λαϊκής ετυμηγορίας εγένετο δεκτό από την αριστεροδεξιά κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου.
Δεν είναι προφανές σήμερα αν η εκβιαστική απειλή του - δημοκρατικά και ποινικά αντιστοίχως - καταδικασμένου διδύμου Μερκελ-Σαρκοζύ θα συνεπάγετο έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη ως είχαν απειλήσει τον Γιάνη (μ’ ένα νί) και τον φέροντα ένδοξο όνομα στρατηγού, αντικαταστάτη του.
Εκ των ιστορικώς συμφραζομένων, δεν συνάγεται ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει τον πρώτο κλονισμό της αξιοπιστίας του κοινού νομίσματος. Επακολούθησαν κι άλλοι, όπως η υποτίμηση του ευρώ μετά τον εγκλωβισμό της Κινεζικής πανδημίας.
Χάριν υποθέσεως, όμως, ας σκεφθούμε τα επακόλουθα πραγματοποιήσεως της απειλής.
1. Η δραχμή θα επανήρχετο εν κυκλοφορία, μετά από σύγχυση του κοινού όπως ακριβώς συνέβη και με την καθιέρωση του ευρώ ως νομίσματος της Ελλάδος το 2002. Βεβαίως και τα δύο νομίσματα θα συνέτρεχαν στις συναλλαγές με το «κακό» (η νέα δρχ.) να εκδιώκει το «καλό» (ευρώ) από τις συναλλαγές ως προέβλεπε ο νόμος του Γκρέσαμ (κλοπή από τους «Βατράχους» του Αριστοφάνους). Σημειωτέον ότι δια την ομαλή μετάβαση στο νέο νόμισμα προσεφέρετο παχυλό δάνειο υπό του Βόλφγκαγκ Σόιμπλε. Οι Τράπεζες θα ήσαν κλειστές για λίγο χρονικό διάστημα και τα ΑΤΜ θα έδιναν τις νέες δραχμές σε νέα ισοτιμία, έναντι της παλαιάς των 347,4 δρχ/Ε. Η ζημία των καταθετών θα ήταν ανάλογος αλλ’ η ωφέλεια προφανής: θα ανακτάτο η ανταγωνιστικότης της Ελληνικής οικονομίας, θα αύξαναν τα συναλλαγματικά έσοδα και – το κυριότερο - θα απεφεύγετο η ύφεση της οικονομίας κι η ανεργία που διαρκεί ακόμη, δέκα χρόνια μετά.
2. Η Τράπεζα της Ελλάδος θ’ ανακτούσε την νομισματική ελευθερία κι η κυβέρνηση την δυνατότητα κρατικών προϋπολογισμών: ενός Τακτικού κι ισοσκελισμένου κι ενός άλλου «Επενδύσεων», με πιστωτικά έσοδα, που θα εισέρρεαν στην χώρα, εφ’ όσον ο διοικητής της ΤτΕ ήταν σώφρων ως ο μακαρίτης Ξενοφών Ζολώτας. Μετά, η ζωηρή οικονομική ανάπτυξη και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στη νέα Δρχ. θα εξασφάλιζε τον καταθέτη, επενδυτή και μισθωτό.
3. Για να καταλάβομε την «υπόθεση εργασίας», αρκεί ν’ αναφέρομε την περίπτωση της ΙΟΝΙΚΗΣ Τραπέζης (ΙΤ) και της κυκλοφορίας της τοπικής λίρας. Χωρίς εις χρυσούν απόθεμα, η ΙΤ κυκλοφορούσε το ιδικό της νόμιμα στα Ιόνια νησιά, με μόνον κάλυμμα την εμπιστοσύνη του κοινού μέχρις έως ότου το εκδοτικό προνόμιο της ΙΤ (και της ΕΘΝΙΚΗΣ) παρεχωρήθη στην ΤτΕ, το 1929.Τι δηλοί η …πραγματικότητα – όχι ο μύθος: Ότι το νόμισμα παράγεται από της Τράπεζες, από τις καταθέσεις-χορηγήσεις των Τραπεζικών κεφαλαίων, με μόνον περιορισμό την αξιοπιστία της εκδιδούσης Τραπέζης, ως λχ. σήμερα με το ευρώ. Θα κυκλοφορούσε σταθερή η νέα δρχ. εφ’ όσον ο πληθωρισμός ήταν κάτω του 2% ετησίως, όπερ πολιτικό πρόβλημα κι όχι οικονομικό ως φαίνεται κι από την πρόσφατη Γερμανική περίπτωση.
4. Η νομισματική ανεξαρτησία είναι απαραίτητη διότι «όλα τα υποδήματα δεν είναι ίσα για διαφορετικά ποδάρια» (one does not fit all). Η Ελληνική είναι διάφορος της Γερμανικής οικονομίας. Περισσότερον οριζοντία κι ευάλωττος αλλά κι ανακάμπτουσα γρηγορότερα εκ των εξωτερικών κλονισμών.
Δυστυχώς, η ευκαιρία αυτή, επανορθώσεως του λάθους του Κ. Σημίτη να βάλει «η κοσκινού τον άντρα της με τους πραματευτάδες», εχάθη με την ολιγωρία του Α. Τσίπρα, να εφαρμόσει την λαϊκή εντολή. Δηλ. την απόρριψη των εθνοκτόνων μνημονίων. Η Τουρκία προοδεύει ακριβώς σήμερα χάρις στο δικό της νόμισμα και προκαλεί σ’ όλα τα πεδία.