Όντως η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου έχει αποκτήσει μεγάλη σημασία σε μια σειρά από επίπεδα, αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως αναβαθμίζονται όλες οι χώρες της. Αντίθετα, κερδισμένες βγαίνουν όσες παραμένουν αταλάντευτες στις θέσεις τους και, επιπλέον, υπερασπίζονται και προωθούν μεθοδικά τα συμφέροντά τους.
Με την Αίγυπτο, η Ελλάδα έκανε μία συμφωνία για χάραξη ΑΟΖ στην οποία απεμπόλησε κυριαρχικά δικαιώματα ευελπιστώντας πως θα αποκτήσει την εύνοια του Καΐρου απέναντι στην Άγκυρα. Το πόσο σοβαρά ανταλλάγματα πήραμε με την υποχώρηση αυτή και πόσο σοβαρά μάς παίρνουν, πλέον, εν γένει οι ιθύνοντες στην Αίγυπτο, φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο μάς αντιμετώπισε η κυβέρνηση Σίσι, στο θέμα του Σινά. Αντίθετα με εμάς, προσπαθεί να κερδίσει ό, τι μπορεί χωρίς να δεσμεύεται τελεσίδικα αλλά και χωρίς να κρατά τις όποιες υποσχέσεις έχει δώσει. Ενδεικτικό είναι το ότι ο Αιγύπτιος πρόεδρος όταν μάς επισκέφθηκε πρόσφατα, είπε δημοσίως και ενώπιον του Έλληνα πρωθυπουργού ό, τι θέλαμε να ακούσουμε – για τη Μονή Σινά εν προκειμένω - και πήρε ό, τι επιθυμούσε: δεσμεύσεις για τους συμπατριώτες του που εργάζονται στη χώρα μας, ενεργειακή συνεργασία και πολλά άλλα. Και μόλις λίγες εβδομάδες μετά την επίσημη παρουσία του εδώ, άφησε τη δικαιοσύνη να κάνει τα περαιτέρω, νίπτοντας ο ίδιος τας χείρας του και παρά τις διαβεβαιώσεις του επί ελληνικού εδάφους και ενώπιον των τηλεοπτικών καμερών…
Η Ελλάδα κινδυνεύει όχι να επιτύχει αλλά να «υποστεί» γεωπολιτική αναβάθμιση όπως κάποιος που έχει ένα μεγάλο κτήμα σε μια περιοχή που ξαφνικά αποκτά αξία αλλά ο ίδιος αμελεί να το περιφράξει, με συνέπεια οι γείτονες, ακόμη και οι πιο φιλικοί, να τού το καταπατήσουν. Ο άνθρωπος αυτός θα καταλήξει και να πληρώνει τους διάφορους φόρους και λογαριασμούς για το χωράφι αυτό αλλά και να το χάσει…