πολιτικό σύστημα, ελληνικό και ευρωπαϊκό, η σκέψη του energia.gr ταξιδεύει στον Υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Δένδια, ο οποίος κατάφερε να συνδέσει το όνομά του με μια απολυτότητα: τη δήλωσή του, σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα στο Arab News, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου. Πώς να αισθάνεται άραγε σήμερα;
Πρέπει να πανηγυρίζουμε για την απόφαση της Κυβέρνησης; Εν μέρει, ναι. Φυσικά και πρέπει να επιδαψιλεύσουμε στον πρωθυπουργό και το επιτελείο του, τα εύσημα για τη θαρραλέα αυτή στρατηγική στροφή που πάει, σε ένα βαθμό, κόντρα στο βομβαρδισμό μας για την πράσινη ενέργεια και ανάπτυξη.
Το σφάλλειν είναι συνώνυμο της φύσης του ανθρώπου, αλλά αποκτά μεγαλύτερη διάσταση όταν προέρχεται από τους ηγήτορες. Και τούτο επειδή, όπως και στην ιατρική, στόχος της πολιτικής είναι να προλαμβάνει και όχι να θεραπεύει. Να κοιτάζει μπροστά και όχι να ομφαλοσκοπεί, ή να ακολουθεί εθελότυφλα οδηγίες και να άγεται και φέρεται από κανονιστικά και άλλα πλαίσια που δεν ωφελούν την οικονομία και την κοινωνία.
Η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες της Ε.Ε. δεν μπορεί, σήμερα που γράφουμε, να ακουμπήσει, μονόπλευρα, τις ενεργειακές ανάγκες και φιλοδοξίες της στις ΑΠΕ. Ίσως αυτό συμβεί κάποτε στο μέλλον, το 2030, το 2050, ποιος ξέρει. Αλλά πάντως όχι σήμερα. Ούτε καν χθες. Τα περίφημα “φορτία βάσης” είναι η μοναδική πραγματικότητα που θα έπρεπε να καθοδηγεί τις πολιτικές αποφάσεις. Και αυτά δεν εξασφαλίζονται, δυστυχώς, με ανανεώσιμη ενέργεια. Χρειάζονται όλες οι μορφές ενέργειας για να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις και για να εκπληρώσουμε τις διεθνείς υποχρεώσεις μας για το Κλίμα.
Η αναγκαστική προσφυγή στις έρευνες υδρογονανθράκων όπως και λίγες ημέρες νωρίτερα η εξαγγελία για διπλασιασμό της παραγωγής λιγνίτη προς χρήση από τις μονάδες της ΔΕΗ δείχνουν ότι η Κυβέρνηση δεν έχει αγκυλώσεις και μπορεί να ελίσσεται ικανοποιητικά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.
Δυστυχώς χάθηκε πολύς χρόνος, πολύ χρήμα για καταναλωτές και οικονομία και μπόλικη αξιοπιστία για το αφήγημα της φθηνής και καθαρής ενέργειας που κάποιοι υπόσχονταν στους ευρωπαϊκούς λαούς. Σήμερα, το αντίτιμο που πληρώνουμε για την αλαζονεία, την αποστροφή της λογικής των πραγμάτων, την αδράνεια και τον εφησυχασμό της Ε.Ε., είναι ακριβή και “βρώμικη” ενέργεια!
Το μόνο που απομένει είναι να μην αποδειχτεί άνθρακες ο θησαυρός που κρύβει το Ιόνιο και η Κρήτη.