από τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης ως πρώτη είδηση, που εμπλουτίζεται από τις υποτιθέμενες «έντονες αντιδράσεις» των δημοκρατικών κυβερνήσεων των χωρών της Δύσης απέναντι στο «ανάλγητο» καθεστώς Ερντογάν.
Φυσικά, για λόγους άγνωστους στo energia.gr, η απόπειρα όλων των συμμετεχόντων στο ευρωπαϊκό –και εγχώριο- φάσμα πολιτικής να υπονοήσουν ότι ο Ιμάμογλου είναι το δημοκρατικό ανάχωμα στην επιθετική πολιτική του Τούρκου προέδρου είναι απλά ανιστόρητη.
Για κάθε πολίτη αυτής της χώρας και για όλους όσοι έξω από τα ελληνικά σύνορα έχουν ακόμη επίγνωση τί σημαίνει Τουρκία, καμία εξέλιξη αυτού του επιπέδου που σημειώνεται στην “εξ ανατολών” δεν πρέπει να εκπλήσσει.
Ούτε φυσικά πρέπει να εκπλήσσει τους νοήμονες αυτού του κόσμου, η υποκρισία και ο οπορτουνισμός των (καιροσκόπων, ψοφοδεών και αβαθών πολιτικά) Ευρωπαίων οι οποίοι σπεύδουν να βρουν ασπίδα προστασίας στον Τούρκο από τον κακό Ρώσο –που ήταν καλός έως ότου εισέβαλε στην Ουκρανία.
Η τουρκική εξωτερική (και εσωτερική) πολιτική παραμένει αδιασάλευτα αρραγής μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επιδιώξεις, οι σκοποί και οι πράξεις αλλεπάλληλων κυβερνήσεων της Άγκυρας το αποδεικνύουν.
Κάποτε, ο Χένρυ (Κίσινγκερ), που μας άφησε χρόνους πρόπερσι, είχε γράψει για τα έθνη που βαυκαλίζονται ότι αν κάνουν τον ψόφιο κοριό όταν βρουν απέναντί τους κάποιον ανελέητο αναθεωρητή, θα τον κατευνάσουν και έτσι θα τη γλυτώσουν. Κούνια που τους κούναγε!
«Είμαστε ο στρατός του Κεμάλ» κραύγαζαν οι υποστηρικτές του Ιμάμογλου και ο νοών νοείτω.