Προς το παρόν όλα ισχύουν εθελοντικώς. Δηλαδή, κάποιος μπορεί να οδηγεί αυτοκίνητο που κινείται με πετρέλαιο ή βενζίνη, μπορεί να συνεχίσει να θερμαίνει το σπίτι του με φυσικό αέριο. Κάθε τι όμως που παρεκκλίνει από τους στόχους οικονομικής και περιβαλλοντικής βιωσιμότητος των κυβερνήσεων και της Επιτροπής θα καθίσταται οικονομικά και πρακτικά μη βιώσιμο, λόγω αυξήσεως του κόστους και της φορολογίας. Αυτό μπορεί μεν να μην είναι ευθεία κατάσχεσις και απαλλοτρίωσις περιουσίας, είναι όμως οικονομική και πολιτική υποταγή μέσω της αύξησης των τιμών, δια νομικών και νομοθετικών πιέσεων, αλλά και αναδιανομή περιουσιακών στοιχείων και οικονομικών δικαιωμάτων.
Αντί να έχουν ελεύθερες επιλογές, πολίτες και εταιρείες πιέζονται και εκβιάζονται δια του οικονομικού εξαναγκασμού να υιοθετήσουν συμπεριφορές, μέτρα και παραγωγικές πρακτικές που είναι αρεστές μόνον στην εκάστοτε κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το μεγάλο ερώτημα βεβαίως είναι ποιος κερδίζει από όλα αυτά.
Οι τράπεζες και οι τραπεζικοί όμιλοι, τα επενδυτικά ταμεία και οι πολυεθνικές εταιρείες, οι κυβερνήσεις και τα κρατικά ταμεία, η ΕυρωπαϊκήΕπιτροπή και οικονομικοί γίγαντες όπως η GoldmanSachsκαι η DeutscheBank, όλοι αυτοί ήδη κερδίζουν δισεκατομμύρια μέσα από το εμπόριο των δικαιωμάτων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Οι δε κυβερνήσεις που εκδίδουν άδειες για εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου αποκομίζουν και αυτές τεράστια κέρδη και έσοδα.
Αυτοί που υφίστανται το μεγαλύτερο κόστος είναι οι απλοί πολίτες, οι μικρές επιχειρήσεις, οι ανεξάρτητοι επιχειρηματίες και όσοι οδηγούν για να πάνε στην δουλειά τους με το αυτοκίνητο τους. Επιτροπή και κυβερνήσεις υπόσχονται αποζημιώσεις στους πιο ευάλωτους μέσω του ταμείου Social Climate Fund, το οποίο θα μοιράζει μικρό-επιδόματακαθιστώντας τους πολίτες όλο και περισσότερο εξαρτώμενους από το κράτος και τους σχεδιασμούς του, για τους οποίους αυτοί δεν ερωτώνται καν.
Το βαθύτερο ερώτημα που απευθύνεται σε όλους – πολίτες, ηγεσία, κυβερνήσεις, επιχειρηματίες και εταιρείες – είναι ποια είναι η γενική κατεύθυνσις της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και σε τι αποσκοπούν τέτοιες σοβιετικής έμπνευσης πολιτικές; Γιατί όποιος συγκεντρώνει όλα τα μέσα παραγωγής στο κράτος, ή προωθεί φασιστικές τάσεις ωσμώσεως του κράτους με τις μεγάλες επιχειρήσεις, σαφώς αποβλέπει στο να διασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Οι Βρυξέλλες και οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , με την συμμετοχή των διαφόρων κυβερνήσεων, πωλούν αυτή την τεχνοκρατική πίεση ως αναγκαία μετάβαση, αλλά κατ’ ουσίαν κάνουν ό,τι μπορούν για να διαλύσουν την πραγματική οικονομία και τις οικονομικές υποδομές της Ευρώπης. Η μεσαία τάξη καταστρέφεται, η οικονομική ευημερία υπονομεύεται και εξανεμίζεται. Πραγματική καινοτομία ούτε υιοθετείται ούτε αναπτύσσεται. Οι Βρυξέλλες στην ουσία τιμωρούν οικονομικά και νομικά όσους δεν έχουν τα μέσα να προσαρμοστούν στις νέες επιταγές του κράτους και τις νέες πράσινες συνθήκες.
Τις μεθοδεύσεις αυτές τις έχουν πάρει είδηση οι πολίτες οι οποίοι στρέφονται πολιτικά όλο και περισσότερο προς τα άκρα, ευελπιστώντας ότι κάποτε θα μπει φρένο στον περιβαλλοντικό και οικονομικό εφιάλτη που βιώνουν όλο και εντονότερα κάθε ημέρα που περνά.