Και για να μη νομίζουμε ότι τα έχει βάλει με τη συλλογική μας ψυχολογία μόνο η Φύση, προέκυψε και το απίστευτο έγκλημα στο λιμάνι του Πειραιά για να μας υπενθυμίσει ότι τα τέρατα ζουν ανάμεσά μας, ή για να είμαι πιο ακριβής κάποιοι από εμάς μπορούν σε κάποιες συνθήκες να συμπεριφερθούν σαν τέρατα.
Πιθανόν, εάν μερικές ώρες πριν έλεγες στους φονιάδες ναυτικούς ότι θα σκοτώσουν έναν επιβάτη, θα σε κοίταζαν έκπληκτοι και θα διαμαρτύρονταν. Κι όμως, έπραξαν αυτό που λίγες ώρες πριν θεωρούσαν αδιανόητο. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τους δράστες. Ούτε είναι επαρκής εξήγηση αυτό που λέει ο λαός η “κακιά στιγμή”. Χωρίς να υπάρχει το υπόστρωμα που επιτρέπει σε κάποιον να συμπεριφερθεί, όπως συμπεριφέρθηκαν οι δράστες η “κακιά στιγμή” δεν παράγει από μόνη της ένα τόσο απεχθές έγκλημα.
Ας υποθέσουμε ότι πάνω στην “κακιά στιγμή” έσπρωξαν τον Αντώνη Καργιώτη, με αποτέλεσμα να πέσει στη θάλασσα. Αν ήταν μόνο η “κακιά στιγμή” δεν θα έπρεπε μόλις τον είδαν στα κύματα να “ξυπνήσουν” και σοκαρισμένοι από το αποτέλεσμα του τσαμπουκά τους να σπεύσουν να τον σώσουν, πέφτοντας και οι ίδιοι στη θάλασσα και ως πράξη εξιλέωσης από την πράξη τους; Δεν το έκαναν. Αντιθέτως, παράτησαν το θύμα τους και έδωσαν εντολή στο πλοίο να αναχωρήσει, υπογράφοντας τη θανατική καταδίκη του Αντώνη, αφού βρέθηκε όχι απλώς στο νερό, αλλά στη μεγάλη δίνη που προκαλούν οι μηχανές ενός μεγάλου πλοίου.
(η συνέχεια στο slpress.gr)