Αλίμονο σε όποιους τσιμπήσουν. Τους έφαγε η μαρμάγκα. Ιδίως αν έχει πετύχει να στήσει μια πολύ ικανή οικονομία που του επιτρέπει να γίνει και αλαζονικός. Όχι ότι ένας τέτοιος “μπούλης” που λέγανε οι παλιότεροι, ήγουν, ένας ας τον προσωποποιήσουμε, ανώριμος τύπος που φέρεται σαν μωρό είναι εξ ορισμού ακίνδυνος. Τουναντίον! Είναι πολύ επικίνδυνος επειδή ως ανεύθυνη οντότητα, είναι –φαινομενικά- έτοιμος για τα πάντα.
Φαινομενικά όμως…
Ο Τούρκος είναι μανούλα να σχεδιάζει ανατροπές των κάθε λογής στάτους κβο που δεν τον βολεύουν. Είναι μανούλα να ξηλώνει τα πουλόβερ των συμφωνιών που τον δεσμεύουν και τις οποίες τείνει να μην αναγνωρίζει αφού είναι σαφές, γι’ αυτόν, ότι υποχρεώθηκε να τις υπογράψει όταν δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς και κάποιοι, του βάλανε τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι. Το έχει αποδείξει πολλάκις στον εκατονταετή εθνικό βίο του. (29/10/1923 το έτος ίδρυσης της πρώτης τουρκικής δημοκρατίας). Θα σου επιτεθεί όταν θα σε δει στα πατώματα, ανήμπορος να σταθείς στα πόδια σου. Το έκανε στην Κύπρο, την Αρμενία, την Συρία, την Λιβύη…
Η γνώση ενός τέτοιου περίεργου γείτονα, θα έπρεπε να έχει συνεγείρει παλαιόθεν, όλο το φάσμα της ελληνικής Πολιτείας. Να έχει δημιουργήσει πανεπιστημιακές σχολές όπου νεαροί Έλληνες φοιτητές θα διδάσκονταν τη γλώσσα του αντιπάλου και οιονεί εχθρού, και τις μεθόδους και τις διπλωματικές και πολεμικές τακτικές που αρέσκεται να εφαρμόζει στον εθνικό περίγυρό του.
Και τότε, ποιος ξέρει; Μπορεί να προέκυπτε μια γενιά Ελλήνων διπλωματών και δημοσίων στελεχών που θα αντιλαμβανόταν με ποιόν έχουμε να κάνουμε και θα έπαιρνε από νωρίς μέτρα για να τον περιορίσει.
Αυτό το παιχνίδι ισορροπιών που μας έλειψε στα χρόνια τα παλιότερα όταν το πολιτικό δυναμικό της χώρας μας έμοιαζε να βολεύεται στα καθ’ ημάς, να αδιαφορεί για στρατηγικούς σχεδιασμούς και να επαναπαύεται θεωρώντας ότι κάπως, κάπου θα έλθει ο θείος από την Αμερική με τα ντάλαρς και θα μας σώσει από τον Τούρκο, έρχεται αυτή η κυβέρνηση να το αλλάξει.
Σταδιακά, με πολλές αμφισβητήσεις, απλώνει ένα δίκτυ διπλωματικής και αμυντικής ομπρέλας, με νέους ισχυρούς εταίρους από την μεσανατολίτικη γειτονιά μας που εγγυώνται, αν μη τί άλλο, την υποχρεωτική αναθεώρηση κάθε σκέψης για άμεσο πλήγμα κατά της χώρας από την Άγκυρα.
Από κοντά έρχεται και η Κύπρος. Προδομένη, διχοτομημένη αλλά διπλά ικανή να ανταπεξέρχεται στις κρίσεις, καταφέρνει, αυτή την περίοδο διακυβέρνησης υπό τον Νίκο Χριστοδουλίδη, να εμφανίζεται στο διεθνές προσκήνιο όχι ως νάνος, αλλά ως μια μικρή χώρα με ισχυρή οικονομία και σοβαρές προοπτικές και ικανότητες.
Η οικονομική ανάκαμψη, η ενεργειακή ασφάλεια, η διπλωματική σύνεση, ο εξοπλισμός των ενόπλων δυνάμεων και το άπλωμα των εταιρικών σχέσεων και των στρατηγικών συμμαχιών του ελληνισμού, είναι η μόνη συνταγογραφημένη απάντηση που ενδείκνυται στην τρέλα που πουλά η Άγκυρα.
YΓ. Η στήλη αισθάνεται την υποχρεώση να ευχαριστήσει από τα βάθη της καρδιάς της τους Financial Times για το άδολο ενδιαφέρον τους όσον αφορά στην οικονομική ευρωστία της Ελλάδας καθώς έσπευσαν να μας προειδοποιήσουν ότι μας περιμένουν μαύρες μέρες χρέους αν συνεχιστεί ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή. Πάντα στις επάλξεις το βρετανικό οικονομικό φύλο...