Αλλά ας έρθουμε στο θλιβερό ζήτημα των ημερών μας. Πώς μπορείς να προσεγγίσεις δημοσιογραφικά ένα γεγονός όπως αυτό των Τεμπών χωρίς να χάσεις τον προσανατολισμό σου; Ποια ερωτήματα θα επιλέξεις να απευθύνεις εκεί έξω στο δημόσιο χώρο στον οποίο κινείσαι και υπάρχεις; Πόσο διπλωματικός θα πρέπει να γίνεις στην κριτική σου για να μην δυσαρεστήσεις ορισμένους.
Δεν υπάρχει, δυστυχώς, μέση οδός για όλα αυτά. Επιλέγεις μια κατεύθυνση που θεωρείς ότι ανταποκρίνεται περισσότερο στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου και πορεύεσαι αναλόγως, προσέχοντας να γράψεις χωρίς φόβο αλλά με πάθος.
Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει, έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης, θέλοντας να καταδείξει την αλλοτρίωση, απραξία και στασιμότητα, που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις ενός μεγάλου τμήματος των ανθρώπων με τον τόπο, το παρελθόν, με τους άλλους γύρω τους αλλά και τον εαυτό τους.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την αυτοκτονικής υφής αδιαφορία που επιτρέπει να πραγματοποιούνται δρομολόγια τρένων σε ένα απολύτως ανασφαλές περιβάλλον. Σιδηροδρομικοί συρμοί με εκατοντάδες επιβάτες κινούνται στο απόλυτο σκοτάδι, με μόνο εφόδιο το φιλότιμο και την ικανότητα ορισμένων υπαλλήλων.
Διότι, αν πιάσουμε το θέμα από την πολιτική του διάσταση θα κλάψουνε μανούλες –μεταφορικά.
Οι πολιτικοί έχουν χάσει την επαφή με τους πολίτες και την καθημερινότητα. Ζουν σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν και το άσχημο είναι πως σε όλο αυτό έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας και τους προστατεύουμε για να μην έρθουν σε επαφή μαζί μας και μαζί της.
Ο Υπουργός παραιτήθηκε εν μέσω δακρύων, και το να αναρωτιόμαστε αν το έκανε αυθόρμητα ή κατά παραγγελίαν, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα όταν γνωρίζουμε την αναλγησία συναδέλφων του υπό ανάλογες περιστάσεις, στο παρελθόν.
Όπως και οι προκάτοχοί του, αδιαφόρησε για τα ουσιαστικά του χαρτοφυλακίου του και το «δεν γνώριζα- δεν ήξερα» δεν ισχύει. Είναι γνωστό το μοντέλο λειτουργίας που ξεπάστρεψε τον ιστορικό σιδηροδρομικό Οργανισμό και οδήγησε σε σπατάλη και παραλείψεις. Δηλαδή, το σχολείο από τo οποίο αποφοιτούν οι τραγωδίες. Άλλοι προσλάμβαναν αφειδώς, άλλοι αγόραζαν ακρίτως και άλλοι απέλυαν αδιακρίτως!
Απέμεινε ο ΟΣΕ –έτσι θα τον λέει πάντα ο κόσμος- με λίγες εκατοντάδες παρηκμασμένων εργαζομένων, να τρέχουν και να μη φτάνουν. Υποστηρίζουν διαρκώς ότι απέμειναν λίγοι για να προλάβουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Πράγματι, έχουν δίκιο. Στην Δανία των ούτε έξη εκατομμυρίων ανθρώπων, η εταιρεία σιδηροδρόμων απασχολεί σχεδόν 10 χιλιάδες εργαζομένους και στην Νορβηγία, η αντίστοιχη εταιρεία εργοδοτεί πάνω από 8 χιλιάδες προσωπικό –για να αναφερθούμε σε μικρές πληθυσμιακά χώρες επειδή και η “μικρή” Ελβετία απασχολεί 34 χιλιάδες ανθρώπους προσωπικό στην SBB.
Δεν είδαμε όμως τους δικούς μας να κατέβουν σε απεργία διαρκείας, να σταματήσουν να εκτελούν δρομολόγια στο πουθενά για να προστατεύουν τους εαυτούς τους και τον κοσμάκη που επιβαίνει στα τρένα. Όλα κατόπιν εορτής τα θυμούνται. Αλλά τότε είναι αργά για όλους. Δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Ποιος πιστεύει αλήθεια ότι οι καθυστερήσεις στην εγκατάσταση πανάκριβων συστημάτων τηλεδιοίκησης των σιδηροδρόμων οφειλόταν μόνο στην αδηφαγία των εργολάβων και την ανικανότητα Δημόσιων λειτουργών; Απλά φανταστείτε να τους ενημερώνουν ότι θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη τα μπακαλοτέφτερα των Σταθμαρχών και τα γουόκι τόκι με τα οποία είχαν μάθει να κάνουν τη δουλειά τους, και πως θα είναι υποχρεωμένοι να καθήσουν από την αρχή να μάθουν να χειρίζονται συσκευές υψηλής τεχνολογίας… Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους.
Η Πολιτεία έχει, όμως συνολικά και διαχρονικά, όλη την ευθύνη για τα όσα στραβά συμβαίνουν στη χώρα. Δεν μπορεί να βγάζει την ουρά της απέξω και να τα ρίχνει στον κάθε Σταθμάρχη. Ο αξιοθρήνητος σιδηροδρομικός υπάλληλος είναι η επιτομή της οπισθοδρόμησης και του «ωχ αδελφέ», γνήσιου πνευματικού τέκνου του πολιτικού κόσμου και των παραφυάδων του. Η δουλειά του πολιτικού είναι να λαμβάνει εμπροσθοβαρείς αποφάσεις με ισχυρό κοινωνικό και οικονομικό πρόσημο. Αλλά αυτά είναι ακόμη ψιλά γράμματα για την Ελλάδα.
Ο χρόνος δεν πρέπει να σταματήσει στον θρήνο. Αν εννοούμε ότι σεβόμαστε και τιμούμε τις ψυχές που χάθηκαν στα Τέμπη, πρέπει να αναζητήσουμε από ΧΘΕΣ τις ευθύνες και να σχεδιάσουμε την επόμενη ημέρα για τη χώρα και τους ανθρώπους της. Τελικά, μόνο αν αγαπάς μπορεί και να φροντίζεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα ελληνικού τύπου.
ΥΓ. Η ιταλική εταιρεία σιδηροδρόμων, μέλος του Ομίλου FS που διαχειρίζεται την Hellenic Train θα δεχόταν ποτέ να τρέξει τους συρμούς της σε ένα τυφλό και θεοσκότεινο δίκτυο όπως το ελληνικό; Φυσικά και όχι. Αλλά στην Ελλάδα, το κάνει…