εποχάς προ του 1871, οπότε ο «σιδηρούς καγκελάριος» ΄Οττο Μπίσμαργκ, διέλυσε την συγκρότηση των Γερμανικών-χωρών (Laender) και επέβαλε δια σιδηράς πυγμής (εξ ού και ο τίτλος του) εις πρώτην φάσιν την Τελωνειακή Ένωσιν ( Zollferein) και εν συνεχεία την ενταξη των Γερμανικών λαών υπό ενιαία κρατική υπόστασιν με ένα αυτοκράτορα, ένα στρατόν και μία γραφειοκρατία, καταργηθέντων των τοπικών κυβερνητών. Η νίκη του Πρωσικού στρατού επί της Γαλλίας το 1879 έδωσε ιδαίτερη αίγλη στην αφύσικο για την Γερμανία τερατογένεση της ενοποιήσεως αλλά όταν στον πρώτο Μεγάλο πόλεμο του 1914-18, απεδείχθη ότι το μεγάλο κράτος ήταν ανεπαρκές κι επικίνδυνο, το διεδέχθη μία ακόμη ανεπαρκεστέρα πολιτεία, της «δημοκρατίας της Βαϊμάρης».
Ήταν θέμα χρόνου να διολισθήσει και πάλι η Γερμανία υπό ένα λαοπλάνο Φύρερ («οδηγό») που προκάλεσε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, φορτώνοντας τον Γερμανικό λαό με οδύνες, καταστροφές και ηθική φθορά αντί μιάς κάποιας βραχυβίου τάξεως, ευμάρειας και απασχόλησης που προσέφεραν οι ναζί από του 1933 έως 1938.
Ηταν τότε πάλι η «Μυστική Γερμανία» του Σταούφενμπέργκ και του Λούντβιγκ φον Μπέκ, αρχηγού της Βέρμαχτ που απεπειράθησαν κατά της ζωής του Αδόλφου Χίτλερ, για να απαλλάξουν την χώρα από την ναζιστική θηριωδία και μόνον χάρις στην πρωτοφανή… «κακή» τύχη της Γερμανίας δεν έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα.
Η συντριπτική ήττα της Γερμανίας στον β’ παγκόσμιο πόλεμο αξιοποιήθη από τους Αμερικανούς μπίζνεσμεν μεταπολεμικώς που επέβαλαν το φεντεραλιστικό πολίτευμα των με το ξενόφερτο Grundgezetz που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες μίας τόσον πυκνοκατοικημένης περιοχής όπως της Κεντρικής Ευρώπης.
Εδώ, όλοι είναι συγγενείς εξ αίματος και ξέρουν από αλληλεγγύη και αιτιώδη συνάφεια των περιστατικών. Δεν χρειάζονται την άφιξη των ομοσπονδιακών υπαλλήλων για να λύσουν προβλήματα μεν ασφαλείας και τάξεως, σήμερα δε ενεργεικής επαρκείας και προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Η Πανδημία του Κινεζοϊού και μία 16ετία διακυβερνήσεως κατά το κομμουνιστικό πρότυπο εξουσίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας από την Άγκελα Μέρκελ εξήντλησε την υπομονή πολλών Γερμανών που βλέπουν την χώρα τους ταχέως μεταβαλλομένη από τους λαθρομετανάστες που κουβάλησε η μοιραία κυρία εκπαιδευθείσα στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της άμορφης κοινωνίας.
Έτσι εξηγείται και η ανάδυση των «πολιτών του κράτους» (Ράϊχ) ως μιάς κινήσεως απανακτήσεως της χαμένης ηρεμίας και ομορφιάς που ύμνησε ο Σίλλερ και ο Γκαίτε και μελοποίσε ο Μπετόβεν κι ο Μάλλερ. Καμία σχέση των «Πολιτών του κράτους» με τους νεοναζί και της Γερμανικής κουλτούρας με τρομοκράτες με πυτζάμες Αυτά ουδέποτε έγιναν αλλά ισχύουν ανέκαθεν παρά μόνον στην νοσηρά φαντασία των… αριστερόχειρων δημοσιογράφων.
Τώρα, γιατί τόση φασαρία των Ομοσπονδιακών Γερμανικών αρχών για μια κίνηση του ελαφρού θεάτρου, δεν ξενίζει. Πρέπει οι άνθρωποι ν’αποδείξουν την αξία των έστω και αν δρακοποήθησαν οι ίδιοι για ν’αντιμετωπίσουν φανταστικούς δράκους όπως θα έλεγεν ο Γιέσπερ.
Δεν πειράζει. Θα περάσει. Αυτό που μένει - κι είναι πρωτόγνωρο με αυτό που είχαμε συνηθίσει: η εμφανισθείσα ρωγμή στη τεκτονική πλάκα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφύπνισε τους αιωνίως ρομαντικούς και ανυπόπτους των αντιφάσεων ενός γραφειοκρατικού καθεστώτος που συντηρεί τους υπολοίπους Ευρωπαϊους εις βάρος των Γερμανών.
Σύντομα θα έχομε κι’ άλλα τέτοια περιστατικά δυσφορίας των «Πολιτών του κράτους» όχι μόνο στην Γερμανία αλλά κι αλλού. Πλησίον μας. Δίπλα μας.