όχι μόνο την γνωστή δυσαρέσκεια της Άγκυρας για τις καθυστερήσεις στην παραλαβή των F-16 αλλά κυρίως ότι η άλλοτε κυρίαρχη θέση των ΗΠΑ στον κόσμο έχει αρχίσει να κλονίζεται. Η περιοδεία του Αμερικανού ΥΠΕΞ σε Ιερουσαλήμ, Ραμάλα, Αμάν, Βαγδάτη και Κωνσταντινούπολη δεν έφερε κανένα απτό διπλωματικό αποτέλεσμα. Ούτε κατάπαυση του πυρός επετεύχθη προκειμένου να βοηθηθεί ο άμαχος πληθυσμός στην Γάζα - μάλιστα ο ίδιος ο Νετανιάχου την απέρριψε δημοσίως - ούτε οι αραβικές χώρες πείστηκαν να κάτσουν στο τραπέζι προκειμένου να εξετάσουν μακροπρόθεσμες λύσεις για τον τερματισμό της σύγκρουσης Ισραήλ-Χαμάς. Μηδέν εις το πηλίκο είναι το αποτέλεσμα της αμερικανικής αποστολής σε απλά μαθηματικά. Το μόνο θετικό της όλης κατάστασης είναι ότι η σύγκρουση δεν έχει επεκταθεί προς το παρόν στις γειτονικές χώρες, κάτι που όμως δεν οφείλεται στην αμερικανική παρέμβαση, αλλά στην προσεκτική στάση που τηρούν τόσο το Ιράν όσο και η Χεζμπολάχ, δείχνοντας ότι ούτε αυτές θέλουν επί της ουσίας κάποια γενικευμένη σύρραξη.
Και ενώ οι ΗΠΑ πασχίζουν να επαναφέρουν τον ηγετικό ρόλο τους στην περιοχή, η Κίνα φαίνεται ότι αργά αλλά σταθερά ενδυναμώνει την θέση και την επιρροή της, προβάλλοντας εαυτόν ως τον εκφραστή της της "διεθνούς νομιμότητας" σε μία περιοχή του κόσμου, όπου μέχρι πρότινος οι ΗΠΑ έδειχνα ότι είχαν την αποκλειστική "δικαιοδοσία". Μάλιστα κάποιοι εκτιμούν ότι όχι μόνο οι Αμερικανοί δεν θα επιστρέψουν στην περιοχή, μετά την άτακτη υποχώρησή τους με τελευταίο παράδειγμα το φιάσκο του Αφγανιστάν, αλλά ότι πλέον η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη και η Μέση Ανατολή είναι έτοιμη να βιώσει την "κινεζική ειρήνη". Σύμφωνα με αναλυτές, αυτό που επιδιώκει ο Κινέζος Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ είναι να εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια ειρήνη με εγγυητή την Κίνα, μια Pax Sinica, η οποία θα ανταγωνιζόταν – ακόμη και θα αντικαθιστούσε – την Pax Americana που επικρατεί από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εξάλλου το Πεκίνο έχει καταφέρει να επεκτείνει την επιρροή του χωρίς την ανάπτυξη στρατευμάτων όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιώντας ως αιχμή του δόρατος το εμπόριο. Η Κίνα πραγματοποιεί πλέον περισσότερες εξαγωγές στον μουσουλμανικό κόσμο- 42 δισ. δολάρια μηνιαίως, έναντι μόλις 30 δισ. το 2018- απ' ό,τι στις ΗΠΑ, (38 δισ. μηνιαίως). Επιπλέον, σχεδόν το σύνολο της αύξησης των εξαγωγών της την τελευταία πενταετία προέρχεται από τον Παγκόσμιο Νότο, συμπεριλαμβανομένου του χώρου του Ισλάμ, με προεξέχουσες την Ινδονησία, αλλά και την Μαλαισία. Στην επίσης μουσουλμανική Κεντρική Ασία, οι κινέζικες εξαγωγές έχουν υπερδιπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια. Οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της κεντρικής Ασίας κατέχουν εξέχοντα ρόλο στην κινεζική πρωτοβουλία των «Νέων Δρόμων του Μεταξιού», γνωστή επίσης με την ονομασία «Η Ζώνη και ο Δρόμος». Στο πλαίσιο αυτού του φαραωνικού προγράμματος, που ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ ανακοίνωσε στα τέλη του 2013, περιλαμβάνεται η ανάπτυξη με κινεζικά κεφάλαια δρόμων, λιμανιών, σιδηροδρόμων και υποδομών στο εξωτερικό.
Επιπλέον το Πεκίνο επιδιώκει να διατηρήσει αρμονικές σχέσεις με την Ευρώπη παρά την εχθρότητα που δείχνουν κατά καιρούς οι Βρυξέλλες. Τόσο στο ουκρανικό όσο και στο μεσανατολικό, παρουσιάζεται ως ήρεμη δύναμη που επιθυμεί τον τερματισμό των συγκρούσεων, χωρίς να υψώνει τους τόνους. Σε τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Γερμανό καγκελάριο Όλαφ Σολτς στις 3 Νοεμβρίου, ο Σι, αναφερόμενος στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής και της Ουκρανίας, θέλησε να δώσει το δικό του μήνυμα, επισημαίνοντας ότι «η συμπίεση του χώρου ασφαλείας άλλων χωρών και η μονομερής υποστήριξη μιας πλευράς, παραγνωρίζοντας τις θεμιτές απαιτήσεις της άλλης οδηγεί σε περιφερειακές ανισορροπίες και κλιμάκωση των συγκρούσεων».Στην πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στο Πεκίνο, ο κ. Μητσοτάκης υπογράμμισε τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Κίνα στη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και στην επίλυση παγκόσμιων κρίσεων, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία, ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Σε κάθε περίπτωση το Πεκίνο ενίοτε με την «πολύτιμη» βοήθεια της Μόσχας προσπαθεί να καλύψει το κενό που έχουν αφήσει οι ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή. Και αυτό δεν ξεκίνησε τώρα, αλλά αποτελεί μέρος μια στρατηγικής που ξεδιπλώνεται αθόρυβα αλλά στοχευμένα τα τελευταία χρόνια με απώτερο σκοπό η Κίνα όχι μόνο να έχει οικονομικό όφελος αλλά να αποκτήσει και διεθνή αναγνώριση.