διότι η Ευρώπη και η Δύση έχουν βαρεθεί τις προκλήσεις, τα τσιμπολογήματα και τις αποσταθεροποιήσεις μιας ρωσικής διοίκησης επιθετικής σε όλες τις ηπείρους.
Συμφέρον της Ευρώπης είναι να σταματήσει τον Πούτιν - ειδάλλως δεν θα σταματήσει πουθενά. Αυτός είναι ο λόγος που τα ευρωπαϊκά κράτη καταδίκασαν αμέσως, ομόφωνα, τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και αποφάσισαν τις βαρύτερες κυρώσεις εις βάρος του επιτιθέμενου. Οι Ευρωπαίοι έχουν επιβάλει κυρώσεις σε σχεδόν 1.400 άτομα ή ρωσικές οργανώσεις.
Κακώς αρνήθηκε ο Πούτιν την χείρα που τόσες φορές του έτεινε η Ευρώπη: τη σύνδεση με το ΝΑΤΟ (Σύμπραξη για την Ειρήνη, Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσίας), την εταιρική σχέση με την ΕΕ (1995) ή τις στρατηγικές καλές προθέσεις που τόσες φορές εξέφρασαν η Ιταλία, η Γερμανία ή η Γαλλία.
Περισσότερο από όλα, όμως, φοβάται μη δει τον ίδιο του τον λαό να προτιμάει μία ανοιχτή και ελεύθερη κοινωνία από τη δική του, όπου η εξουσία έχει κατασχεθεί από κάποιους λίγους και ο πλούτος έχει καταληφθεί από μία μαφιόζικη μειονότητα. Η Ρωσία του Πούτιν απέτυχε σε όλα. Η Ρωσία, που ταπείνωσε ή υποδούλωσε τόσους λαούς στην Ευρώπη, δεν κατάλαβε πόσο ευνοεί πια η εποχή τις ειρηνικές σχέσεις και την επούλωση της μνήμης. Πολέμησε την ΕΕ με όλες τις δυνάμεις της, διότι ενωμένη, κομίζει ένα μήνυμα ειρήνης και διαλόγου που οι πολίτες επιδοκιμάζουν. Ο Πούτιν ενσαρκώνει πλέον τον πόλεμο και τη φρίκη του, τους βιασμούς, τα βασανιστήρια και τη βαρβαρότητα.
Με τις κυρώσεις, την εκδίωξη από τους διεθνείς οργανισμούς, η Ρωσία πρέπει να προετοιμαστεί για μία μακρά απομόνωση από τον πολιτισμένο κόσμο. Παρίας των διεθνών σχέσεων, ούτε οι καλλιτέχνες ούτε οι αθλητές δεν θέλουν να συγχρωτίζονται μαζί της! Σχέσεις φιλικές, θρεμμένες από την κοινή κουλτούρα, τη συναδελφικότητα και τα επιστημονικά οφέλη, σχέσεις εμπορικές πολλά υποσχόμενες, θυσιάστηκαν στην τρέλα του Πούτιν, ο οποίος υπονομεύει ανεπίστρεπτα τα συμφέροντα της χώρας του. Θα χρειαστεί περισσότερο από μία γενιά προκειμένου να ανακάμψει. Αυτό δεν είναι ένα καλό νέο.
Η Ευρώπη και η Δύση θα κερδίσουν τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και το οφείλουν πρώτα από όλα στους Ουκρανούς. Αυτό είναι ένα καλό νέο για την ειρήνη και ένα μάθημα για τον κόσμο: οι λαοί έχουν δικαιώματα τα οποία εννοούν όλο και περισσότερο να διεκδικούν, και η διεθνής πολιτική δεν είναι μόνο η κυνική και ψυχρή έκφραση των κρατών. Είναι και ένας χώρος όπου το δίκαιο ρυθμίζει και ειρηνεύει.
Ολα αυτά, ωστόσο, δεν μας απαλλάσσουν από την υποχρέωση να φανταστούμε τη συνέχεια: την εγκαθίδρυση μιας βιώσιμης και ειρηνικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας στην ήπειρο. Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε πως αυτό θα καταστεί δυνατό με ρώσους ηγέτες ξανά φυσιολογικούς και λογικούς; Η Ρωσία θα είναι πάντα εκεί, αλλά το μέλλον της εξαρτάται εφεξής από την πτώση του οίκου Πούτιν.
*Ο Ζαν-Ντομινίκ Ζουλιανί είναι πρόεδρος του Fondation Schuman
(από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ")