για εσωτερική κατανάλωση- απάντησή του στον καταιγιστικό βομβαρδισμό των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων από τις ΗΠΑ. ΗΠΑ και Ισραήλ έχουν μετρήσει τις δυνάμεις της Τεχεράνης, γι αυτό και επιμένουν σε παράδοση άνευ όρων ή με τους δικούς τους όρους.
Εξάλλου γνωρίζουν ότι το καθεστώς έχει μείνει χωρίς ισχυρούς συμμάχους καθώς τόσο η Μόσχα όσο και Πεκίνο έχουν δείξει παντοιοτρόπως ότι δεν επιθυμούν να εμπλακούν. Υπενθυμίζεται μάλιστα ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει ανοικτούς τους διαύλους επικοινωνίας τόσο με τον Ρώσο όσο και με τον Κινέζο ομόλογό του και έχουν αρκετές εκκρεμότητες να λύσουν με τον συναλλακτικό τρόπο που ο ίδιος ο Τραμπ έχει επιλέξει . Όσον αφορά το ουκρανικό η περίπτωση της εκμετάλλευσης των πολύτιμων σπάνιων γαιών της χώρας αποτελεί την απόλυτη αμερικανική προτεραιότητα, ενώ σχετικά με τις σχέσεις με το Πεκίνο σκοπός του Τραμπ δεν είναι άλλος από το να πετύχει μια επικερδή εμπορική συμφωνία, κάτι που δεν θα καταστεί εφικτό αν δεν ικανοποιηθούν και κάποια αιτήματα του Πεκίνου -θα δούμε ποια είναι αυτά στην πορεία .
Όσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, δυστυχώς εμφανίζεται χωρίς επιρροή και ουσιαστικά αμέτοχη στην νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται και όπως φαίνεται δεν θα έχει κανένα λόγο στο νέο μοίρασμα της τράπουλας που όμως θα την επηρεάσει σφόδρα. Άμεσα και έμμεσα.