Την ίδια ημέρα, ο Ελληνας υπουργός Αμύνης Νίκος Δένδιας, απευθυνόμενος στα μέλη της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής, δεν αναφέρθηκε στην πρόσφατη εξέλιξη της τουρκικής αεροναυπηγικής. Ωστόσο, καταφεύγοντας σε τόνους μάλλον δραματικούς, προειδοποίησε: «Ανησυχώ και μάλιστα ανησυχώ πάρα πολύ… και οφείλω να εισηγηθώ στη χώρα μου τρόπους για να διατηρήσει ακέραια την εθνική της κυριαρχία».
Η μείζων διαφορά στη διαμόρφωση αμυντικής πολιτικής των δύο χωρών είναι ότι η μεν Τουρκία, ως χώρα εθνικιστικών προτεραιοτήτων, είναι αναγκασμένη να επιδιώκει –όσο αυτό είναι εφικτό– τη μεγαλύτερη κατά το δυνατόν αυτονομία στο θέμα της παραγωγής αμυντικού υλικού.
Το γεγονός ότι μετά τον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Ιταλία και η Βρετανία μεθόδευσαν τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν έσβησε ποτέ από τη μνήμη των ηγετών αυτής της χώρας. Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, προσαρμόζονται ανάλογα με τις τροπές της Ιστορίας. Η στήριξη της Ουάσιγκτον προς τους Κούρδους της Συρίας, σήμερα, άρχισε να τροφοδοτεί τις υποψίες της Τουρκίας ως προς τις τελικές προθέσεις της Δύσεως.
Αντιθέτως, η χώρα μας από την ανεξαρτησία της συνέδεσε αναγκαστικώς την ασφάλειά της με τη στήριξη κάποιων χωρών της Δύσεως και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Επρόκειτο εκ των πραγμάτων για αναγκαστική επιλογή· τόσο από πλευράς μεγέθους όσο και οικονομικών δυνατοτήτων. Και τελικώς, η Ελλάς έφθασε στο σημείο να είναι απλώς πελάτης αγοράς πολεμικού υλικού, από τις ΗΠΑ και άλλες συμμαχικές χώρες του ΝΑΤΟ.
Ο κ. Δένδιας είχε δηλώσει πρόσφατα ότι θα εισηγηθεί προτάσεις αναδιαρθρώσεως και ενισχύσεως της εν Ελλάδι αμυντικής βιομηχανίας, «με απόλυτο σεβασμό και στο τελευταίο ευρώ», όπως διαβεβαίωσε χθες τα μέλη της κοινοβουλευτικής επιτροπής. Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά ίσως να είναι αργά. Στο θέμα της αμυντικής βιομηχανίας η Τουρκία βρίσκεται ήδη πολύ μπροστά.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")