Εδώ και ενάμιση μήνα η παγκόσμιος οικονομία κλυδωνίζεται από μία άνευ προηγουμένου κρίση στις χρηματαγορές με απώτερο θύμα τις ίδιες τις τράπεζες. Ουδείς μπορούσε να φαντασθεί πριν ένα περίπου χρόνο, όταν ξέσπασε η κρίση της στεγαστικής κρίσης των ΗΠΑ, η λεγόμενη αγορά των sub primes, ότι οι επεκτάσεις και προεκτάσεις της θα ήσαν τόσο καταστροφικές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ουδείς βέβαια εγνώριζε τότε, πέραν μιας πολύ μικρής ομάδας οικονομικών παραγόντων, ότι πάνω στα στεγαστικά δάνεια και τις δανειακές υποχρεώσεις των ίδιων των τραπεζών, των ασφαλιστικών εταιρειών και των μεγάλων corporate πελατών, είχε κτισθεί ένα τόσο πολύπλοκο δίχτυ από σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα. Ούτε οι ίδιοι οι σχεδιαστές τους, πόσο μάλλον οι παίκτες, ήσαν σε θέση να γνωρίζουν τις φοβερές επιπτώσεις και επιπλοκές για το παγκόσμιο σύστημα στην περίπτωση μιας έντονης καθοδικής πορείας στις αγορές όπως και έγινε με όλες τις τραγικές συνέπειες που ακολούθησαν, (βλέπε χρεοκοπίες τραπεζών και οργανισμών και κλονισμός πιστωτικού συστήματος) και που βιώνουμε σε σχεδόν καθημερινή βάση.
Με το πνεύμα του απολύτου laissez faire που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στις οικονομίες και τις αγορές ανά τον κόσμο, ορισμένοι αφελείς επίστεψαν ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας από μόνος του με την γιγάντωσή του θα ανεδεικνύετο ως ο κατ’ εξοχήν κλάδος των υπηρεσιών, ιδιαίτερα στις προηγμένες οικονομίες, προσφέροντας αυτομάτως λύση για την ανάπτυξη και απασχόληση. Ξεχνώντας βέβαια ότι ο κλάδος αυτός είναι κυρίως παρασιτικός και η επιβίωσή του εξαρτάται από την πρόοδο, δηλαδή το well being, της υπόλοιπης πραγματικής οικονομίας.
Επειδή όπως λένε οι Κινέζοι η κάθε κρίση αποτελεί συγχρόνως και ευκαιρία, τώρα είναι πιστεύουμε η κατάλληλη στιγμή για να αντιληφθούν επιτέλους οι κυβερνήσεις και οι διάφοροι οικονομικοί εγκέφαλοι που μας κυβερνούν ότι ήρθε ο καιρός για μια γενναία επιστροφή στην πραγματική οικονομία όπου οι τράπεζες και το περίφημο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα έχουν ρόλο υποστηρικτικό και προωθητικό για την εξασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας της οικονομίας, και την ανάπτυξη της όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο. Γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που ομιλούν για τα όρια της Ανάπτυξης και ασφαλώς η πραγματική οικονομία αφορά πρωτίστως τη βιομηχανία, τις μεταφορές, τη σχεδίαση και κατασκευή κτιρίων και εγκαταστάσεων, την αγροτική παραγωγή, την κοινωνική περίθαλψη, τα ταξίδια και τον τουρισμό, την έρευνα και ασφαλώς την ενέργεια.
Στις περισσότερες ώριμες οικονομίες της Δύσης ο ενεργειακός τομέας αντιστοιχεί περίπου στο 12 – 15% του ΑΕΠ ενώ στις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες η συμμετοχή του ΑΕΠ μπορεί να ξεπεράσει και το 60%. Σε κάθε περίπτωση η ενέργεια αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες των περισσότερων οικονομιών η δε ανάπτυξη και εκσυγχρονισμός των ενεργειακών υποδομών σε παγκόσμιο επίπεδο αποτελεί την μεγάλη πρόκληση της εποχής μας.
Γιατί μέσα στα επόμενα τριάντα και κάτι χρόνια η ανθρωπότητα θα κληθεί να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη εξάντληση των πεπερασμένων αποθεμάτων υδρογονανθράκων και λιθάνθρακα και να διαχειρισθεί τους κινδύνους από την κλιματική αλλαγή. Η αντιμετώπιση των ανωτέρω προϋποθέτει μαζικές και τεράστιες επενδύσεις στην ανάπτυξη συστημάτων παραγωγής και διαχείρισης «καθαρής» ενέργειας, ιδιαίτερα την προώθηση των ΑΠΕ, την σωστή και ασφαλή χρήση της πυρηνικής ενέργειας και τον μετασχηματισμό του πετρελαιοκίνητου στόλου αυτοκινήτων σε ηλεκτροκίνητα. Με άλλα λόγια μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια ο ενεργειακός τομέας θα υποστεί μία ριζική μετατροπή, απαραίτητη συνθήκη για την επιβίωση της βιόσφαιρας. Ιδού λοιπόν που πρέπει να κατευθυνθούν κατά προτεραιότητα οι επενδύσεις και το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων και των μεγάλων εταιρειών. Η νέα ενεργειακή οικονομία είναι μπροστά μας και δεν κρύβει άσχημες εκπλήξεις και τοξικά προϊόντα αλλά αντίθετα υπόσχεται πρόοδο και ανάπτυξη.