Αμμοχώστου την περασμένη Τετάρτη, αυτοκινούμενα πυροβόλα 155 χιλιοστών (Τ-155 Fertina). Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Γιάννου Χαραλαμπίδη στην εφημερίδα “Σημερινή” τα εν λόγω πυροβόλα είναι τουρκικής κατασκευής και κατά πάσα πιθανότητα έχουν ως τελικό προορισμό το Κιόνελι και είναι περί τα 10 στον αριθμό (εκτός και αν υπάρξουν αναδιαρθρώσεις). Τα “Fertina” έχουν βεληνεκές που μπορεί να φτάσει ώς τα 42 χιλιόμετρα, αναλόγως του γεμίσματος και του τύπου των πυρομαχικών. Γίνονται δοκιμές έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν πυρομαχικά ώς και τα 62 χιλιόμετρα. Εφόσον δε οι αποστάσεις είναι μικρές και τα “Fertina” έχουν μεγάλο βάθος και όγκο πυρός, θα ήταν δυνατό να γίνει εξοικονόμηση χρήσης της πολεμικής αεροπορίας, η οποία, σε περίπτωση κρίσης και δη γενικευμένου πολέμου, θα χρησιμοποιηθεί αλλού, όπως π.χ. στο Αιγαίο.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι οι Τούρκοι πλέον εξοπλίζουν τα κατεχόμενα με την ανοχή της ΕΕ εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και της Ελλάδος. Και το πλέον παράδοξο είναι ότι Αθήνα και Λευκωσία επιμένουν ότι πέτυχαν την ένταξη δικλείδων ασφαλείας και ότι όποια απόφαση για την συμμετοχή της Τουρκίας στα αμυντικά εξοπλιστικά προγράμματα της ΕΕ θα βασιστεί στο άρθρο 16 του Κανονισμού SAFE, σχετικά με τους κανόνες επιλεξιμότητας εταιρειών και οντοτήτων τρίτων χωρών, το οποίο θέτει ως προϋπόθεση την συνεκτίμηση των συμφερόντων ασφαλείας και άμυνας της ΕΕ και των κρατών-μελών. Δηλαδή ο εξοπλισμός των κατεχομένων δεν αποτελεί απειλή για τον κυπριακό ελληνισμό;
Αθήνα και Λευκωσία κινδυνεύουν να πέσουν στην παγίδα της πολιτικής των “ήρεμων νερών” που ακολουθεί με ευλάβεια η ελληνική κυβέρνηση και πλέον δύσκολα μπορεί να διακόψει. Ειδικά τώρα που η Τουρκία κτίζει το προφίλ του ειρηνοποιού και του διαμεσολαβητή με φόντο τις συνομιλίες Ρωσίας και Ουκρανίας στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ερντογάν άλλωστε με περίσσια αυτοπεποίθηση δήλωσε ότι πρόθεσή του είναι να μεσολαβήσει εκ νέου στις διαπραγματεύσεις Μόσχας και Κιέβου, σημειώνοντας ότι θέλει να μετατρέψει την Κωνσταντινούπολη σε “κέντρο ειρήνης”!
Είναι σαφές ότι οι πρωτοβουλίες αυτές της Άγκυρας στο ουκρανικό φέρνουν σε δυσμενή διπλωματική θέση Αθήνα και Λευκωσία καθώς η Τουρκία κάθε άλλο παρά απομονωμένη είναι. Αυτή την στιγμή έχει στο πλευρό τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, Ιταλία, Ισπανία ακόμη και την Γερμανία. Και το εμπάργκο όπλων που είχαν αποφασίσει οι Ευρωπαίοι ΥΠΕΞ για τις εξαγωγές όπλων προς την Τουρκία, λόγω της επεμβάσεώς της στην Συρία τον Οκτώβριο του 2019, έχει πλέον εγκαταλειφθεί με τα κράτη μέλη να έχουν προχωρήσει σε χρυσές μπίζνες με την Άγκυρα, με προεξέχουσες την Ιταλία και την Ισπανία.
Όπως μας είπε Κύπριος αξιωματούχος, με βαθιά γνώση του θέματος, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν υπήρχε συντονισμός Ελλάδος, Κύπρου με Γαλλία, Ιταλία και άλλες χώρες ώστε η Τουρκία να μένει εκτός των αμυντικών προγραμμάτων καθότι ήταν τρίτη χώρα, εισβολέας στην Κύπρο και απειλή για την ίδια την ασφάλεια της ΕΕ. Εντούτοις τώρα το κλίμα έχει αλλάξει άρδην παρά το μέτωπο στην Ουκρανία, που Αθήνα και Λευκωσία ουδέποτε αξιοποίησαν επαρκώς για να προβάλλουν τους συσχετισμούς με την Κύπρο. “Πρωτίστως φταίει η ψευδαίσθηση πως αν αποφεύγονται ενέργειες που ενοχλούν την Τουρκία τότε η Άγκυρα γίνεται διαλλακτική και συνεργάσιμη. Έτσι μέσα στη λογική των 'ήρεμων νερών', αυτοί που εξυπηρετούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στις πολεμικές βιομηχανίες και τους στρατούς της Ευρώπης θα βάλουν την Τουρκία από το παράθυρο», αναφέρει χαρακτηριστικά η ίδια πηγή . Και καταλήγει ότι εν τέλει « θα κάνουμε κοινές αγορές πολεμικού υλικού με τους Τούρκους για να προστατευτούμε από τους Τούρκους»!
Πέρα από το θέμα της άρσης του casus belli που έθεσε ως όρο ο Έλληνας Πρωθυπουργός – άνευ ουσίας κατά τα άλλα αν η Ελλάδα δεν επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της στα 12 ναυτικά μίλια- δεν θα έπρεπε να είχε τεθεί ως απαράβατος και απαρέγκλιτος όρος η απομάκρυνση του κατοχικού στρατού από την Κύπρο για την όποια συμμετοχή της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας; Δεν έπρεπε στην φάση αυτή- παρ ότι η απόφαση ελήφθη με ειδική πλειοψηφία- Αθήνα και Λευκωσία να έχουν κάνει σημαία την διασύνδεση του Κυπριακού με το Ουκρανικό; Και να προβάλλουν την ευρωπαϊκή υποκρισία που από την μία προβλέπει σκληρές κυρώσεις στον ρώσο εισβολέα και από την άλλη υποδέχεται με ανοικτές αγκάλες τον Τούρκο εισβολέα; Τι φοβάται πια η ελληνική πλευρά; Δεν έχει ακόμη κατανοήσει ότι η πολιτική του κατευνασμού την έχει οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο. Και ακόμη χειρότερα σε διαρκή υποχώρηση όσον αφορά την διεκδίκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων;