Μία «μαύρη σελίδα» στην ιστορία του Γερμανικού λαού και άλλης μιας Ελληνικού πόνου, οιμωγής και διχασμού. Τρία χρόνια Γερμανοκρατίας χειρότερα των τετρακοσίων της Τουρκοκρατίας, που οι Γερμανοί υπερέβαλαν σε μεθοδικότητα διαλύσεως του Αθηναϊκού κοινωνικού ιστού, από την οποία δεν έλειψαν οι εκτελέσεις ομήρων, η ληστεία της εθνικής οικονομίας και η καλλιέργεια των ποταπών ενστίκτων που υποφώσκουν σ’ όλους τους λαούς ακόμη και στους κατακτητές μετά την ήττα των στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η Γερμανική εισβολή που είχε αποφασισθή προ των Χριστουγέννων του 1940 από τον Χίτλερ ,έγινε από δύο κατευθύνσεις: απ’ την κοιλάδα του Αξιού ποταμού, μετά την κεραυνοβόλο κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας (5.4.1941) και στην στενωπό του Ρούπελ, παρά τον Νέστο ποταμό, απ’ την μεθόριο της Βουλγαρίας, συμμάχου της Βέρμαχτ, που όμωςσυνάντησε σθεναρά Ελληνική αντίσταση.
Όταν τα οχυρά του Ρούπελ υπερκεράσθησαν από την Γερμανική κατάληψη της Θεσσαλονίκης, ο διοικητής των Δημήτριος Δουράτσος παρεδόθη αν και είχε προηγουμένως δηλώσει ότι τα «οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται». Η Ελλάς ήταν καλύτερα προετοιμασμένη της Γιουγκοσλαβίας, για πόλεμο απ’ τον κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά που είχε πεθάνει εντω μεταξύ και με την μικρά αλλ’ αποφασισμένη Βρεταννική, Αυστραλιανή και Νεοζηλανδική εκστρατευτική αποστολή.
Παρά την προβληθείσα αντίσταση στα Γερμανικά στρατεύματα στον Αλιάκμονα ποταμό, στις Θερμοπύλες (πάλι) και στην Κρήτη, η χώρα κατελήφθη στις 21 Μαΐου 1941, έπειτα από έξη εβδομάδες άμυνας και 6μηνο νικηφόρο αγώνα κατά των Ιταλών- συμμάχων των Γερμανών.
Η ήττα οφείλεται κυρίως στην υπεροχή της Γερμανικής αεροπορίας που υπέστη όμως σοβαρές απώλειες όπως του σώματος αλεξιπτωτιστών στην Κρήτηενώ αλλού (Ολλανδία, Νορβηγία) είχε επικρατήσει. Η αντίσταση της Ελλάδος συνέβαλε στην καθυστέρηση της Ρωσσικής εκστρατείας των Γερμανών και, εν μέρει, στην ματαίωση της αποβάσεως τους στην Αγγλία το θέρος του 1941.
Το τίμημα της αντίστασης υπήρξε βαρύ για τον Ελληνισμό, με τον διωγμό των Κρητών, την πείνα από την διαρπαγή των τροφίμων στην Αθήνα από τα κατοχικά στρατεύματα, από τον υπερπληθωρισμό και την καταστροφή των δομών όπως του εθνικού στρατού, της διοικήσεως κι ασφαλείας, ως εκ και του αφανισμού των Εβραϊκής καταγωγής Ελλήνων της Θεσσαλονίκης. Το τρίτο ολοκαύτωμα μετά το Αρμενικό 1910 και Ποντίων 1921 υπό των Τούρκων και των Εβραίων το 1943-44 υπό των Χιτλερικών εν συμπράξει εγχωρίων συνεργατών που έπαιξαν εν συνεχεία ρόλον στη «ανασυγκρότηση» της Ελλάδος με το Σχέδιο Μάρσαλ και στηπροδοσία της Κύπρου το 1974.
Η αντίσταση κι αντοχή των Ελλήνων συνεχίσθη στην Κατοχή όπως και κατά την Τουρκική δουλεία, στα βουνά και στις πόλεις της χώρας. Στις 25 Μαρτίου 1942, «τη μέρα της εθνικής γιορτής, γράφει ο Έντμουντ Κήλι (*), νέοι άνθρωποι, πολλοί με πόδια πρησμένα από τον υποσιτισμό (σ.σ.: που προκάλεσαν οι Γερμανοί κατακτητές κι οι Βρεταννοί με τον ναυτικό αποκλεισμό) κατεβαίνουν και διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας, γεγονός που αργότερα ο Οδυσσέας Ελύτης υμνεί με το γνωστό ποίημα του «Άξιον Εστί». Για περιορισμένο χρονικό διάστημα, η Ελλάς υπήρξε ανεξάρτητη χώρα πάνω στα βουνά αλλά ο πατροπαράδοτος διχασμός δεν επέτρεψε την εθνική κυριαρχία.
Την ευκαιρία της Ελληνικής αντιστάσεως εξεμεταλλεύθη ο αρχιτέκτων του ανορθοδόξου πολέμου του Ουίστον Τσώρτσιλ, ο Κόλιν Γκάμπινς που έστειλε τους συνταγματάρχη Εντι Μάγιερς, λοχαγό Κρίς Γουντχάους και τον Έλληνα αξιωματικό Θεμιστοκλή Μαρίνο, μαζί με 12 Αγγλοσάξωνες σαμποτέρ, για ν’ ανατινάξουν τις γέφυρες του Γοργοποτάμου και του Ασωπού ποταμού, για να εμποδισθή ο ανεφοδιασμός του Γερμανού στρατηγού Έρβιν Ρόμμελ στην Αίγυπτο.
Οι ανατινάξεις έγιναν με ενεργό συμμετοχή των ανταρτών ΕΔΕΣ του στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα και από τον ΕΛΑΣ, υπό τον καπετάνιο Άρη Βελουχιώτη (κατά κόσμον Θανάση Κλάρα). Τ’ αντίποινα των κατακτητών κόστισαν την ζωή 16 χωρικών της περιοχής αλλ’ ο στρατηγικός σκοπός της αποστολής δεν επετεύχθη, διότι ο Ρόμμελ είχε ουσιαστικά χάσει την μάχη του Ελ Αλαμέϊν, από τους Βρεταννούς, στην οποία μάχη είχε μετάσχει η Ελληνική ταξιαρχία εν υπερωρία. Ο Μάγιερς όμως παρέμεινε ακόμη για λίγο στην Ελλάδα για να συνεχίσει το έργο του κι έστειλε ένα απλό μήνυμα στον Γκάμπινς: «Δώστε μου τα εργαλεία, να συνεχίσω την δουλειά». Ήγουν, την αντιμετώπιση των Ελλήνων κομμουνιστών που επεδίωκαν την κατάληψη της εξουσίας δια των όπλων τα οποία είχαν πάρει από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς ως και χρήματα από τους Εγγλέζους.
Έκτοτε, η Ελληνική περιπλοκή συνεχίζεται.
(*) Edmund Keeley. «Αναπλάθοντας τον (χαμένο προπολεμικό) παράδεισο». Εκδόσεις Πατάκη, σελ.378