αν δεν θέλουμε να σπαταληθούν τα χρήματα σε «μπαλώματα, μερεμέτια και ρουσφέτια», όπως στο πρόσφατο παρελθόν.
Η μη ανθρωπογενής «κλιματική αλλαγή» υπάρχει, από την εποχή του Χαλκού (3000 π.Χ.). Συνεπώς καταρρακτώδεις βροχές θα έχουμε και πλημμύρες θα συμβαίνουν στον Θεσσαλικό κάμπο, από ανθρωπογενείς δραστηριότητες όπως τα παρόχθια χωματοφράγματα στον Πηνειό κι οι κακοτεχνίες στην παραχωρηθείσα «εθνική οδό» Αθηνών- Θεσσαλονίκης - κλειστή προς το παρόν στην κυκλοφορία.
Σύμφωνα με τον καθηγητή ΕΜΠ κ. Τάκη Καρύδη, πολλά από τα πληγέντα χωριά πρέπει να μετακινηθούν σε άλλες στέρεες τοποθεσίες διότι το αργιλώδες έδαφος υποχωρεί από την νεροποντή και δεν εξασφαλίζει σταθερά θεμέλια στα οικοδομήματα.
Η «εθνική οδός» Α-Θ δεσμεύει τα νερά του Θεσσαλικού κάμπου και δεν επιτρέπει την παροχέτευση των προς την θάλασσα. Πρέπει να χαραχθεί και κατασκευασθεί εκ νέου και να επανέλθει στο δημόσιο, χωρίς διόδια. Τα ποτάμια της Πίνδου πρέπει να τιθασευτούν και να τροφοδοτήσουν τον Αχελώο και το φράγμα της Συκιάς. Οι περιβαλλοντικές αμπελοφιλοσοφίες έχουν πολύ υψηλό κοινωνικό και πολιτικό κόστος.
Συνολικώς, η δαπάνη για την προστασία των καλλιεργειών και την ανάκτηση του ζωικού κεφαλαίου της πλημμυροπαθούς περιοχής θα υπερβεί την Κοινοτική βοήθεια αλλά τα εγγειοβελτιωτικά έργα θα πάρουν χρόνο και θα κατανεμηθούν σε πολλούς ετησίους Προϋπολογισμούς. Για την ενθάρρυνση του τοπικού πληθυσμού χρειάζεται η πλήρης φορολογική απαλλαγή (ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, ΦΕ) επί πενταετία – για να μην κουβαληθεί κι αυτός εις Αθήνας.
Ολίγη πατριδογνωσία τώρα, που κάναμε στο δημοτικό: Ο Ηρακλής για να πολεμήσει τους Μινύες του Ορχομενού έστρεψε την κοίτη του Κηφισού ποταμού στη Κωπαΐδα την οποία μετέτρεψε σε λίμνη. Οι Αχαιοί όμως, που ήσαν σπουδαίοι υδραυλικοί-μηχανικοί την αποξήραναν, με αξίνες και κασμάδες, ανακτήσαντες την καλλιεργουμένη γη κι έτσι έγιναν οι πλουσιότεροι μετασχόντες στον Τρωικό πόλεμο.
Το έργο συνέχισαν οι μηχανικοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν επανέκαμψαν από την εκστρατεία του στις Ινδίες. Ο Ρωμαίος γεωγράφος Στραβών γράφει ότι ανέσκαψαν 200.000 τόνους χώματος και κατασκεύασαν πέτρινο κανάλι απορροής υδάτων μήκους 25 χιλιομέτρων, πλάτους 40 μέτρων και βάθους 2,5 μ. αξιοποιώντας και τις καταβόθρες των Μινύων για να παροχετεύσουν τα νερά στη λίμνη Υλίκη.
Στην Κωπαΐδα έγινε και μία φονική μάχη μεταξύ των Καταλανών και Φράγκων που σήμανε το τέλος της φραγκοκρατίας των Αθηνών. Έκτοτε οι εγγειοβελτιώσεις της Κωπαΐδας εγκαταλείφτηκαν, μέχρις ότου το 1867-1887 Σκώτοι και Γάλλοι μηχανικοί ανέλαβαν να αποξηράνουν εκ νέου την λίμνη, οδηγώντας τα νερά της στη θάλασσα, σε απόσταση 200 χλμ. Η Αγγλική Εταιρία Κωπαΐδος είχε το προνόμιο εκμεταλλεύσεως έως το 1952.
Η πεδιάδα της Κωπαΐδος δεν πλημμύρισε κατά την πρόσφατη θεομηνία ενώ της παρακείμενης Θεσσαλίας πνίγηκε. O tempore, o mores (*), που θα έλεγε ο Στράβων αν ζούσε σήμερα.
(*) «Ω, τα ήθη κάθε εποχής», σε ελεύθερη μετάφραση