περιλαμβάνοντας και τις περιοχές κοντά στο Rawalpindi, που είναι και το στρατηγείοτου στρατού του. Ούτε μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει εύκολα την κυριαρχία τηςΙνδίας στο νότια ευρισκόμενο Jammu στο οποίο η πλειοψηφία είναι ινδουιστές καιβουδιστές Λαντακ. Το επίμαχο είναι η βόρεια περιοχή του Κασμίρ που κυρίωςκατοικείται από μουσουλμάνους. Η πάγια άποψη του Πακιστάν είναι το δικαίωμα τωνκατοίκων για «αυτό-καθορισμό», δηλαδή να αποφασίσουν οι ίδιοι σε ποια χώρα θέλουννα ανήκουν.
Όμως παρά το αφήγημα του Πακιστάν, το ισλαμικό Κασμίρ δεν ήτανπροδιαγεγραμμένο να είναι εχθρικό απέναντι στην Ινδία. Διάλεξε να είναι με την Ινδία το1947, διότι, εκατό χρόνια πριν, οι Βρετανοί διοικητές πώλησαν την κυριαρχία τουισλαμικού αυτού κρατιδίου σε έναν Ινδό μαχαραγιά για 7.5 εκ. ρουπίες (50 εκ. δολάρια με τις τρέχουσες τιμές).
Όταν χώρισαν η Ινδία και το Πακιστάν, ο μαχαραγιάςπροσπάθησε να αποφύγει την υποχρέωση των 562 πριγκιπικών κρατιδίων να ενταχθούνστην μία ή στην άλλη χώρα. Μία εισβολή φυλάρχων από το Πακιστάν έγειρε την πλάστιγγα, διότι ο μαχαραγιάς αποφάσισε για την Ινδία, προκειμένου να λάβει στρατιωτική βοήθεια. Από τότε πολλά έχουν ειπωθεί: μήπως οι εισβολείς φύλαρχοι ήταν«πράκτορες» του Πακιστάν;
Με την προσχώρηση του στην Ινδία ο μαχαραγιάς δέχθηκε να εκχωρήσει την εξουσίατου σε θέματα άμυνας, εξωτερικών σχέσεων και επικοινωνιών. Μέχρι το 1965,επιτρεπόταν να ονομάζεται ο ίδιος ως πρωθυπουργός. Ο Νεχρού ήταν πρόθυμος να λάβει μία λαϊκή επικύρωση της προσχώρησης. Και ήταν αυτός που έφερε την εισβολή του Πακιστάν στο Κασμίρ στα Ηνωμένα Έθνη, που στη συνέχεια κάλεσαν το Πακιστάν να αποσύρει τις δυνάμεις του για ένα δημοψήφισμα που θα επέτρεπε στους κατοίκους να αποφασίσουν.
Ο Νεχρού είχε τους λόγους του. Τότε κυρίαρχος ηγέτης στην περιοχή ήταν ο σεΐχης Muhammad Abdullah, ένας μουσουλμάνος που αντιτίθετο στην εξουσία του μαχαραγιά, αλλά σαφώς προτιμούσε την ιδεολογία του κοσμικού σοσιαλισμού του Νεχρού και της Ινδίας. Αυτός έγινε πρωθυπουργός το 1948, αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν δημοκρατικά. Το 1953, ο σεΐχης αποκαθηλώθηκε και μπήκε φυλακή για 11χρόνια, κατηγορούμενος για συνεννοήσεις με το Πακιστάν και τις ΗΠΑ. Το 1957, το Κασμίρ αποδέχθηκε το ινδικό σύνταγμα και το 1964 ο Ινδός πρόεδρος απέκτησε το δικαίωμα να επεκτείνει και στο Κασμίρ το δικαίωμα που είχε να ακυρώνει κυβερνήσειςτων τοπικών κρατιδίων.
Ο γνωστός μας σεΐχης δεν χάθηκε και το 1977 γίνεται και πάλι πρωθυπουργός στις πρώτες ελεύθερες εκλογές του κρατιδίου. Αλλά το 1984, ο γιός και διάδοχός του θα απομακρυνθούν από την εξουσία από την Ίντιρα Γκάντι, την κόρη του Νεχρού. Τότε άρχισε να διαχέεται η δυσαρέσκεια.
Μολονότι το Πακιστάν δεν έχει πολλά κοινά με την κουλτούρα του Κασμίρ και δεν βρίσκει ιδιαίτερο έρεισμα στην τοπικήσουφιστική παράδοση, θα παίζει όλο και πιο σημαντικό ρόλο ως υποστηρικτής της αυτο-κυβέρνησης. Σύμφωνα με μία καλά επεξεργασμένη άποψη, η αιτία του προβλήματοςστην περιοχή είναι ότι οι εξεγέρσεις προκύπτουν στο κενό ανάμεσα στις προσδοκίες του λαού και στην οικοδόμηση θεσμών για να ανταποκριθούν σε αυτές τις προσδοκίες. Οι περισσότεροι Ινδοί θεωρούν ότι το δημοκρατικό σύνταγμα της Ινδίας θα μπορούσε να προσφέρει στους κατοίκους της περιοχής την ελευθερία που επιθυμούν. Αντίθετα, οι περισσότεροι από αυτούς βλέπουν αυτό το σύνταγμα ως φυλακή.
(από antifono.gr - πηγή: The stand-off on the roof of the world. The Economist - από το μακρινό 2002).