Η πολιτική αυτή δίνει εμφανές πλεονέκτημα στην Κίνα και τις σπάνιες γαίες που αυτή κατέχει ή ελέγχει, ενώ, εξάλλου, είναι γνωστό ότι, εδώ και δεκαετίες ΗΠΑ και ΕΕ εξορίζουν από το έδαφός τους ρυπογόνες δραστηριότητες, οι οποίες μεταναστεύουν σε ανερχόμενες οικονομικές υπερδυνάμεις του Τρίτου Κόσμου.
Ο ιδιότυπος αυτός καταμερισμός εργασίας ανάγεται στη δεκαετία του ’80 και κορυφώθηκε τη βραχύβια στιγμή της αμερικανικής παντοδυναμίας αμέσως μετά την πτώση του κομμουνιστικού μπλοκ: σε ΗΠΑ και ΕΕ (αυτό που συμβατικά αποκαλούμε «Δύση») αναπτύχθηκε ένας «άυλος» χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός ενώ η πραγματική παραγωγή μεταφέρθηκε στην Κίνα (αλλά και την Ινδία) με χαμηλό κόστος. Αυτό έδωσε στις δυτικές χώρες την πολυτέλεια να καταναλώνουν φθηνά εισαγόμενα προϊόντα: Η Κίνα παρήγαγε τα φθηνά προϊόντα και η Δύση το φθηνό χρήμα που τα αγόραζε…
Σήμερα, η «αιχμαλωσία» από την Κίνα είναι ακόμη μεγαλύτερη: δεν είναι μόνο ότι έχει εξοβελιστεί στο έδαφός της η ρυπογόνος δραστηριότητα, το φθηνό προϊόν της οποίας οι δυτικές χώρες αγοράζουν μαζικά. Δεν είναι μόνο ότι η Κίνα έχει συγκεντρώσει στα χέρια της τα αμερικανικά ομόλογα. Αυτό που είναι ακόμη πιο κρίσιμο είναι ότι, μέσω των σπάνιων γαιών, ελέγχει και την «πράσινη μετάβαση».
Όμως, η οικονομική και ενεργειακή κρίση που προήλθε από τη διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού και οι συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία μάς φέρνουν όλους αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: η «πράσινη μετάβαση» είναι ακριβή και δεν μπορεί να συνδυαστεί με μία οικονομία σε ρυθμό πολέμου (έστω και έμμεσου). Ειδάλλως, «πράσινη μετάβαση» θα σημάνει μετάβαση από την σχετική εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία σε απόλυτη εξάρτηση όλης της Δύσης από την Κίνα.
Είναι φανερό ότι και ο Τζο Μπάιντεν έχει αντιληφθεί την πραγματικότητα αυτή, ωστόσο είναι αναγκασμένος να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες: τις πράσινες υποσχέσεις του και την οικονομική αναγκαιότητα. Και, φυσικά, εμφανίζει όλες τις αντιφάσεις και τα συμπτώματα του πανικού. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ θα εκχωρήσει, τελικά, άδειες για έρευνες πετρελαίου και φυσικού αερίου αλλά με δραστική μείωση των διαθέσιμων εκτάσεων, καθώς και πιο ακριβά δικαιώματα εκμετάλλευσης – τα οποία εικάζουμε ότι θα εκχωρηθούν στις ίδιες εταιρείες που ο Αμερικανός πρόεδρος κατηγορεί ότι μειώνουν σκόπιμα την παραγωγή τους… Παράλληλα, τον Ιούλιο θα σπεύσει στο Ριάντ για να ικετεύσει αύξηση παραγωγής πετρελαίου, καθώς η τιμή της βενζίνης έχει εκτοξευθεί, μαζί με την οργή του Αμερικανού ψηφοφόρου, που απειλεί να στείλει στα τάρταρα και την δημοφιλία του Μπάιντεν αλλά και τα ποσοστά των Δημοκρατικών στις επικείμενες ενδιάμεσες εκλογές του Κογκρέσου. Το πιθανότερο είναι ότι ο Μπάιντεν δεν θα μπορέσει ούτε να εκπληρώσει ικανοποιητικά τις οικολογικές του υποσχέσεις ούτε και να στραφεί αποτελεσματικά στον ρεαλισμό, με συνέπεια να δυσαρεστήσει τους πάντες.
Τη «χρυσή περίοδο» του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και της γεωπολιτικής τους μονοκρατορίας, οι ΗΠΑ μπορούσαν να συντηρούν τον παραλογισμό του παγκόσμιου καταμερισμού παραγωγής – κατανάλωσης με την Κίνα αλλά και την ονείρωξη για μετάβαση σε μια απόλυτα «πράσινη» οικονομία. Ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ δείχνει να μην μπορεί να απεγκλωβιστεί από αυτό το πλαίσιο σκέψης μολονότι ήδη βιώνει μία άτσαλη προσγείωση στην πραγματικότητα…